Jesteśmy społecznością, która kocha książki

“Reaper”

[współpraca reklamowa @wydawnictwopapieroweserca]

“Nie jestem ofiarą. Jestem zemstą.”

Ona kluczem do rozwiązania całej zagadki…

Czy jestem zadowolona z tej książki?

I tak, i nie.

• Tak, bo sprawy miały swoje rozwiązanie i była tutaj dobrze złożona fabuła.

• Nie, bo oczekiwałam czegoś więcej. Dynamiki, której mi tutaj zabrakło. Rozlewu krwi i dosadnych porachunków mafijnych.

Miałam ogromny problem z wdrożeniem się w historię i poddaniu się jej wibracjom. Wydaje mi się, że przy pierwszym tomie nie miałam aż takiego problemu.

Kreacja bohaterów w tym tomie była w porządku jednak… bardziej zainteresował mnie Dante niż główni bohaterowie, do których należała kontynuacja.

Morana to silna i godna podziwu postać, która mimo obawy przed nieznanym pragnęła przeć do przodu, a co najważniejsze poznać zagadki przeszłości.

I właśnie ta historia, ten tom jest o poszukiwaniach prawdy z przeszłości, poznaniu odpowiedzi na niewyjaśnione okoliczności, a także skupia się na rozwinięciu relacji Morany i Tristana.

“- Dziękuję.
- Za co?
- Za to, że ci zależy.”

Przy nim czuła się jak w domu.

Tristan to dalej zamknięta w sobie postać, a Moana była tą, która potrafiła roztopić w nim istniejący lód. Tristan to postać, która stała się bardzo znieczulona przez doświadczenia z przeszłości.

On dbający o jej bezpieczeństwo.

Razem z tańczącymi demonami.

Btw czy ktoś może mi napisać jak brzmi głos “stuletniej whiskey i grzechu”?, bo tak jak oczy potrafiłam zrozumieć w pierwszym tomie, do których notabene miałam rację tak tego głosu nie potrafię.

Coś, czego mi brakowało? Rozmów między bohaterami i dosadnych opisów, które były bardzo okrojone.

Jeśli chodzi o zwroty akcji, to dla mnie było tego za mało. Ostatnia scena faktycznie była dobra, ale wcześniej? Brakowało mi budującego napięcia i akcji, która mogłaby sprawić, że siedziałabym poddenerwowana z obawą co przyniesie każdy kolejny rozdział.

A ja? Jestem ciekawa jak zostanie przedstawiona relacja Dante i Amary.

Miłego.

“Reaper”

[współpraca reklamowa @wydawnictwopapieroweserca]

“Nie jestem ofiarą. Jestem zemstą.”

Ona kluczem do rozwiązania całej zagadki…

Czy jestem zadowolona z tej książki?

I tak, i nie.

• Tak, bo sprawy miały swoje rozwiązanie i była tutaj dobrze złożona fabuła.

• Nie, bo oczekiwa...

Rozwiń

Zwiń

“Twój na zawsze”

Pozbawieni radości z życia z małą liczbą powodów do szczęścia.

Listy otwierały im duszę i pokazywały to, co było niewidoczne gołym okiem.

Jedna wpadka i testowa relacja oraz obietnica doprowadzająca do…?

“Chyba że…”

Czasami są takie książki, które trafiają do ciebie ze zdwojoną mocą… i ta właśnie taka była.

Ta książka miała być komedia romantyczna, a ona mnie psychicznie przeorała. Wywołała we mnie tyle emocji, że ja ich totalnie się nie spodziewałam. Ta książka to emocjonalny rollercoaster i całkiem możliwe, że nie wywołałaby we mnie tak wielu emocji, gdyby nie to, że jestem bardzo podobna do Jacoba.

Właśnie przy tej książce wyszło, że jednak mam serce XD. Tylko… rzadko kiedy coś czuje i dopuszcza do siebie cokolwiek. Czy jestem osobą, która ma problem z wyrażaniem uczuć? Tak.

Czasami tak jak Jacob zastanawiam się, czy jestem warta kochania albo jak to możliwe, że ktoś mnie kocha mimo tego, że nie da się mnie lubić (w moim odczuciu).

„Nie byłem interesujący ani rozrywkowy.”

“Jestem popsuta.”

To tak jak ja..

Wszelkie przemyślenia jakie pojawiały się tutaj z perspektywy Jacoba były jak moje własne..

Jacob to postać idealna. Nie skrzywdziłby muchy, naprawiłby zepsutą lalkę barbie, stałby przez trzy godziny w deszczu, żeby tylko móc porozmawiać z bliską mu osobą. Patrzył na innych, widział ich potrzeby. Zmagał się z lękiem społecznym, nadmiernym analizowaniem, wieczną niepewnością. I te w głowie kotwiczące się pytania “co jeśli”. Przytłoczony emocjami, uczuciami i myślami.

Bardzo podobało mi się to jak autorka przedstawiła Jacoba i jego wewnętrzne walki, a także, ile może kosztować wyjście spoza strefy własnego komfortu. Podobało mi się także to, jak autorka pokazała zmagania głównego bohatera z własnymi lękami, dręczącymi przemyśleniami, czy nawet słowami, których nie potrafił wypowiedzieć w odpowiednim momencie, przelewając wszystko na papier.

Czy takie osoby jak Jacob są nudne?Są niezrozumiane.

