Spośród przesłanych przez Was propozycji wybraliśmy najciekawsze pytania i przekazaliśmy je pisarce. Dziś prezentujemy odpowiedzi, jakich udzieliła.

Jak wiemy, w Pani książkach zawsze możemy odnaleźć cząstkę Pani samej. Czy i w „Houston, mamy problem” odnajdziemy sytuacje i zdarzenia oparte na Pani osobistych przeżyciach?

Poniekąd tak, choć głównie oparte na przeżyciach mężczyzn, z którymi rozmawiałam podczas pisania tej książki.

Co skłoniło Panią, aby po raz pierwszy bohaterem książki uczynić mężczyznę?

Mężczyźni, wyłącznie mężczyźni… nic więcej.

Podobno (po doświadczeniu „Tańca z gwiazdami”) miała Pani napisać powieść, której inspiracją miał być Jan Kliment. Czy właśnie nim inspirowana jest Pani pierwsza powieść, której głównym bohaterem jest mężczyzna, czyli "Houston, mamy problem"?

Podobno, według Internetu, urodziłam się 1 kwietnia, a nie 18 lipca; mam 18-to hektarową posiadłość, a nie 1800 metrów. Podobno mam też basen (o którym naprawdę tylko marzę). Dlatego radziłabym opierać się na moich wypowiedziach, a nigdy nie mówiłam, że napiszę książkę o Janku Klimencie.

Proszę powiedzieć, jakie są Pani wrażenia związane z pisaniem książki "Houston, mamy problem"? Czy Pani jako autorce trudniej było pisać powieść, wcielając się w rolę męskiego bohatera? Czy może było to ciekawe doświadczenie literackie i w przyszłości pojawią się jeszcze Pani książki z mężczyzną w roli głównej?

Niezwykle ciekawe doświadczenie i to nie tylko literackie, ponieważ świat facetów jest tajemniczy i mi nieznany. Fajnie było stanąć po przeciwnej stronie, żeby z przymrużeniem oka przyjrzeć się, co wyrabiają kobiety. Nie pierwszy raz mężczyzna jest głównym bohaterem mojego utworu (wcześniej napisałam opowiadanie „Nie lubię kobiet”) i zapewne nie po raz ostatni.

Jaki ma Pani pogląd na temat płci przeciwnej? Należy Pani do grona osób, które upierają się przy tym, że mężczyźni są z Marsa, a kobiety z Wenus?

Nie, w ogóle się nie upieram, ale skoro jesteśmy inni, fajnie jest tę inność zaakceptować, a nie walczyć o to, żebyśmy byli tacy sami.

Wiele Pani książek zostało zekranizowanych. Jak Pani się czuła, gdy obserwowała prace nad tym, by słowo, zapisane na kartkach, stawało się rzeczywistością? Pomagała Pani przy kręceniu filmów?

Różnie się czułam. O ile „Nigdy w życiu” i Danuta Stenka jako Judyta są mi najbliższe, to w „Ja Wam pokażę!” kreacja Tosi była świetna. Poza tym były psy i koty, które kocham. Najlepiej czułam się w czasie mojej sztuki, którą zrobiła Izabela Cywińska, „Pozwól mi odejść”, bo była najbliższa mojemu pisarstwu. Jestem autorką, więc też najgorszym widzem. Jak wiadomo, wszyscy mówią, że dobry autor to martwy autor, więc wolałabym dalej nie rozwijać tego tematu i pożyć jeszcze trochę (śmiech). Ale kibicowałam każdej Judycie, a przypominam, że pierwszy odcinek serialu obejrzało prawie 6 milionów widzów.

Ekranizacje powstały tylko z dwóch pani książek. Jak pani myśli, czy powstanie film na podstawie nowej książki?

Tak, trwają rozmowy z producentami. Na pewno główną rolę zagra Wojtek Mecwaldowski i szykują się kolejne ciekawe niespodzianki.

Łatwiej jest Pani pisać powieści, czy scenariusze seriali?

Powieści, bo powieści są moje. Scenariusz rządzi się zupełnie innymi prawami, a poza tym scenariusze, które pisałam, powstawały we współpracy z innymi osobami. W scenariuszu nie można sobie pozwolić na dowolność.

Czy po udziale w Tańcu z Gwiazdami zaczęła Pani inaczej patrzeć na taniec? Czy będzie on jednym z "bohaterów" w którejś z Pani książek?

Być może będzie jednym z bohaterów, ale nie zaczęłam inaczej patrzeć. Od małego lubiłam tańczyć na stołach i, niestety, zaowocowało to ogólnonarodową kompromitacją, którą bardzo dobrze wspominam. Uwielbiam taniec i bardzo cenię sobie mądrość żydowskiej religii, która głosi: „Chwalmy Boga śpiewem i tańcem”, to niezwykła mądrość.

Pisze Pani głównie książki z wątkami miłosnymi, a jaki jest Pani ulubiony romans?

„Mistrz i Małgorzata”. Nie ma książki pozbawionej wątku miłosnego, nawet jeśli to jest Houellebecq. Będę się upierać, że każda książka jest o miłości lub o jej braku, co na jedno wychodzi.

Od którego momentu zaczęła Pani z przekonaniem myśleć o sobie "jestem pisarką", czy była to chwila ukończenia pierwszego rękopisu, czy kiedy po raz pierwszy ujrzała Pani nazwisko Grochola na półce w księgarni, a może znacznie później?

Pierwszy raz zaczęłam myśleć o sobie, że jestem pisarką kiedy miałam 17 lat, co było przyczyną nieustających drwin moich licznych znajomych przez następne 25 lat! Na przykład moi sąsiedzi krzyczeli przez dziurę w płocie: „Ty, wielka pisarka! Listonosz zostawił polecony u nas!” Zresztą nadal tak wołają, więc nic się właściwie nie zmieniło. Myślałam: ja jestem pisarką, nawet jeśli nikt o tym nie wie.

Czy gdzieś na dnie Pani szuflady leży tekst którego Pani nigdy nie wyda?

Nie wiem, ale leży pewien tekst, który jest dość… śmiały i którego nie zamierzam na razie wydać.

Czy jest Pani zaniepokojona tym, że czytelnictwo w obecnych czasach traci na znaczeniu i nie stanowi już głównej rozrywki dla ludzi młodych? Jakie są Pani rady/sposoby by zachęcić ludzi (a zwłaszcza Polaków) do częstego sięgania po książkę?

Przede wszystkim wcale nie jestem przerażona tym, że Polacy mają inne rozrywki niż czytanie. Jeśli mają, to znaczy, że świat idzie naprzód. Ludzie tańczą, bawią się, uczą, znają po pięć języków, inaczej niż za moich czasów. Tych, którzy nie czytają, i tak nie zachęcę, a tych, którzy czytają i tak jest sporo. Mój 11-letni wnuk czyta, choć jest już z pokolenia, które z łatwością posługuje się technologiami, wśród których ja nie umiem się odnaleźć. Po odejściu od komputera bierze książkę do ręki i po prostu czyta.

___________________

Katarzyna Grochola wybrała najciekawsze, jej zdaniem, pytanie - egzemplarzem "Houston mamy problem" z autografem postanowiła nagrodzić beatrycze1717 za pytanie o wrażenia związane z pisaniem powieści z mężczyzną w roli głównej. Fundatorem książki jest Wydawnictwo Literackie, wydawca książki
"Houston mamy problem".