Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Dzisiaj rano, gdy myślałeś, że śpię i pocałowałeś mnie na do widzenia, powiedziałeś cicho: "Pamiętaj o mnie". Wes, obiecuję, że nigdy nie zapomnę [...].

- A zatem muszę cię trochę kochać, by chcieć być z tobą w ten
sposób. I tak, mogę cię kochać, a potem puścić wolno. Ale już zawsze
będziesz mieć tę miłość przy sobie. Ta część moich uczuć będzie należeć
wyłącznie do ciebie do końca twych dni.

To właśnie wtedy uświadomiłam sobie, że istnieje tyle różnych rodzajów
miłości i że dobrze jest kochać tych, którym dajemy część siebie, nawet
jeśli na to nie zasługują.

Przesyłam ci wszystko, czym jestem.

Jeśli coś ko­chasz, puść to wolno. Kiedy do Cie­bie wróci, jest Twoje. Jeśli nie, nigdy Twoje nie było.

Za­po­mnia­łaś swo­je­go klu­cza. Otwie­ra o wiele wię­cej niż ja­kieś tam drzwi. Mam na­dzie­ję, że pew­ne­go dnia z niego sko­rzy­stasz.

Jeśli tylko ze­chcę do niego wró­cić, będę mu­sia­ła dać mu swoje serce, bo on swoje już mi dał.

Takie jest życie, Tony. Do­ro­śnij wresz­cie. Wy­bierz Hec­to­ra, nie­za­leż­nie od tego, co się sta­nie. On to dla cie­bie zro­bił. Przed­ło­żył twoje szczę­ście nad swoje, po­nie­waż wy­brał cie­bie.

By­li­śmy ze sobą po­łą­cze­ni ni­czym ma­gne­sy. Ca­ło­wał mnie tak jak na fil­mach, gdy męż­czy­zna wraca z wojny i wresz­cie widzi ko­bie­tę, którą kocha. Tak jak­bym była całym jego świa­tem, a on całym moim.

Wszechświat to chora, wredna suka.

Jest moją przy­szło­ścią, nie po­tra­fię już dłu­żej uda­wać.

Prawdziwa miłość nie istnieje, choć przez wiele lat byłam
przekonana, że tak. Właściwie to wydawało mi się, że ją znalazłam.
Dokładniej rzecz ujmując, nawet cztery razy.

Za­śmiał się, a jego oczy przy­bra­ły od­cień żywej zie­le­ni. Stwier­dzi­łam, że mo­gła­bym wpa­try­wać się w nie ca­ły­mi dnia­mi z po­czu­ciem, że wy­gra­łam los na lo­te­rii.

W tam­tej chwi­li nie było Mii ani Wesa. By­li­śmy jed­no­ścią. Ist­nie­li­śmy tylko my.