Briana to postać, do której na początku podeszłam z rezerwą, bo nie byłam pewna jak ona zostanie faktycznie przedstawiona i jakie będzie nieść ze sobą wartości i wiecie co? Przyjemnie się zaskoczyłam, bo to jak ona potrafiła zrozumieć Jacoba i dostosować się do jego zmagań było naprawdę piękne i zachwycające. Bystra, miła, uczynna. Zmagająca się z własnymi problemami, z brakiem zaufania i niepragnąca zobowiązującej relacji przez przeszłość, która ją mocno zraniła.
*
W tej historii pięknie została przedstawiona relacja Briany oraz Jacoba. Relacja pełna wsparcia, zrozumienia nawet bez wypowiadania słów. Relacja polegająca na współpracy, w której jedno drugie idealnie uzupełniało. Oparta na niewidocznych gestach, docenieniu i wzajemnym pragnieniu.
*
Ich najlepsze wersje siebie…
*
Pojawił się także pewien motyw, którym gardzę, ale tutaj? Został on tak lekko wpleciony w fabułę, że totalnie go nie odczułam i on tak naprawdę grał bardzo odległy plan.
*
To, co działo się w książce zostawię… nie będę o tym wspominać, bo chcę, żebyś miała fun z czytania. Było emocjonująco, a w posłowiu od autorki pod koniec książki ponownie zaszkliły mi się oczy, bo nie wiedziałam, że ta historia jest aż tak personalna.
*
Czy trudno mi było czytać tę historię? Trochę tak. A wiesz dlaczego? Dlatego, że wiem jak to jest być czasami niezrozumianą i jak czasami ludzie potrafią błędnie zinterpretować twoje zachowania, uczucia czy nawet głośno wypowiedziane przemyślenia.
*
Jestem osobą, która zmaga się z problemami i czasami wolę siedzieć w domu, najlepiej w otoczeniu książek niż wyjść do innych...

Wiem, co to znaczy nieustanny wstyd podczas mówienia i pojawiające się myśli w głowie “Laska, przecież ciebie nikt nie chce słuchać. Przynudzasz…”.
*
Myśli wiecznego oceniania przez innych, obserwowania…
*
a nawet problem z zawieraniem przyjaźni…
*
Wiem jak to jest być odrzuconą, zawstydzoną, a moje szybko czerwieniące się policzki mi nie pomagają.
*
Mam problem z wyrażaniem uczuć i mówieniem o nich, natomiast spotkanie ich w książkach i pisaniem o nich w recenzji? No problem…
*
Tak czy inaczej… temat, który został poruszony w tej książce jest mi bardzo bliski, a ja ponownie dzięki klubowi #cmwbc u @faythetraveler trafiłam na perełkę, którą pragnę mieć na półce.
*
Ta historia wciągnęła mnie od pierwszych stron, fundując mi na początku płacz, śmiech, masę wzruszeń i chęć przytulenia głównych bohaterów.
*
Ta książka jest o pięknej miłości, która pragnie być okazywana i przyjaźni, która potrzebowała dostrzeżenia i zrozumienia.
*
O pogodzeniu się z przeszłością i jej zrozumieniu, a także pokazująca, że nie warto rezygnować, a czasami nawet warto zaryzykować i zakryć oczy swoim lękom.
*
A co najważniejsze… że warto pomagać, bo kiedyś może zdarzyć się taka sytuacja, w której i ty będziesz potrzebować pomocy.
*
Historia pokazująca problemy introwertyków w piękny i zasadny sposób, który do teraz mnie rozczula i uderza z podwójną mocą…
*
Jacoba za męża książkowego bym nie chciała, ale za brata? Jak najbardziej i chyba właśnie to jest ten moment, gdzie zacznę tworzyć książkowe drzewko genealogiczne xD.
*
Miłego,
Ania

“Twój na zawsze”

Pozbawieni radości z życia z małą liczbą powodów do szczęścia.

Listy otwierały im duszę i pokazywały to, co było niewidoczne gołym okiem.

Jedna wpadka i testowa relacja oraz obietnica doprowadzająca do…?

“Chyba że…”

Czasami są takie książki, które trafiają do ciebie z...

Rozwiń

Zwiń

“Skandal”

“Miłość powinna być nieposkromiona, tak jak ocean.”

[współpraca reklamowa @purple_book_wydawnictwo]

Czy istnieje coś takiego, jak klątwa trzeciego tomu? Jeśli tak, to tę książkę mogłabym mianować takim tytułem.

Ta książka miała interesujące motywy:

• age-gap, który nie był odczuwalny, poza wzmiankami, że Edie jest taka młoda.

• samotny rodzic, którego rodzicielstwo i wychowanie dziecka pozostawiało wiele do życzenia. Odniosłam wrażenie, że to dziecko oprócz samego bycia nie było istotne dla Trenta (pomijam wysłanie dziecka na terapię i myślenie, kiedy w końcu się odezwie).

• romans biurowy/zakazana relacja, czyli motywy, które uwielbiam… były tylko z nazwy.

Zapowiadające się świetnie motywy nie uratowały tej historii.

Ta historia była bardzo przewidywalna i praktycznie niczym mnie nie zaskoczyła, a szkoda, bo ona naprawdę miała ogromny potencjał.

Relacja głównych bohaterów była płaska i bez wyrazu. Nie zauważyłam “łączącej ich więzi”, a sceny pomiędzy nimi czytałam z przymrużeniem oka, bo mi się nie podobały. Miałam wrażenie, że w poprzednich tomach zostały lepiej przedstawione i miały w sobie garstkę chemii, której tutaj zabrakło.

Bohaterowie mnie nie kupili i nie obdarzyłam ich sympatią.

