cytaty z książek autora "Blaise Pascal"
Niech każdy zbada swoje myśli: ujrzymy, iż wszystkie zaprząta przeszłość i przyszłość. Nie myślimy prawie o teraźniejszości; a jeśli myślimy, to jeno aby zaczerpnąć z niej treści do snucia przyszłości. Teraźniejszość nie jest nigdy naszym celem. Przeszłość i teraźniejszość są dla nas środkami; celem jest tylko przyszłość. Tak więc nie żyjemy nigdy, ale spodziewamy się żyć; gotujemy się wciąż do szczęścia, a co za tym idzie, nie kosztujemy go nigdy.
Myśl stanowi wielkość człowieka. Cała godność człowieka jest w myśli.
Skoro nie można być uniwersalnym i wiedzieć wszystkiego, co się da wiedzieć o wszystkim, trzeba wiedzieć wszystkiego po trosze. O wiele bowiem piękniej jest wiedzieć coś ze wszystkiego niż wiedzieć wszystko o jednym: to najpiękniejsza rzecz taka uniwersalność.
Człowiek jest tylko trzciną, najwątlejszą w przyrodzie, ale trzciną myślącą.
Nie uczy się ludzi, jak być ludźmi, a uczy się ich wszystkiego innego.
Nie szukamy nigdy rzeczy, ale szukania rzeczy. Nic nie jest tak ważne dla człowieka jak jego byt; nic nie jest dlań równie straszliwe jak wieczność. Wiekuista cisza tych nieskończonych przestrzeni przeraża mnie.
Próżność jest zakorzeniona w sercu człowieka, iż żołdak, cham, kuchta, tragarz chełpią się i chcą, aby ich podziwiano. Filozofowie nawet pragną tego; a ci, którzy piszą przeciw temu, chcą mieć chwałę, że dobrze napisali; i ci, którzy ich czytają, chcą mieć chwałę, że ich czytali; i ja, który to piszę, mam może to pragnienie; i może ci, którzy to będą czytać...
Chrystus to Bóg, do którego zbliżamy się bez pychy i przed którym uniżamy się bez rozpaczy.
Trzeba mieć na dnie duszy własny pogląd i wedle tego sądzić o rzeczach.
Przeczyć, wierzyć i całkowicie wątpić jest tym dla człowieka, czym bieg dla konia.
Wszystkie ludzkie nieszczęścia biorą się stąd, że człowiek nie potrafi usiedzieć cicho sam w pokoju.
Nie jest dobrze być zbyt wolnym, nie jest dobrze mieć wszystkie dogodności.
Wyobraźnia nie może uczynić głupców mądrymi, ale czyni ich szczęśliwymi ku zawstydzeniu rozumu, który swoich wybrańców może uczynić jedynie nieszczęśnikami.
Nic nie jest tak ważne dla człowieka, jak jego byt; nic nie jest dlań równie straszliwe jak wieczność.
Ponieważ natura czyni nas zawsze nieszczęśliwymi w każdym stanie, pragnienia nasze podsuwają nam stan szczęśliwy, ponieważ do stanu, w którym jesteśmy, łączą przyjemności stanu, w którym nie jesteśmy; a gdybyśmy osiągnęli te przyjemności, nie bylibyśmy mimo to szczęśliwi, ponieważ mielibyśmy inne pragnienia, zgodne z tym nowym stanem.
Nie mogąc znaleźć lekarstwa na śmierć, nędzę, niewiedzę, postanowili - aby osiągnąć szczęście - nie myśleć o tym.
Nic nam się nie podoba, tak jak walka, ale nie zwycięstwo. […] nie szukamy nigdy rzeczy, ale szukania rzeczy.
Nuda- nie ma dla człowieka nic równie nieznośnego, jak zażywać pełnego spoczynku, bez namiętności, bez spraw, rozrywek, zatrudnienia.
Kto mnie tu postawił? Na czyj rozkaz i z czyjej woli przeznaczono mi to miejsce i ten czas?
Niewiele ostałoby się przyjaźni, gdyby każdy wiedział, do przyjaciel mówi o nim, kiedy go nie ma, mimo że mówi wówczas szczerze i beznamiętnie.
Czyż nie jest prawdą, że nienawidzimy prawdy i tych, którzy nam ją mówią, i lubimy, aby się mylili na naszą korzyść, i chcemy, aby nas mieli za innych niż jesteśmy?
Ostatecznie bowiem czymże jest człowiek w przyrodzie? Nicością wobec nieskończoności, wszystkim wobec nicości, pośrodkiem między niczym a wszystkim.