Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kogo widzimy, kiedy widzimy samych siebie?

Kiedy miałem zaledwie kilka dni i przywieziono mnie do domu, całą wieś przykrywała pierzyna śniegu i odkąd pamiętam, mam szczególny do niego stosunek - marzenie, by zaczął padać, i to w nocy, podczas snu, by sypał na drzewa, dom, na las, by przenikną głęboko w moje sny, by biel przykryła wszystko i by świat, kiedy rano się obudzę, był nowy.

Przeczytałem to, co napisałem. Tu i tam coś wstawiłem, coś poprawiłem, z grubsza jednak zostawiłem tekst taki, jaki się pojawił. [...] Po raz pierwszy przeczytałem coś, co napisałem, bez wstydu. Uczucie było trochę nierealne, jakby ulotne. Nierealne, niemniej bardzo piękne.