Bardzo nie spodobało mi się to jak autorka przedstawiła Trenta, a także jak w jego perspektywie przyrównała ciało Edie do jego dziecka. To było obrzydliwe. Jak można porównać 18-latkę do dziecka, i to jeszcze swojego…?

A Edie? To postać, która chciała zmiany, a jednocześnie była na każde skinienie palca i obawiała się postawić.

Jedyna postać, która zdobyła moje serce to Luna - dziecko Trenta i ubolewam nad tym, że miała tak mały angaż w historię.

Kwestia emocjonalna? Przepraszam, ale gdzie ona była w tej książce? Tutaj widziałam tylko aspekty fizyczne, a uświadomienie sobie, że jest się zakochanym pod koniec książki totalnie mnie nie kupiło. Miłości do dziecka również nie czułam ani jej nie widziałam…

Ta książka mnie rozczarowała i aż żałuję, bo ta książka miała ogromny potencjał, aby stać się moją ulubioną od tej autorki. Niestety.

“Skandal”

“Miłość powinna być nieposkromiona, tak jak ocean.”

[współpraca reklamowa @purple_book_wydawnictwo]

Czy istnieje coś takiego, jak klątwa trzeciego tomu? Jeśli tak, to tę książkę mogłabym mianować takim tytułem.

Ta książka miała interesujące motywy:

• age-gap, który nie był ...

Rozwiń

Zwiń

“Chaos”

“Nie będę przepraszać za to, kim jestem. Ani za to, kim chcę być.”

“Chciałem mieć ciastko i je zjeść. Niemożliwe? Tylko patrzcie.”

Historia, która sprawiła, że moje oczy przypominały w kilku momentach szklanki.

Historia, przy której spędziłam udanie czas.

i…

Historia, którą przeczytałam prawie na raz.

Poznajcie “Chaos”.

To nie jest historia, która ma nieoczekiwane zwroty akcji, czy jakieś zaskakujące momenty.

Nie.

Ta historia przypomina perypetie życia oraz jej blaski i cienie.

Chorobę, trudne relacje rodzinne oraz miłość, która czekała na odpowiedni czas.

Bohaterów tej książki poznałam w “Intrydze” i już wtedy byłam ciekawa ich historii i jak ona może się potoczyć. Dostałam odpowiedź w tej książce, a w niej piękną miłość oraz postacie, które uświadomiły, że są warte…

Czasu.

Kochania.

Troski.

Ta historia podobała mi się bardziej niż “Intryga”. Miała w sobie to coś, czego brakowało mi w tamtej książce.

On będący chaosem i sprawiający, że przy nim czuło się żywym.

Dean… uwielbiam tego gościa. Jego podteksty nieraz doprowadzały mnie do parsknięcia śmiechem, a czasami miałam ochotę palnąć sobie w czoło. Postać, która skrywała wiele masek… jednak gdy te wszystkie maski zostały odkryte, to ukazał się wrażliwy Dean, który był lojalny i pełen pasji, ale i pewny siebie i może nieco zarozumiały.

On mający słabość do…

Rosie - Co to była za cudowna postać. Postać zmagająca się z genetyczną chorobą i postać, która pragnęła żyć samodzielnie. Potrafiąca się postawić, żyć pełnią życia. Podobał mi się jej cięty język. A ona sama? Pragnęła żyć jak pełnosprawny człowiek, a nie jak chodząca diagnoza.

Ona nie chciała angażować się w głębszą miłość…

bo nie chciała być ciężarem.

Nie chciała sprawiać bólu…

“- Co ma takiego panna LeBlanc, czego nie ma reszta kobiet?
- Moje serce, Sue. Ona ma moje serce.”

Jednak gdy ich relacja zaczęła kiełkować, to była ona pełna pasji, zrozumienia, wsparcia a także pragnęła zapewnić bezpieczeństwo. Oni razem idealnie się uzupełniali. A ich wzajemne przekomarzania? No świetne.
*
Wspólna przeszłość łącząca przyszłość.
*
Mający własne tajemnice, z którymi musieli się zmagać…
*
Autorka w tej historii świetnie (w negatywnym znaczeniu) przedstawiła relacje rodzinne, które doprowadzały do tego, że aż miałam ochotę wejść w tę książkę i potrząsnąć rodzicami głównej bohaterki. Swoimi słowami, czynami ją krzywdzili i ranili, a nieraz traktowali ją jak dziecko, które najlepiej potrafiłoby funkcjonować przy rodzicach. I rozumiem, że może to być skutek tego, że jest choroba i wspólne zamartwianie, ale nie tędy droga. Nie drogą ranienia i takiego traktowania, na który mam cholerny uraz.
*
Bo ona była wszystkiego warta.
*
Była wystarczająca.
*
Podobało mi się także to jak autorka przedstawiła relację Rosie z jej siostrą. Siostrzana miłość pełna zrozumienia, wsparcia i wzajemnego oddania. Zresztą ich relacja kupiła mnie już w “Intrydze”, która już wtedy pokazała coś pięknego.
*
Jestem zadowolona z przeczytania tej historii i mam wrażenie, że ta historia została znacznie lepiej napisana niż jej poprzednik. Mam nadzieję, że w kolejnym tomie poziom będzie taki sam, a nawet i wyższy.
*
Do następnego,
Ania

“Chaos”

“Nie będę przepraszać za to, kim jestem. Ani za to, kim chcę być.”

“Chciałem mieć ciastko i je zjeść. Niemożliwe? Tylko patrzcie.”

Historia, która sprawiła, że moje oczy przypominały w kilku momentach szklanki.

