Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Z Sarah J. Maas mam zdecydowanie relację hate-love. Dwa pierwsze tomy Księżycowego Miasta nie
podobały mi się w ogóle i właściwie nie porzuciłam tej serii tylko dzięki zakończeniu „Domu Nieba i
Oddechu”. Wiedziałam, że czytam z ciekawości i że jest duża szansa, że będę się męczyła…
Szczególnie, że powieść ma ponad 1100 stron.
Już mogę zdradzić, że tym razem się bardzo pozytywnie zaskoczyłam i świetnie bawiłam.
Zacznijmy od tego, że mamy tu bardzo wiele perspektyw, wiele wątków i wielu bohaterów, których
nawet nie lubiłam, a przede wszystkim kompletnie nie pamiętałam, kim są. Nie wróżyło to
dobrze, ale czytało się całkiem przyjemnie, toteż kontynuowałam. No i słuchajcie, było super.
Bryce przestała mnie irytować, teraz po prostu jest typową heroine, czyli w sumie taką Aelin. Poziom
wulgarności zarówno jej, jak i ogólnie, znacząco spadł, do takiego normalnego poziomu książki dla
dorosłych. Scen erotycznych było może ze 3 i przez to w ogóle mi nie przeszkadzały. Gdyby tak było
od początku, to na pewno pokochałabym tę serię.
Jestem pod wrażeniem, jak duże objętościowo są te tomy. Fabuła jest bardzo rozwinięta, mamy wiele
postaci, które mają swoje wątki i jak to zwykle bywa, niektóre są bardziej interesujące niż inne.
Zakończenie jest oczywiście dramatyczne, dużo się dzieje. Całość po prostu dobrze się czytało, nie
musiałam się do niej zmuszać, a bohaterów ostatecznie nawet polubiłam. Był to ten sam poziom, co
przy ostatnich tomach Szklanego Tronu. Mimo wszystko cykl Księżycowego Miasta oceniam ogólnie
słabo. Mam jednak nadzieję, że kolejne książki Maas będą na poziomie tego tomu i skupiały się na
epickiej akcji, a nie erotyzmie.

Dałam 9/10 gwiazdek, trochę dużo, ale wyjątkowo dobrze się bawiłam, więc trochę podciągnęłam. Poza tym jestem pod wrażeniem rozbudowy fabuły.

Z Sarah J. Maas mam zdecydowanie relację hate-love. Dwa pierwsze tomy Księżycowego Miasta nie
podobały mi się w ogóle i właściwie nie porzuciłam tej serii tylko dzięki zakończeniu „Domu Nieba i
Oddechu”. Wiedziałam, że czytam z ciekawości i że jest duża szansa, że będę się męczyła…
Szczegó...

Rozwiń

Zwiń

7.5/10 ⭐

Powtórzy się to, co słyszałam jeszcze przed czytaniem książki - pierwszą połowę super się czyta, a potem moje zaangażowanie zmalało, a akcja zrobiła się moim zdaniem trochę chaotyczna. Całość czytałam ze trzy tygodnie, a tydzień po skończeniu jest mi ciężko przypomnieć sobie moje odczucia.

Bałam się dominacji romansu, no i na szczęście tego uniknęliśmy. Scen erotycznych mogłoby oczywiście dla mnie nie być, ale nie przytłaczały. Nie lubię bohaterów w stylu Xadena, ale on w ogóle mi nie przeszkadza. Violet może i nadal jest typową szlachetną bohaterką romantasy, ale też w tej części mnie nie denerwowała. W sumie to nawet miała momenty, że nie zachowywała się idealnie i to świetnie. Lubię też pozostałych bohaterów z drużyny (Rhysand, Ridoc, Sawyer), pojawiły się też nowe ciekawe postacie.

Pierwszy tom to głównie nauka, walki, tory przeszkód i szkoła przetrwania. To klimaty, które bardzo lubię. W drugim tomie spoglądamy na to z innej perspektywy, ale nadal wątek nauki w akademii jest ważny przez pół książki - i właśnie to pół mi się bardziej podobało.

Smoki są ciekawie przedstawione, chociaż nie są dla mnie najważniejszym elementem.

