Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie, nie boję się własnego dziecka, boję się swojej reakcji na kolejny atak histerii. Boję się słów, wykrzykiwanych przez własne dziecko. „Wstydzisz się mnie! Nie chcesz takiego syna!” Czy ktoś mówił, że uderzenie w twarz boli? To nie ten rodzaj bólu, spoglądam ukradkiem w lusterko, może we własnych oczach zobaczę coś więcej niż samotność, już nie pytam nawet „dlaczego?”. Zapomniałam, jak stawiać pytania. Tak, jestem więźniem we własnym ciele, może sama robię się autystyczna. Teraz ja chcę krzyczeć dla krzyku. Co robią inne matki? Inne – pewnie są normalne