Historia, przy której spędziłam udanie czas.

i…

Historia, którą p...

Rozwiń

Zwiń

“Wyspa grzechu i cieni”

“Nie można zmienić przeszłości. Nie da się też jej odwiedzić. Nie ma sensu się nad nią rozwodzić. Najlepiej żyć dalej.”

Delikatnie niepokojąca i jednocześnie bardzo przewidywalna historia, która niestety mnie nie kupiła. Strasznie nad tym ubolewam, bo myślałam, że dostanę tutaj historię na poziomie “Władcy soli i kości” czy “Nocnego cienia”. Niestety..

W tej historii mamy takie motywy jak:

• slow burn, który był naprawdę bardzo slow i w pewnych momentach historia niestety mnie nudziła i usypiała. Ona była zdecydowanie za długa (liczy około 600 stron) i tak teraz sobie myślę, że gdzieś pomiędzy rozdziałami nie działo się tak naprawdę nic spektakularnego. Nic, co wbiło by mnie fotel.

• enemies to lovers, które było mało enemies, a bardziej lovers w punkcie kulminacyjnym i nie wiem co tu się zadziało… bo tak jak Keri potrafi pisać naprawdę świetne relacje i bardzo wyczuwalne pomiędzy nimi napięcie - tak tutaj? Nie czułam tego.

• romantasy… myślałam, że ono zostanie nieco inaczej poprowadzone i chyba największym dla mnie zaskoczeniem było to, że miałam nieco inne wyobrażenie tej historii. Myślałam, że dostanę tutaj bardzo odczuwalne romantasy wraz z historią z duchami w roli głównej, a tak naprawdę otrzymałam pewne rzeczy wynikające działania z sekty i kartel ze słabymi porachunkami mafijnymi, które mało co wnosiły do całości.

• dark romance… mając na uwadze tematy, jakie autorka przedstawiła, to faktycznie dla kogoś, kto zaczyna swoją przygodę z tego typu książkami, może być dark. Dla mnie był mało odczuwalny, a jedyne, co odczułam to delikatny niepokój do pierwszej połowy książki. Później? Nic a nic.

Największym rozczarowaniem było dla mnie to, że wszystkie typy, które nasunęły mi się w głowie - się sprawdziły. A chyba najgorsze dla mnie było to, że podczas czytania tej historii, zwłaszcza przez ostatnie około 100 stron byłam w stanie wydedukować, co się stanie za kilka zdań..

Jeśli chodzi o zaskoczenia w tej książce, to był tak naprawdę jeden. Niestety nie powiem wam, czego on dokładnie dotyczył, ale! To zaskoczenie było tak oczywiste, że aż złapałam się za głowę. Cieszę się, że chociaż coś w tej książce mnie zaskoczyło na ułamek sekundy.
•
Kreacja bohaterów myślę, że pozostawia wiele do życzenia….
•
Celeste była odważna, silna i uparta. Jej niektóre zachowania były irracjonalne. Naznaczona (chyba) halucynacjami. Jednakże zabrakło mi głębszego rozwinięcia jej umiejętności (jeśli tak to mogę nazwać i o ile faktycznie je miała), bo one do teraz są dla mnie niezrozumiałe. Tak samo jak kwestia rodziny i jej więzy - zostały one w dość chaotyczny sposób przedstawione.
•
I Wielki zły wilk, który wcale nie był taki zły… Zabójca na zlecenie w kartelu i szef klubu. Chwilami nie rozumiałam jego zachowań, a jego złość w pewnych momentach mnie rozśmieszyła jak i żart o kapłanie, na którym parsknęłam.
•
Sceny pomiędzy nimi? Wybaczcie, ale pozostawię to bez komentarza.
•
Zostały tutaj również dodane postacie poboczne, które miały swój większy czy też mniejszy wpływ na tę historię, jednak żałuję, że nie pojawiły się tutaj retrospekcje wydarzeń z dzieciństwa w większym stopniu, żeby mieć szersze pole widzenia oraz zrozumienia.
•
W tej historii został przedstawiony tematu okultyzmu, czy sekty i muszę niestety wam napisać, że brakowało tutaj klimatyczności jak u “Władcy soli i kości”. Było po prostu w porządku, jednak zabrakło mu tego czegoś.
•
W fabule niestety pojawiło się wiele luk, niedopowiedzeń i w wielu wypadkach i przypadkach nie trzymała się całości.
*
Ta historia zdecydowanie zyskuje na opisach miejsc i scen, które były naprawdę w dobry sposób opisane i z łatwością można było wyobrazić sobie miejsce, w którym działa się dana historia.
•
Tak czy inaczej, cieszę się, że poznałam tę historię, ale nie cieszy mnie to, że mnie po prostu zawiodła. Jeśli chcesz poznać książki Keri, to proponuję zacząć od “Władcy soli i kości”, żeby się nie zrazić.
•
Miłego,
Ania

“Wyspa grzechu i cieni”

“Nie można zmienić przeszłości. Nie da się też jej odwiedzić. Nie ma sensu się nad nią rozwodzić. Najlepiej żyć dalej.”

Delikatnie niepokojąca i jednocześnie bardzo przewidywalna historia, która niestety mnie nie kupiła. Strasznie nad tym ubolewam, bo myślałam, że...

Rozwiń

Zwiń

“Wybacz. To dla twojego dobra”

“Trudno znaleźć kogoś, z kim można być dziwnym.”

