Jesteśmy społecznością, która kocha książki

- Ruthie - powiedziała niespodziewanie łagodnie. - Harry nie żyje.
- Wiem o tym. - obruszyła się Ruth i naprawdę to wiedziała; wiedziała nawet przed chwilą, kiedy zaproponowała, żeby zasięgnęły jego porady. I była na niego oburzona, bo przecież nikt nie mógł tak naprawdę, na zawsze nie żyć; nikt by tego nie wytrzymał. Co innego, powiedzmy, umrzeć - Ruth podtrzymywała głowę Harry'ego, gdy umierał, przypomniała sobie teraz, zobaczyła piasek na chodniku przy przystanku autobusowym i drżącą konającą głowę Harry'ego - ale zupełnie co innego cały czas nie żyć. To już było uparte, nieuprzejme.