„Ukryte insygnia króla elfów”, Sandra Regnier

Felicity ma coraz więcej proroczych wizji i snów. Napięcie między zwaśnionymi królestwami smoków i elfów bezustannie rośnie. Czy zagubione królewskie insygnia wreszcie się odnajdą? Komu można będzie zaufać, a kogo należy się wystrzegać i bać? Czy Felicity i Lee będą razem?

Wydawnictwo Adamada: Historia Felicity trochę przypomina baśń o Kopciuszku, stąd pytanie: Czy lubisz baśnie? Którą z nich najbardziej lubiłaś w dzieciństwie? To podobno wiele mówi o człowieku, a my chcemy Cię lepiej poznać.

Sandra Regnier: Uwielbiam baśnie! I tak, ta o Kopciuszku była jedną z moich ukochanych, ale jeszcze bardziej lubiłam „Siedem kruków” i „Śpiącą królewnę”, choć nie przepadam za jej wersją disneyowską. Bardzo lubię, kiedy w baśni lub opowieści ktoś kogoś ratuje.

Jakie będą dalsze losy Felicity i Lee?

Cóż, tego jeszcze nie wiem, ale jeśli zdecyduję się o nich opowiedzieć, to pewnie oboje będą razem podróżować w czasie i naprawiać błędy, aby tzw. „efekt motyla” nie zaszkodził naszej współczesności. Moim życzeniem byłoby na przykład ograniczenie użycia smartfonów, gdyż ma to zgubny wpływ na relacje społeczne.

Kiedy wpadłaś na pomysł serii „Pan”?

To było dawno temu. Wymyśliłam postać, która podróżuje w czasie – cofa się, by ulepszyć przyszłość. W tamtym czasie Felicity była nauczycielką, a Lee przeciętnym chłopakiem, zupełnie innym od tego, którego znacie.

Czy Felicity ma coś z Ciebie? Na kim się wzorowałaś, tworząc tę postać?

Niestety, nie jestem mistrzynią ciętej riposty jak ona. Ma moją figurę i kolor włosów, to wszystko. Nie było konkretnej osoby, na której wzorowałabym Felicity. Jej osobowość to mieszanina cech różnych osób, które znam i podziwiam.

Skąd wzięły się pomysły na postacie Ciarana, Ruby, Mildred i Lee?

Ciaran ma podobny charakter jak inni męscy bohaterowie moich książek – jest dowcipny, odważny, lubi pouczać innych, ale czuje się wewnętrznie rozdarty. Bez wahania rzuci się dziewczynie na ratunek i potrafi otworzyć przed nią serce. Zaufasz mu, cokolwiek zrobi. Myślę, że wszyscy mamy też jakąś Ruby i Mildred wśród znajomych. Ja mam. Lee jest przystojny, rycerski i nie przejmuje się opinią otoczenia – któż nie chciałby go poznać? Oprócz tych wszystkich zalet chłopak zwraca uwagę głównie na wnętrze innych, a nie na wygląd. Z maili od czytelników wiem, że nie jest to tylko moje marzenie.

Skąd czerpałaś wiedzę na temat Avalonu?

Muszę się przyznać: z internetu oraz z książek o legendach arturiańskich.

Który tom był najtrudniejszy do napisania?

Zdecydowanie trzeci. Na ukończenie go miałam tylko sześć tygodni i tempo pracy przyprawiło mnie o arytmię serca. Pisanie jest trudne, ponieważ ma się do czynienia z wieloma emocjami, które choć nie są prawdziwe, odczuwa się je tak, jakby były. Cóż, to nieuniknione – kiedy tworzysz, żyjesz życiem swoich bohaterów.

Dlaczego piszesz akurat dla młodzieży i skąd tak dobrze znasz świat młodych ludzi?

Pracuję w bibliotece szkolnej, gdzie spotykam wielu młodych ludzi. Przeczytałam mnóstwo książek, by móc je potem polecać – lub przeciwnie: nie polecać. Poza tym od dziesięciu lat obserwuję uczniów, a także własne dzieci, które były w wieku odbiorcy moich książek, kiedy zaczęłam pisać. Teraz najmłodszy syn namawia mnie na napisanie książki dla dzieci – jest wielkim fanem „Szkoły magicznych zwierząt”. Ale za cztery lata on również zacznie czytać książki dla młodzieży.

Co najbardziej lubisz w pisaniu?

Lubię kluczowe, przełomowe momenty, które są ważne dla głównych bohaterów. Od takiej sceny zaczynam i wokół niej buduję fabułę.

Czy lubisz spotykać się z czytelnikami?

Uwielbiam! Z większością czytelników mam bezpośredni kontakt na targach albo podczas spotkań autorskich, kiedy czytam fragmenty swoich książek. Są naprawdę wspaniali!

Ile miałaś lat, gdy napisałaś pierwszą książkę? O czym była?

Kiedy miałam 14 lat, napisałam książkę o dziewczynce z Wersalu i podróży w czasie. Została wydana w serii „Lilie”.

Jaka jest Twoja ulubiona książka?

„Angelika” autorstwa Anne Golon to wciąż moja najukochańsza seria książek. Postać Angeliki zachwyca mnie do dziś, uwielbiam poznawać historię Francji i Wersalu. Ale również serię o Harrym Potterze uważam za świetną, ponieważ w dzieciństwie, tak jak on, walczyłam z gigantycznymi pająkami, mieszkałam w zamku i rozmawiałam z duchami. Do moich ulubionych książek należy jeszcze „Niekończąca się historia” Michaela Endego. Bardzo też cenię powieści Kerstin Gier.

Jaką masz radę dla początkujących pisarzy?

Czytajcie. Tak dużo, jak tylko możecie. Pamiętajcie, że książka to nie tylko dobry pomysł i kilka ciekawych scen. Nie poddawajcie się, piszcie swoją opowieść do końca. To trudne, ale warto.

Co robisz, kiedy nie piszesz?

Jestem mamą, zatem większość wolnego czasu poświęcam rodzinie. Sporo podróżuję, odwiedzam wiele ruin i jaskiń, a w zeszłym roku zaczęłam jeździć rowerem elektrycznym – mieszkam w Eifel, wśród gór, i jeśli masz zwykły rower, musisz go prowadzić przez większość czasu. Na rowerze elektrycznym odkrywam magiczne miejsca, do których nie dotarłabym pieszo ani samochodem. Ten rower to mój latający dywan.