[współpraca reklamowa @wydawnictwojaguar]
__

“- Kiedy poznałem cię trochę lepiej, nie pozwolę ci tak łatwo odejść.
- Może ja wcale nie chcę, żebyś mi pozwolił odejść…”

Słowa brzmiące jak obietnica…

Wątpliwości i prześladujące poczucie winy…
__

O wow… co to była za książka.

Moje największe zaskoczenie tego roku i moje pierwsze spotkanie czytelnicze z tą autorką.

A ja? Jestem zachwycona.

Ta książka to puzzle.

Puzzle, w których każdy jeden element przybliża cię do gdybania i jakichkolwiek założeń, czy aby na pewno dany puzzel pasuje do danego miejsca.

To nic, że od początku wiedziałam, kto za czym stoi i jak pewnie zakończy się historia…

To nic, że po około 50 stronach miałam w notatniku wypisane poszczególne tropy…

Ale wiecie, co jest w tym wszystkim najlepsze? To, że autorka tak poprowadziła historię, że mój mózg został zmanipulowany i dostał w pewnym momencie zaćmienia 🤣

Genialna.

To nie jest historia, którą należy romantyzować czy usprawiedliwiać.. Zdecydowanie nie. To jest historia, w której rządzi toksyczny i przemocowy związek na tle psychicznym i fizycznym. Coś, czego nikt z nas nie powinien doświadczyć. A mówienie: Każdy związek ma wzloty i upadki - jest beznadziejnym argumentem.

Tematy w tej książce nie są mi ani autorce obce. Znam je doskonale, a w moim starym życiu i otaczając się toksycznymi osobami… taki widok był codziennością. Codziennością, z której trzeba było się wyrwać… chociaż… nie każdy miał takie szczęście. A wystarczyłoby nieco siły i pragnienie ocalenia. Wyrwania się z tej toksycznej bańki.

Dlatego podziwiam główną bohaterkę. Za jej siłę, charakter i otwarty umysł. Za zrobienie kroku do przodu i pragnienie poznania nurtujących ją odpowiedzi, skazując się na niebezpieczeństwo.

Ta historia niepokoi, a śledząc przebieg wydarzeń zastanawiasz się, co może zaraz się zdarzyć.

Drobne skrzypnięcie, przesunięte rzeczy… i trwające śledztwo zaginionego byłego chłopaka…
*
Pomimo trudnej tematyki, ta książka na swój sposób urzeka. Być może zastanawiacie się “jak to?”. Już tłumaczę… Historia ma przede wszystkim dobrze przedstawiony temat toksycznych związków. Dodatkowo jest dopracowana i ma małe nieoczekiwane zwroty akcji oraz świetną kreację bohaterów, a fabularnie cała historia się łączy.
*
"Wybacz. To dla twojego dobra" to historia, która pochłania od pierwszych stron i trzyma w napięciu do samego końca. Przedstawia toksyczne związki, usprawiedliwienia czynów i do czego pewne rzeczy, czy też sytuacje mogą doprowadzić.
*
A przesłanie tej książki jest jedno… Nigdy nie wiesz na kogo trafisz, ani z kim tak naprawdę się zwiążesz, ale! Jeśli doświadczysz jakiejkolwiek przemocy, to nie bój się prosić o pomoc. Są organizacje, bezpieczne telefony i w każdej chwili może pojawić się ktoś, kto może ci pomóc.
*
Trzymaj się mocno,
Ania

“Wybacz. To dla twojego dobra”

“Trudno znaleźć kogoś, z kim można być dziwnym.”

[współpraca reklamowa @wydawnictwojaguar]
__

“- Kiedy poznałem cię trochę lepiej, nie pozwolę ci tak łatwo odejść.
- Może ja wcale nie chcę, żebyś mi pozwolił odejść…”

Słowa brzmiące jak obietnica…

Wątpliw...

Rozwiń

Zwiń

“Wyzwanie”

[współpraca reklamowa @wydawnictwopapieroweserca]

Ona była tą popularną, lubiącą rywalizację. A wraz z paczką przyjaciół miała swojego kozła ofiarnego, którym był…

Mason, który jak się okazuje nie jest już społecznym wyrzutkiem z dziwaczną paczką.
“Co było, to było.”

A oni razem? Jess i Manson? Mieli ze sobą coś wspólnego.

Zostało rzucone wyzwanie…

Bez żadnych granic,

wszystkie chwyty były dozwolone…

i niosąca za sobą przegrana, która doprowadza do…

Nocy, w której będzie się na psychicznej i fizycznej krawędzi.

“Jego obecność tutaj przypominała światło obnażające wszystko, co próbowałam wymazać.”

Wiedziałam już przed przeczytaniem, że ta książka będzie dobra, ale nie spodziewałam się, że aż tak…

Zachwycająca, wciągająca, podniecająca i zajebiście dobra.

Czy kogoś to zdziwi, jeśli napiszę, że kocham tę książkę i że (ponownie) potrzebuję kościoła pod wezwaniem Harley Laroux? Albo wiecie co? Potrzebuje natychmiastowy teleport do jej książek.

Nikt nie pisze takich historii jak Harley, a przynajmniej jeszcze się z tym nie spotkałam, bo jej styl pisania? Jej mózg, jej tworzone historii? To jakiś inny piekielny wymiar, do którego planuję się wybrać.

Tytuł tej książki tak naprawdę opowiada o tym, co się dzieje w książce. To jest jej główny zamysł, który ma swój sens i ciągnie się przez całą historię.

A w trakcie tej historii polecam wyłączyć mózg i oddać się wibracjom tej książki.

Czy da się napisać historię, która ma ręce i nogi w 130 stronach?

Da się. A Harley to udowodniła.

