Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wirowała we mnie jego miłość. Zaprosiła do tańca moją. I pomyślałam sobie, że niech ten taniec zawsze już trwa. Miłość tańcząca z miłością posuwała się lekko nad parkietem. Raz prowadziła jedna, innym razem druga. Podtrzymywały się, gdy któraś z nich słabła, pomagały sobie, zwalniały w tańcu, by druga nabrała sił. Zbliżały się do siebie, by poczuć tę moc, dreszcz i czar. Przeniknęły się i była już tylko jedna miłość. Nie jego i nie moja, ale nasza, tańcząca taniec miłości. Tylko że znów powiał wiatr. Szarpnął eteryczną jak mgła suknię mojej miłości, chcąc wyrwać ją z objęć jego uczucia. Tym razem na próżno. Były zespolone, zjednoczone, związane magiczną siłą. Wiatr tym razem nie dał rady, ale wiedziałam, czułam, że nie odpuści i znów będzie wiał. Bo wiatr to mój strach.

Kocha się sercem i duszą, nawet jeśli rozum tego nie uznaje.

Miłość jest jak najpiękniejszy zapach. Nie widzisz go, ale czujesz. Podążasz za nim, nie możesz się przestać nim napawać. Pragniesz się znaleźć w jego centrum, by cię otoczył, otulił ze wszystkich stron. Jest eteryczny, nienamacalny, delikatny i
subtelny. I już zawsze chcesz go czuć. Tylko ten jeden, jedyny.