Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Siostry to wspaniały wynalazek, bo są obok, kiedy ich potrzebujesz. Wśród nich jesteś zawsze kimś, masz swoje miejsce i dobrze znaną rolę.

Choć życie wydaje się czasami podłe i sytuacje są z pozoru bez wyjścia, to jedyną radą jest żyć dalej i się nie poddawać.

Bycie na siebie skazanym budzi nienawiść. Bycie na siebie skazanym z miłości wyzwala zdolność do kompromisów.

Wiktoria od zawsze uczyła córki lojalności rodzinnej. Była to zasada absolutna, podstawowa i nigdy niełamana: nawet jeżeli zdarzały się między nimi konflikty, to wobec trudnych sytuacji wszystkie jednoczyły się i działały razem. Mogły się kłócić i nienawidzić, ale były siostrami i dlatego były sobie bliskie. A odpowiedź na wszelkie utarczki zaczynające się od: „Bo ona mi zabrała”, „Bo ona mi nie oddała”, „Bo jest mi winna”, „Bo to moje, a nie jej”, brzmiała tak: „Macie się dzielić, wspierać i sobie pomagać, bo jesteście siostrami!”.

Podobno lepiej próbować, niż się poddawać.

Bycie siostrami to najdziwniejsza więź, w której bliskość buduje nawet sterta złości albo chwila wspólnej ciszy.

Życie się nie kończy, gdy odchodzi kochana osoba, ono się tylko zmienia.

(...)snując marzenia, trzeba być bardzo precyzyjnym, bo wszelkie nieścisłości nieuchronnie przyniosą rozczarowanie, gdy marzenie wreszcie się spełni.

(...) rodzina jest trampoliną, z której skaczesz w dorosłe
życie.

jaki to paradoks: nie mamy pojęcia o swoich własnych sekretach i bez tęsknoty mogłybyśmy mieszkać na dwóch różnych odległych kontynentach, a wciąż jesteśmy przekonane, że znamy się na wylot.

Tajemnice są jak rdza, zżerają serce od środka.

[...] dobre wspomnienia powinny być automatycznie wymazywane, jak tylko zaczyna się dziać źle, bo czasami bez nich jest łatwiej zaakceptować rzeczywistość i przestać z nią walczyć. Zwłaszcza gdy nie ma najmniejszej szansy na zwycięstwo.

Życie się nie kończy, gdy odchodzi kochana osoba, ono się tylko zmienia.

[...] wszyscy wiemy, że szczęście nie przychodzi samo z siebie do tych, którzy na nie czekają. I często siedzi sobie cichutko, ukryte w małych rzeczach. Jedyny kłopot polega na tym, że kiedy nie mamy tego dużego szczęścia, i to nawet wyłącznie od czasu do czasu, kiedy ciężka praca nie przynosi sukcesu, to czujemy, że i to małe szczęście może się po prostu wypchać!

Jeżeli spodziewasz się być podziwiana i dużo od życia oczekujesz, porażka boli dotkliwiej, niż gdy oczekujesz niewiele i prawie nic nie dostajesz.

Rewolucyjne odkrycia zwykle dokonują się z dala od ciekawskich spojrzeń. Nietrafione pomysły i wielkie pomyłki również potrafią się długo ukrywać przed światem. W obydwu przypadkach nadchodzi moment, kiedy się ujawniają, co kończy się sławą i sukcesem lub klęską i zapomnieniem. Albo szaleństwem.

Bycie siostrami to najdziwniejsza więź, w której bliskość buduje nawet sterta złości albo chwila wspólnej ciszy.

Podróż jest światem pomiędzy. Gdzieś obok "tutaj", ale jeszcze nie "tam". Jest wehikułem możliwości, z którego można przyjrzeć się temu, skąd się wyruszyło, i przygotować się na to, co czeka u celu.

Szaleństwo jest jak coś, co wpada do oka. Można je zobaczyć u innych, ale nie u siebie samych.

Ile tajemnic pomieścić może życie jednej kobiety? Z pewnością więcej, niż jej samej się wydaje, a na pewno więcej, niż myślą ludzie, którzy patrzą z zewnątrz. Wpadają one jak kamienie w głęboką wodę. Jeśli przeoczysz chlupot i kręgi na tafli wody, to powierzchnia, jakby bez wysiłku, wygładza się i nie zgadniesz już, co się wydarzyło ani co ukryte jest w głębinie. Trzeba by zanurkować, żeby je odnaleźć, a nie każdy ma odwagę i chęć to zrobić.

Bo czasami, żeby przypomnieć sobie o swojej sile, potrzeba kogoś, kto zaakceptuje i pokocha to, co pokiereszowane i słabe.

Bycie na siebie skazanym budzi nienawiść. Bycie na siebie skazanym z miłości wyzwala zdolność do kompromisów.

Mówią, że odwaga pomaga w życiu i że potrzebujemy ważnego celu i przyczyny, które sprawią, że będziemy odważni. Nie musimy przezwyciężać każdego naszego lęku, wystarczy, że zwalczymy obawy, które powstrzymują nas od zdobywania tego, czego chcemy od życia.

Podobno dla zadowolenia z życia nie jest ważne, jak życie wyglądało naprawdę, ale jak się je pamięta i jak opowiada się swoje wspomnienia. A one są niczym nietypowe puzzle, nie ma jednego właściwego sposobu ich składania w obrazek, ale wiele możliwych kombinacji, od których zależy jakość życia, a nawet jego długość i nasze zdrowie. Nie ma potrzeby pamiętać, co dokładnie się wydarzyło i kiedy. Ważne są wyciągnięte z wydarzeń wnioski.

Taki śmieszny ten świat. Najpierw coś dostajesz, nie spodziewając się nic dobrego, a dopiero potem musisz to naprawdę wybrać, żeby być szczęśliwą.

Jeżeli spodziewasz się być podziwiana i dużo od życia oczekujesz, porażka boli dotkliwiej, niż gdy oczekujesz niewiele i prawie nic nie dostajesz.

W prawdziwym życiu ważne rzeczy dzieją się pomiędzy słowami i tam, gdzie trudno słowa dobrać albo się na nie odważyć.

każda opowieść ma swój początek, a początkiem historii każdej kobiety jest historia jej matki.

- są takie momenty, kiedy uparcie milczysz, chociaż masz poczucie, że powinnaś to z siebie wydusić! choćby po jednej sylabie i może nawet szeptem, bo to musi i powinno wybrzmieć.

nie ma ludzi zbyt mądrych i doświadczonych ani wystarczająco ostrożnych, żeby przez całe życie nie dali się ani razu wciągnąć w coś, do czego po fakcie przyznają się z zdziwieniem i niechęcią.