130 stron nowej obsesji.

A ja? Pragnę, aby ta historia była moją dobranocką.

Ta historia jest emocjonalnym rollercoasterem. Bogata w szczegóły i idealnie opisana. A te były tutaj dopracowane, tak swoją drogą… uwielbiam je w książkach Harley, bo one nie są tutaj zapychaczem. One są tutaj jednym z charakterystycznych dla Harley cech pisarskich i one idealnie się komponują z historią.

W tej historii naszymi głównymi bohaterami są Jess i Manson.
*
Niestety nie napiszę wam o nich za wiele, bo sama jest ich okrutnie ciekawa i jak zostaną wykreowani w kolejnych tomach, ale teraz mogę wam na pewno napisać… są bardzo interesujący.
*
W książkach Harley te relacje pomiędzy głównymi bohaterami są zdrowe. Chodzi mi głównie o aspekt traktowania drugiej połówki. Dlaczego? Bo kobieta dla mężczyzny jest tutaj kimś doskonałym pomimo wad.
*
Jess to postać, dla której duma i reputacja była naprawdę ważna. Ale… jak długo można znosić przypatrywanie, patrzenia na ręce? Na ile jest ważna reputacja? Jak bardzo ważne jest to jak postrzegają nas inni? Ile może powstrzymywać nas nasza duma i zrobienie kroku do przodu? W stronę pełnej otwartości i spełnienia swoich odkrytych i podniecających fantazji.
*
To Harley przedstawiła w tej książce. Wewnętrzną walkę pomiędzy tym, co “słuszne”, a tym, co pragnie ona sama, i to było naprawdę piękne, bo każda jedna sytuacja w tej książce otwierała jej nowe możliwości, pokazywała czego tak naprawdę pragnie.
*
A Manson? Och Manson.. straciłam dla ciebie… 🤫. Kontynuując… podobało mi się to, że cały czas pytał o zgodę i przypominał o haśle bezpieczeństwa. Jestem bardzo ciekawa jego przeszłości, bo ona tutaj została delikatnie wspomniana, a ja potrzebuję więcej.
*
Więcej ich życia, problemów i zmagań.
*
Chemia w tej książce była niesamowita. A pocałunek w czoło? Słodki Piekielny Szatanie, potrzebuje defibrylatora. Sceny w tej książce były GENIALNE, a Harley jest w tym temacie (i nie tylko) królową. Było bezwstydnie, grzesznie, niesamowicie pikantnie. Ale wiecie co? Ja to kocham i czegoś takiego potrzebuje w książkach.
*
No i jeszcze nasi Klauni… jak weszli do domu? Klękajcie narody… Opowiem wam o nich przy kolejnym tomie. Na ten moment mogę wam napisać, że podczas pisania tego zdania przebiegły po mnie ciary. Rozumiecie, co to oznacza, prawda?

Gorąca i na maksa podniecająca historia, która wywoływała dreszcze na moim ciele, a obrazy w głowie? Do teraz nie chcą odejść w zapomnienie. I DOBRZE! Bo wcale nie chcę się ich pozbywać, jeszcze tylko ogarnę dla nich prywatny pokój w moim mózgu i będzie idealnie xd.
*
Bardzo podobał mi się przebieg wydarzeń w tej książce, a także jej rozwój i do czego faktycznie to wszystko doprowadziło. Wraz z bohaterką była sfrustrowana i razem z nią wyczekiwałam finału.
*
“Wyzwanie” to książka, która pokazuje wewnętrzną walkę o swoje pragnienia, a także walkę z oczekiwaniami społecznymi. Historia budująca napięcie od pierwszego, aż do ostatniego zdania. Genialnie opisana, która była szczegółowa, dokładna. A ostrzeżenia w tej książce? Były wyśmienitym deserem. Deserem, w którym nawet buty wykwintnie smakowały.
*
A bycie przegrywem/dziwakiem? Jest zaszczytem… bo wiecie co? Ja nim jestem przez większość życia i cóż… czy jest mi z tego powodu przykro? Absolutnie.
*
A ja? Nie mogę się doczekać kolejnego tomu.
*
Najgorętsza książka o tak krótkiej treści, jaką kiedykolwiek przeczytałam, a ja błagam o więcej!

“Wyzwanie”

[współpraca reklamowa @wydawnictwopapieroweserca]

Ona była tą popularną, lubiącą rywalizację. A wraz z paczką przyjaciół miała swojego kozła ofiarnego, którym był…

Mason, który jak się okazuje nie jest już społecznym wyrzutkiem z dziwaczną paczką.
“Co było, to było.”

A oni r...

Rozwiń

Zwiń

“Times New Romans”

[współpraca reklamowa z @gorzka.czekolada.wydawnictwo]

“Całe życie na coś czekamy, licząc, że nadejdzie, i nigdy nie mamy pewności, że nasze marzenie się ziści, a mimo to czekamy.”

Ona jest autorką kryminałów,

on jest autorem romansów.

A oni razem?

Muszą napisać wspólnie romans.

Kiedyś przyjaciele mający wspólną i burzliwą przeszłość, a teraz “wrogowie”, którzy muszą wspólnie działać.

A ich najbliższa przyszłość? Musi się drastycznie zmienić.

Czy będzie ona tego warta?

“Nie poradzę sobie bez ciebie, Brawurko.”

“Times New Romans” to moja pierwsza przeczytana książka od tej autorki i myślę, że to był dobrze spędzony przy niej czas.

Dwaj bohaterowie niby tacy inni, a jednak tak bardzo do siebie podobni.

