Jesteśmy społecznością, która kocha książki

(...) jak to kiedyś sformułował Réne Daumal- są inni, równie samotni jak oni, i że samotność tak wielu (teraz już mówię ja) pewnego dnia zakończy się fałszywym poczuciem wspólnoty społecznej, które w rezultacie da tylko masy głodujące, armię robotów, grupowe historie bobby- socxersów, demagogie nastolatków, pośród dekoracji organizowanych przez gangsterów prasy i rozrywek.

Wielu najzaciętszych protagonistów happeningu nie przekracza aktorstwa i agitatorstwa, a potem po prostu wraca do swych zwyczajów, nieraz nawet do gapienia się w telewizor.

Od lat już o tym wiem, ale się tym nie przejmuję i nigdy nie przyszło mi do głowy o tym pisać, głupota bowiem nie wydaje mi się specjalnie atrakcyjnym tematem, zwłaszcza jeżeli idiotą jest ten, kto się nad nią rozwodzi.