Jesteśmy społecznością, która kocha książki

To ciekawe, lecz na ile się orientuję, nie myślę o raju w taki sposób, w jaki czynili to anonimowi autorzy babilońscy, arabska angeologia, włoski Dante czy mahatmowie. Punktem wyjścia dla mojej teorii było zadanie sobie pytania: kiedy człowiek jest szczęśliwy? Odpowiedź jest oczywista – wtedy gdy się śmieje; gdy śmieje się śmiechem czystym i szczerym, niczym nieprzymuszanym. Reszta nie ma żadnego znaczenia. Nie potrzeba śpiewu aniołów ani niebiańskiego tronu. Dlatego sądzę, że raj jest po prostu miejscem, w którym wszyscy śmieją się do rozpuku, nie tyle śmieszkiem lub szyderczym chichotem, lecz śmiechem rozbrajającym; inaczej mówiąc, jest miejscem, gdzie co chwila wybucha konwulsyjny śmiech, który jest zarażający, gdzie wszystko się rozmywa i zatraca w komicznym zatrzęsieniu.

..byłem raz na rozmowie o pracę.
- Niech mi pan wymieni swoje dotychczasowe zajęcia – powiedział człowiek zza biurka, a mówiąc wprost – kawał cwaniaka i niezłe bydlę.
Wziąłem głęboki wdech i zacząłem mówić, zupełnie uczciwie:
- Poganiacz mułów, zbieracz pomarańczy w Kalifornii, zaklinacz węży, złodziej hotelowy, drwal w dziewiczych puszczach, były bokserski mistrz Francji (waga lekka), szofer w Berlinie, marynarz, cukiernik i dyrektor salonu kosmetycznego.
- To wszystko?
- Raczej tak.
- I żadnego doświadczenia zawodowego w dziedzinie awangardowych poszukiwań nowej formy?
- Z tym akurat słabo.
- Znajomość Artauda?
- Zerowa.
- Czy wie pan, że przyjmujemy wyłącznie wykwalifikowanych ochroniarzy?
Człowiek zza biurka zaczynał, jak to się mówi, grać mi na nerwach. Pozwoliłem sobie splunąć bokiem.
- Kiedyś czytałem Ionesco – powiedziałem.
Mężczyzna się uśmiechnął.
- Nie polubimy się koleżko – zrymował
- Pewnie nie, ale też nie szukam tu przyjaciół.
- Zaczynasz od jutra.