To nie są idealni bohaterowie. Popełniają błędy, pokazują swoje słabości, ale i też mocne strony, które nadają im charakteru.

Niezrozumiani,
osamotnieni.

Dręczeni przez wspólne demony. Demony przeszłości.

Ellie to postać, która została wychowana w nienawiści. Z wpojonymi kompleksami, czasami dającymi niskie poczucie wartości. Pyskata, uparta, ale i zraniona, i tonąca w poczuciu winy. Pragnie się ochronić.

“- Moje życie nie jest nudne.
- Twoje życie jest puste.”

Theo - to naprawdę uroczy, wrażliwy i szczery gość, a jego cierpliwość? Była testowana na każdej linii. On pragnął jednego…

“- Czego ode mnie chcesz?
- Chcę Brawurki.”

Pragnął jej całej, bez ograniczeń.

I te pocałunki…

Smakujące tęsknotą, pragnieniem i otwartością.

Naprawiały cały ból.

A gesty?

Wyrażały więcej niż tysiąc słów.

Dwie postacie walczące o własne szczęście z uśpionymi wspomnieniami.

To była naprawdę ciekawa historia, która nieraz sprawiła, że parsknęłam śmiechem, a momentami miałam ochotę przybić mentalną piątkę głównej bohaterce, a jeszcze indziej miałam ochotę przemówić Ellie do rozumu.

Jeśli chodzi o sam przebieg historii, to autorka zgrabnie przechodziła z rozdziału na rozdział coraz bardziej odkrywając problemy głównych bohaterów i co takiego się zadziało w ich przeszłości i do czego pewne wydarzenia doprowadziły.
*
Brakowało mi w tej historii tylko jednego. Rozwinięcia marzenia/pragnienia głównej bohaterki, bo odniosłam wrażenie, że ono zostało zapomniane? No chyba że coś przeoczyłam..
*
Pod koniec ta historia nieco mi się dłużyła i osobiście uważam, że ta “dramatyczna” scena była tutaj zupełnie niepotrzebna. Nie wywołała we mnie żadnych emocji oprócz przewrócenia oczami. Natomiast! Pomijając to, było w porządku i dobrze zakończone w epilogu.
*
Ta historia była romansową terapią dla głównych bohaterów. Terapią dojrzenia, zrozumienia, przebaczenia i pokonywaniu trudności, jakie stawały im na drodze. “Times New Romans” pokazuje, że miłość jest warta walki, a skonfrontowanie się z przeszłością może wiele zdziałać, bo ona może też nadać sensu przyszłości.
*
Historia pokazująca, że to, co doświadczamy - uczy i nie należy się tego pozbywać ani zapominać, bo każde doświadczenie przynosi ze sobą wnioski. A słabość? Też jest na nie miejsce w naszym życiu… bo każdy z nas je ma i nie należy traktować jej jako coś gorszego, bo każdy z nas ma swoje słabsze i gorsze strony.
*
O drugiej szansie, która pragnęła być dana, kochana, pielęgnowana i rozumiana.
*
O miłości, która potrzebowała zrozumienia i dostrzeżenia.
*
Do następnego,
Ania

“Times New Romans”

[współpraca reklamowa z @gorzka.czekolada.wydawnictwo]

“Całe życie na coś czekamy, licząc, że nadejdzie, i nigdy nie mamy pewności, że nasze marzenie się ziści, a mimo to czekamy.”

Ona jest autorką kryminałów,

on jest autorem romansów.

A oni razem?

Muszą napisać w...

Rozwiń

Zwiń

“Say You Swear”

“Nie bój się upadku, ale życia, które wynika z tego, że nigdy nie skakałeś.”

[współpraca reklamowa z @flow_books ]

“Nigdy nie sądziłam, że dostanie tego, czego od zawsze chciałam może być bardziej bolesne niż samo pragnienie i świadomość, że nigdy nie będę tego mieć. Nie ma niczego pomiędzy.”

“Say You Swear” książka z piękną okładką, pięknymi rysunkami, ale czy i historia była równie piękna? Nie dla mnie.

Po tych wszystkich pozytywnych recenzjach i płaczu na stories oczekiwałam, że i mnie chwyci za serce. Tak się nie stało, a ja najwidoczniej muszę przestać się tym sugerować. Ba! Muszę również z przymrużeniem oka patrzeć na recenzję z goodreads, bo dzięki tej wysokiej nocie też się nią zainteresowałam. Wydaje mi się, że już po recenzjach do “Złodziej mego serca” powinna mi się zapalić czerwona lampka… najwidoczniej muszę zainwestować w dobry radar.

“Say You Swear” miała w sobie motywy, które lubię i które mogłyby sugerować lekką, bardzo przyjemną historię w odbiorze i taka faktycznie na początku była, natomiast później pojawiły się schody, głupie zachowania i postępowania, które doprowadzały mnie do frustracji.

W tej historii mamy tak naprawdę trzy główne postacie. Powiedziałabym nawet, że mimo wszystko był tutaj emocjonalny trójkąt. Tym postaciom brakowało głębszego rozwinięcia emocjonalnego. Brakowało w nich życia…

Chase to postać, która bardzo mnie irytowała. Był chodzącym red flagiem.

Noah, to była naprawdę dobrze skonstruowana postać. Samotny i nieco zagubiony. Sam na świecie z kochającą go mamą. Mamą, która była dla niego wszystkim. Idealny chłopak z sąsiedztwa.

I Ari… postać, która tkwi w zawieszeniu pomiędzy tym, co narodziło się przez lata, a tym, co pragnie serce. Pragnęła być chciana, kochana i rozumiana.

