Jesteśmy społecznością, która kocha książki

- (...) Ten biedny sukinsyn to pewnie przestępca. Może truciciel dzieci, kat kobiet albo nawet kanibal.
- (...) Royce, spójrz na jego sutannę. - Hadrian wyciągnął rękę. - To kapłan.
Royce się skrzywił.
- Najgorszy rodzaj kryminalisty.

Jedna osoba może twierdzić, że ludzie są zasadniczo dobrzy, a inna uważać wręcz przeciwnie. Każdy w coś wierzy, rozumiesz? A to, w co decydujemy się wierzyć, wiele o nas mówi. Nie tylko o tym, jakimi ludźmi jesteśmy, ale jakimi pragniemy być i w jakim świecie chcemy żyć.

- Ciekawi mnie, kim są pańscy rodzice - [...].
- Co?
- Pańscy rodzice. Kim są?
- Nienawiść i rozczarowanie, a pani?

- Jakbyś był daltonistą. Tyle, że ty nie jesteś ślepy na kolory. Ty nie widzisz rzeczywistości. Kłopot w tym, że masz zbyt duże oczekiwania wobec ludzi.
- Nie ja jeden jestem tu ślepy - odpowiedział Hadrian. - Widziałem, jak nisko potrafią stoczyć się ludzie, uwierz mi. Widziałem też bohaterskie czyny i wręcz idiotycznie dobre uczynki. Ty też, ale je zignorowałeś. To także ślepota, przyjacielu.

Jaki sens ma życie, jeśli hojność i życzliwość to tylko mity?

Royce mnie uratował i nikogo nie zabił? Najwyraźniej świat zapomniał, jak działa życie.

- Dlaczego zawsze odnajdujesz poczucie humoru, kiedy mamy umrzeć?
Royce wzruszył ramionami.
- Pewnie dlatego, że wtedy życie staje się najbardziej absurdalne.

Jesteśmy czymś więcej niż ciałem, w którym mieszkamy. To niewiele więcej niż ubranie, a jednak osądzamy samych siebie patrząc na nie.