Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Czasami człowiek musi wziąć za siebie odpowiedzialność.

Mogę sobie odchodzić od zmysłów, ale po cichu, żeby nikomu nie przeszkadzać.

Tak sobie myślę, że ludzie przez nas kochani należą do dwóch różnych obozów. W pierwszym są ci, na których nam należy niejako z obowiązku, połączeni z nami więzami krwi i czasem poprzez małżeństwa innych. Potem są te dusze tak idealnie do nas dopasowane, że najzwyczajniej nie możemy ich nie kochać. Sama ich bliskość nas uskrzydla, koi skołatane nerwy, przywraca równowagę w naszym zwichrowanym świecie.

(...) o naturze prawdziwej przyjaźni, o jedności dwóch dusz, które są sobie tym bliższe, im silniejsza staje się każda z nich.

Jeśli musisz wybierać między ogromną rozpaczą po czyjejś śmierci a przemożnym poczuciem winy, myślę, że w ogólnym rozrachunku rozpacz łatwiej znieść.

Nasze umysły muszą posiadać jakiś mechanizm, który działa jak filtr, gdy dzieją się rzeczy naprawdę złe. Chroniąc przed pełną siłą ciosu, mechanizm dopuszcza do nas jedynie część złych wiadomości, kropla do kropli, tylko tyle, żebyśmy potrafili sobie z nimi poradzić, potem zamyka nasz umysł i każe mu sobie zrobić przerwę [s.225].