Moje największe zastrzeżenia do tej historii?

• To grubość tej książki, bo ona naprawdę jest za długa i czasami mnie nudziła, nie działo się tutaj nic specjalnego.

• Rozdziały były w dziwny sposób urywane. Urywane w angażujących momentach i doprowadzające do dezorientacji. Brakowało w nich łącznika. I wydaje mi się, że możecie sobie wyobrazić moje zdezorientowanie, kiedy np. dziewczyna po pewnej sytuacji wyjeżdża z wakacyjnego domu i nagle jest przeskok w czasie - 3 tygodnie po rozpoczęciu semestru, gdzie główna bohaterka jest załamana… Jakby…
*
• Ostatnie około 150 stron, w których pojawiło się wszystko. I to było naprawdę niepotrzebne. Wydaje mi się, że ta końcówka miała być emocjonalna i cóż… Nie dla mnie.
*
A dialogi? One chwilami brzmiały tak infantylnie... Brakowało im głębszego zaangażowania.
Natomiast jeśli chodzi o same relacje pomiędzy bohaterami, to brak komunikacji odgrywał tutaj największą rolę. Brak konfrontacji, brak jakiejkolwiek asertywności.
*
Nie spodobał mi się także zamysł autorki na wplecenie problemów niektórych członków z paczki. Dlaczego? Dlatego, że te problemy nie zostały w jakikolwiek sposób przybliżone ani rozwinięte. Dodatkowo przez ten zamysł miałam problem z rozróżnieniem, kto jest kim. Jeśli ten cały zabieg miał być zachętą do sięgnięcia po kolejny tom (jeśli wyjdzie seria), to przykro mi - nie zachęciła.
*
W tej historii najbardziej urzekła mnie mama Noah i to jakie wartości mu przekazała. Była naprawdę przeuroczą i mądrą kobietą, która pragnęła swojemu dziecku dać tyle, ile tylko mogła 🥹. Była jego motywacją, promykiem nadziei.
*
Na ten moment nie jestem w stanie napisać, czy polecam tę książkę, czy może wręcz przeciwnie. Natomiast! Widziałam bardzo dużo recenzji, które tę książkę polecają. Kto wie, może i tobie się spodoba?
*
Miłego,
Ania

“Say You Swear”

“Nie bój się upadku, ale życia, które wynika z tego, że nigdy nie skakałeś.”

[współpraca reklamowa z @flow_books ]

“Nigdy nie sądziłam, że dostanie tego, czego od zawsze chciałam może być bardziej bolesne niż samo pragnienie i świadomość, że nigdy nie będę tego mieć. Ni...

Rozwiń

Zwiń

“Lato, kiedy cię poznałam”

[współpraca reklamowa z @wydawnictwopapieroweserca]

“To dziwne, że kiedy człowiek dostaje to, czego pragnie, natychmiast zaczyna marzyć o czymś innym.”

Moja pierwsza przeczytana książka od tej autorki i cóż… to nie było dobre spotkanie. To było okropne rozczarowanie. Ta historia niestety mi się nie spodobała.

Opis tej książki był bardzo interesujący, tak samo jak jej motywy i zdecydowanie nastawiłam się na zupełnie inną historię. Na taką, która mnie pochłonie, kupi, rozkocha. Nie czułam się w nią wciągnięta, a jedyne, jakie miałam poczucie, to poczucie straconego czasu.

Jeśli chodzi o kreację głównych bohaterów, to zabrakło mi ich głębszego rozwoju, a także dowiedzenia się, co działo się z nimi przez te lata.

Juliet budziła we mnie wszelkie negatywne uczucia. Postać, która dosłownie cały czas czuła się jak odpadek, w głowie wręcz wrogo nastawiona i cały czas skupiona na negatywnych myślach. Żyjąca w poczuciu beznadziejności, podporządkowująca się i nie potrafiąca powiedzieć słowa “nie”.

Luke jako jedyny w tej książce był ciekawą postacią. Jako jedyny potrafił dostrzec prawdziwość wymalowaną na twarzy. Opiekuńczy i nieustępliwy.

Brakowało mi rozwinięcia ich relacji, a przede wszystkim jej wiarygodności. Budowania uczuć, poważnych rozmów.

Oczekiwałam jakiegokolwiek zaskoczenia w tej książce, niespodziewanego zwrotu akcji i niestety. Niczego takiego nie dostałam, bo większość była zbyt przewidywalna.

Wątki, takie jak: second chance, hate/love nie zostały w moim odczuciu dobrze rozwinięte. A surferski klimat? Był bardziej odczuwalny w mojej ukochanej książce “Love Letter to Whiskey” (swoją drogą bardzo polecam).

A zastosowanie osi czasowych do tej historii w zasadzie nic nie wniosły. Bohaterowie byli tacy sami z tym, że dorośli i z takimi samymi problemami. Czas tutaj niczego nie uleczył. Nic nie wniósł oprócz przemilczanych odpowiedzi.

Mnie niestety ta książka nie porwała, ani nie zachęciła do sięgnięcia po (zapewne niezobowiązującą) kontynuację i bardzo tego żałuję.

“Lato, kiedy cię poznałam”

[współpraca reklamowa z @wydawnictwopapieroweserca]

“To dziwne, że kiedy człowiek dostaje to, czego pragnie, natychmiast zaczyna marzyć o czymś innym.”

Moja pierwsza przeczytana książka od tej autorki i cóż… to nie było dobre spotkanie. To było okropne rozczar...

Rozwiń

Zwiń