Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Czasami wolałabym gdzieś przepaść. Jedyny problem jest taki, że wtedy musiałabym też odejść.

Chciałabym wreszcie poczuć, że już wystarczająco się ukarałam. Że zasługuję na to, żeby zrobić sobie wolne od wszystkich moich przewinień. By sobie darować i wyjść z sali tortur, gdzie jednocześnie zaznaję cierpień i je zadaję.

Oklaski na cześć upadku. W końcu upadam z finezją i klasą.

Siedzę i cierpliwie czekam na konsekwencje. Chodzę, rozmawiam, jem i śpię, spokojnie czekając na konsekwencje. Czy coś, co się wcale nie dzieje, może się skończyć?

Czasami dzwonię do różnych ludzi, mając nadzieję, że nie tylko potwierdzą fakt, że żyję, ale także - choć nie bezpośrednimi słowy - przekonają mnie, że życie to najlepszy wybór. Ponieważ od czasu do czasu wydaje mi się, iż to wcale nie taki wspaniały pomysł. Czy nie szkoda trudu, by usiłować przeżyć swoje życie tak, żeby pewnego dnia otrzymać od niego coś cennego, a nie tylko by ono drążyło cenne dobra z ciebie?