Cała seria zapowiada się naprawdę dobrze, dawno takiego fantasy nie było. Co prawda jestem zaskoczona, że planowanych jest aż pięć tomów i trzeba będzie trochę na nie poczekać 😅

7.5/10 ⭐

Powtórzy się to, co słyszałam jeszcze przed czytaniem książki - pierwszą połowę super się czyta, a potem moje zaangażowanie zmalało, a akcja zrobiła się moim zdaniem trochę chaotyczna. Całość czytałam ze trzy tygodnie, a tydzień po skończeniu jest mi ciężko przypomnieć sobie moje...

Rozwiń

Zwiń

7.5/10 ⭐

Szczerze mówiąc, podoba mi się, że Ali Hazelwood tworzy książki "na jedno kopyto", bo dokładnie takie mi się podobają. Osoby znudzone mogą przerzucić się na innych autorów, a zabawnych romansów o kobietach naukowcach jest jak na mój gust za mało.

Wspólnymi mianownikami trzech książek autorki, które na razie czytałam są:

🧪 Główne bohaterki są młodymi naukowczyniami. Mieliśmy już biologię, chemię, teraz fizykę (czekam na matematykę!) Sama autorka jest profesorem neurobiologii, więc z jednej strony ogromny szacun, z drugiej to jakaś autentyczność. Bohaterki zmagają się z seksizmem i akademicką polityką. Oprócz tego satysfakcjonujące dla mnie są naukowe wzmianki, które akurat rozumiem 😊

⚔️ Enemies to lovers - normalnie nie lubię tego motywu, ale w tej książce powód "wrogości" był naprawdę ciekawy (a nie, że on na mnie źle spojrzał")

🌶️ Jest spicy, ale na szczęście nie przez całą książkę i nie jest bardzo wulgarnie, tylko ze smakiem. Ja bym może to trochę skróciła albo zmniejszyła liczbę scen, ale wiem, że niektórzy właśnie tego oczekują 😅

🤯 Zwrot akcji - zawsze pod koniec jest coś z wątku pobocznego, co nas jeszcze zaskakuje 😁 Akurat w tej książce się go domyśliłam 😅

🧔 Główna męska postać jest w sumie ideałem, co sprawia, że już trochę przewracam oczami. Ale rozumiem, że czytając romanse, może tego się oczekuje.

📖 Czyta się bardzo przyjemnie, często jest zabawnie i jest to świetna rozrywka!

Co podobało mi się szczególnie konkretnie w "Love Theoretically"?
• Mieliśmy mniej lub bardziej subtelne wzmianki o poprzednich książkach autorki.
• Pojawiła się postać aroace
• Główna bohaterka ma cukrzycę - zawsze dostarcza to jakiejś dodatkowej wiedzy
• Maile od studentów były fajnym dodatkiem, może i trochę przesadzone, ale myślę, że nie są bardzo odległe od rzeczywistości 😂

Sam wątek romantyczny był trochę zbyt mało angażujący jak na mój gust. Bardziej podobały mi się inne wątki.

7.5/10 ⭐

Szczerze mówiąc, podoba mi się, że Ali Hazelwood tworzy książki "na jedno kopyto", bo dokładnie takie mi się podobają. Osoby znudzone mogą przerzucić się na innych autorów, a zabawnych romansów o kobietach naukowcach jest jak na mój gust za mało.

Wspólnymi mianownikami trzech ks...

Rozwiń

Zwiń

7.5/10 ⭐

Jedyne ocalałe to książka, którą czytało mi się najmniej przyjemnie wśród powieści Rileya Sagera. Jakoś klimat mi nie podpasował, chociaż czytało się raczej szybko i fabuła wciągała.
Tak samo najmniej tutaj czułam dreszcz strachu i najmniej zaskoczyło mnie zakończenie, więc w rankingu książek tego autora, ta zajmuje ostatnie miejsce. Mimo tego, nie uważam jej za złą książkę!

Po pierwsze, fabuła ma sens, autor nie ucieka się tu do abstrakcyjnych rozwiązań, które może i zaskakują, ale ich "dziwność" aż budzi niesmak. Tak samo nie mamy tutaj manipulacji czytelnikiem, tylko po to, by zaskoczenie plot twistem było większe, a to zdarzało się w niektórych książkach Sagera.

Po drugie, sam koncept jest ciekawy. Jedna linia czasowa pokazuje życie osoby, która przeżyła traumatyczne wydarzenie, a druga opisuje, jak w przeszłości do tego wydarzenia doszło. Z jednej strony chcemy poznać przeszłość, a z drugiej rozwikłać nową zagadkę morderstwa w teraźniejszości.

