Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Rzadko mam czas i siłę na napisanie opinii o przeczytanej książce, ale chyba jeszcze się nie zdarzyło, żeby moja ocena tekstu literackiego tak bardzo odbiegała od oceny krytyków. Pamięć zwana imperium dostała nagrodę Hugo w 2020 i związku z tym oczekiwałam czegoś zupełnie innego niż to, co zostało mi zaserwowane. W skrócie, oczekiwałam niezwykle wnikliwej analizy relacji imperium/państwo ościenne, którego kultura jest wypierana przez kulturę imperialną, inteligentnej politycznej intrygi, bogactwa świata przedstawionego i ciekawych, nieszablonowych bohaterów. Dostałam nowelkę dla nastolatków, którzy nie maja jeszcze wystarczającej wiedzy o świecie, żeby przeszkadzały im idiotyzmy fabularne.
Przejdźmy prosto do zarzutów:
1. Polityka/dyplomacja
Na jakim wszechświecie jako ambasadora wysyłanego do mędzygaltycznego imprerium wybiera się naiwną studentkę, która dostaje krótki trening, następnie zupełnie sama (bez jakiekogoklwiek wsparcia, załogi, skrybów, nie wiem, doradców???) zostaje wysłana do obcego państwa bez sensownej drogi komunikacji z domem? Na jakim świecie ambasador nie ma żadnego pojęcia o metodach dziedziczenia, aktualnych intrygach politycznych i na miejscu nie ma absolutnie żadnego wsparcia i siatki kontaktów? Co robił Yskander przez te 20 lat? Nie zbudował absolutnie żadnej dyplomatycznej bazy? Jakim cudem Lsel pozwolił mu nie wracać przez 15 lat i właściwie nie raportować co tak naprawdę robi? I od kiedy można powierzać wszystkie sekrety i to dnia pierwszego „cultural liason” obcego imprerium pracującej w MINISTERSTWIE INFORMACJI
Jakim cudem ambasador tak małej i nic nie znaczącej stacji ma tyle uwagi i dojście do najważniejszych polityków olbrzymiego międzygalaktycznego imprerium?

2. Wątek kryminalny
Tak nudny i przewidywalny, ze Boże jedyny, nawet przez 5 minut nie byłam tak naprawdę zainteresowana, kto zabił. Teixcallańskie frakcje polityczne praktycznie nie zostały nam przedstawione, nie wiemy, kto chce władzy, dlaczego, z kim jest w układach, kogo wspiera, jakie ma zaplecze finansowe -, wiec wszystko zlewa się w jedno- imperator kontra jacyś inni ludzie, część to wojskowi, część to politycy, jeden wielki misz masz, wiec „kto” dokładnie zabił nie ma większego znaczeni

3. Bohaterowie
Płascy, jednowymiarowi, zachowujący sie jak dzieci, które postanowiły pobawić sie w politykę…

4. Dialogi
Sposob prowadzenia dialogów jest taki sam dla każdego. To ten idiotyczny rodzaj przemawiania Mary Sue ala „jestem taka elokwentna i zabawna”, w ten sam irytujący „elokwentno-przemądrzały” sposób prowadzi dialogi Mahit, Three Seagrass i Twelve Azealia, wiec zlewają się w jedną postać

5. Główna bohaterka
Mahit wydaje się być zupełnie niezwiązana ze stacją Lsel. O jej kulturze i wpływanie teixcallan na Lsel nie wiemy zupełnie nic. Mahit nie ma praktycznie żadnych wspomnien ani refleksji dotyczących różnic kulturowych. Nie ma wyrażnej agendy. Jest mało rozgarnięta i nie potrafi poruszać się w świcie polityki, chciciaz książka usilnie stara się nam wmówić, ze jest inaczej

6. Świat przestawiony
Jak na olbrzymie, międzygalaktycznego imprerium Taixalaan wydaje się zamykać w centrum małego miasta, gdzie za sznurki pociąga garstka ludzi, którym zarządza mega inteligenty algorytm, który nie operuje w nocy metrem(?) ani w żaden sposób nie ogranicza nielegalnych zachowań głównych bohaterów? Jakim cudem?
Cała ta potężna kultura, oparta na przekazie słownym, literaturze, zapamiętywaniu olbrzymiej ilości danych literackich jest nam opowiedziana, ale nie pokazana. Bo kiedy Mahit wchodzi w interakcje z obywatelami teixcallan zachowują się jak… współcześni ludzie. Jedynymi ciekawymi przejawami kulturalnej inności jest mimika, opanowanie i konkursy mówienia wierszem. To tyle…

Mogłabym wymienić jeszcze kilka punktów , ale chyba szkoda czasu.

Rzadko mam czas i siłę na napisanie opinii o przeczytanej książce, ale chyba jeszcze się nie zdarzyło, żeby moja ocena tekstu literackiego tak bardzo odbiegała od oceny krytyków. Pamięć zwana imperium dostała nagrodę Hugo w 2020 i związku z tym oczekiwałam czegoś zupełnie innego niż to, co zostało mi zaserwowane. W skrócie, oczekiwałam niezwykle wnikliwej analizy relacji...

Polecam jako ciekawe studium seksizmu lat 60 oraz jako przykład, że roztaczane przed nami czarne scenariusze zagład i katastrof nie zawsze muszą się spełnić. Poza tym - nie warta poświęconego czasu.

Polecam jako ciekawe studium seksizmu lat 60 oraz jako przykład, że roztaczane przed nami czarne scenariusze zagład i katastrof nie zawsze muszą się spełnić. Poza tym - nie warta poświęconego czasu.

Niemiłosiernie banalna opowieść o skrajnie samolubnym dzieciuchu, przebrana w strój uduchowionej opowieści o esencji życia. Szanuj swój czas, nie czytaj.

Niemiłosiernie banalna opowieść o skrajnie samolubnym dzieciuchu, przebrana w strój uduchowionej opowieści o esencji życia. Szanuj swój czas, nie czytaj.