Po trzecie, plot twisty są całkiem dobre, chociaż bardziej spodobał mi się ten w środku fabuły niż samo zakończenie.

Myślę, że siłą tej książki jest to, że nie jest przekombinowana, a wciąga i potrafi zaskoczyć. Przez to jednak też nie za bardzo się wyróżnia.

7.5/10 ⭐

Jedyne ocalałe to książka, którą czytało mi się najmniej przyjemnie wśród powieści Rileya Sagera. Jakoś klimat mi nie podpasował, chociaż czytało się raczej szybko i fabuła wciągała.
Tak samo najmniej tutaj czułam dreszcz strachu i najmniej zaskoczyło mnie zakończenie, więc w ran...

Rozwiń

Zwiń

Academic rivals to lovers to takie wykonanie hate-love, które akurat bardzo lubię. A do tego oprócz romansu otrzymujemy bardzo ciekawy wątek fantastyczny - główna bohaterka umie stać się niewidzialna. Aby zarobić pieniądze na pozostanie w elitarnej szkole, podejmuje się rozmaitych zleceń, na które pozwala jej ta moc. Z jednej strony interesujące są same te akcje, które często trzymają w napięciu i zaskakują. Z drugiej, zachęca nas do refleksji: gdzie bohaterka powinna postawić granicę przyjmowania tych zleceń? Czy zakłócanie prywatności może być usprawiedliwione?

Trochę dziwne było dla mnie to, że wszyscy jakoś za szybko przyjęli to, że Alice umie być niewidzialna. No jasne, po demonstracji uwierzyli w to, ale gdzie jakaś panika, że to zaprzecza wszystkiemu, co znaliśmy 😅

Fabuła jest trochę taka serialowa, trochę napięcia, trochę akcji, trochę romansu. Szczególnie kojarzy mi się trochę ze Szkołą dla Elity czy Control Z.

Ciekawe jest dużo szczegółów na temat chińskiej kultury, dań czy historii. Super, że można się czegoś dowiedzieć.

Wątek romantyczny odgrywa też tutaj dużą rolę i bardzo podobał mi się Henry - lubię, kiedy męski główny bohater jest raczej miły, nawet mimo wątku enemies to lovers ☺️ Relacja Alice i Henry'ego jest bardzo urocza 🥰

Przyznam szczerze, że ta powieść nie zapadła mi bardzo w pamięci, ale była przyjemną lekturą. Wyróżnia się też swoim wątkiem fantastycznym oraz akcją osadzoną w Chinach, gdzie chińska kultura odgrywa ważną rolę.

Academic rivals to lovers to takie wykonanie hate-love, które akurat bardzo lubię. A do tego oprócz romansu otrzymujemy bardzo ciekawy wątek fantastyczny - główna bohaterka umie stać się niewidzialna. Aby zarobić pieniądze na pozostanie w elitarnej szkole, podejmuje się rozmaitych zleceń, ...

Rozwiń

Zwiń

Spodobał mi się pomysł na osadzenie akcji w XIX wiecznym Wersalu, ukazanie nierówności społecznych i różnych klas. Wątek romantyczny może nie porywał za bardzo, ale był dobrze poprowadzony - doceniam takie nietoksyczne związki. Wreszcie nie ma enemies to lovers!!! (Raczej nie spojler xd)

Troszkę przeszkadzał mi relacja Camille z Sophie. To nie pierwsza książka, gdzie starsza siostra szlachetnie poświęca się dla młodszej, poza tym traktując młodszą jak kilkulatkę. (Camille ma 17, a Sophie 15 lat). Zawsze mnie to trochę irytuje.

Wciągnęłam się w historię, nawet początek mi się nie dłużył (a słyszałam ten zarzut kilka razy). Czytało się przyjemnie.

Jest to typowa czterogwiazdkowa książka - podobała mi się, chociaż nie zachwyciła, ale mogę ją polecić. Chętnie przeczytam kontynuację. I bardzo cieszę się, że powstają takie propozycje odpowiednie też dla młodszych nastolatków 😁

Spodobał mi się pomysł na osadzenie akcji w XIX wiecznym Wersalu, ukazanie nierówności społecznych i różnych klas. Wątek romantyczny może nie porywał za bardzo, ale był dobrze poprowadzony - doceniam takie nietoksyczne związki. Wreszcie nie ma enemies to lovers!!! (Raczej nie spojler xd)

...

Rozwiń

Zwiń