Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Westwell to współczesna historia Romea i Julii. Zakazany związek i dwie wrogie od lat rodziny. Dwoje bohaterów, których mimo przeciwności losu, połączyło uczucie.

"więc połączyli się w Westwell, jednostkę powstałą wbrew wszelkim zasadom"

Jess i Helena, bo o nich mowa, to dwójka całkiem ciekawych bohaterów. Oboje żyli w świecie, w którym liczy się prestiż i reputacja, a swoje prawdziwe ja należy dobrze ukrywać. Oboje musieli sprostać wymaganiom swoich rodzin. Oboje mieli w sobie buntowniczą stronę i chcieli być wolni.

Połączył ich ból po stracie rodzeństwa, a sposób, w jaki zostało to pokazane, przypadł mi do gustu. Autorka subtelnie podkreśliła etap żałoby, czy przeżywania śmierci bliskiej osoby. Przeniosła na papier zagubienie i ból bohaterów.

"Miłość może być wszystkim, co tylko chcemy w niej zobaczyć (...) jest piękna, chaotyczna, jasna, ciemna, zimna... i gorąca"

Czy ich relacja należała to #slowburn tak jak zapowiadało wydawnictwo? Totalnie tak! Etap zakochiwania się nie trwał 3 rozdziały, o nie. To, co było między nimi, potrzebowało czasu. Jess i Helena tygodniami się poznawali. Powoli i małymi krokami budowali swoją więź. Zajęło to znaczną część książki.

Motyw zakazanego związku również mi się podobał. Chociaż mógłby być trochę lepiej pociągnięty. Wielokrotne podkreślanie tego, że ich rodziny się nienawidzą, niestety nie wystarczy. Zabrakło mi właśnie tej wojny rodzin. Jakiś #facetoface Co prawda na końcu książki coś zaczęło się to rozwijać, jednak dalej było za mało.

Akcja "Westwell" rozwijała się w sposób typowy dla pierwszych tomów serii. Co uważam to za plus. Autorka powoli wprowadziła nas w życie głównych bohaterów i w świat elit NY. W ciekawy sposób połączyła historię miłosną z wątkiem kryminalnym. Jednak czy ta książka złamała mi serce? Niestety nie. Nawet nie była temu bliska.

Sposób pisania autorki przypadł mi do gustu. Może wrzuciłabym trochę opisów, ale jako całość było ok. I o ile były rzeczy, które bardzo mi się podobały, to pojawiło się też kilka małych mankamentów, jak powtórzenia, jakoś tłumaczenia czy właśnie ilość opisów.

Sceny spice i ich opisy 🤦🏻‍♀️ Może ja się czepiam, ale pisanie dotknął mnie "tam" czy robiliśmy "to", mnie po prostu denerwuje. Niestety, ale w niektórych momentach relacja bohaterów wydawała mi się mechaniczna i płytka. Brakowało mi wtedy tej przysłowiowej głębi.

Mimo wszystko bardzo polubiłam Helene i Jessiah. Chce wiedzieć, jak potoczą się ich losy. Chce wiedzieć, jak poradzili sobie ze wszystkimi przeciwnościami. Chce poznać rozwiązanie zagadki. Po prostu chce znać ciąg dalszy. Polecam 🩷

Westwell to współczesna historia Romea i Julii. Zakazany związek i dwie wrogie od lat rodziny. Dwoje bohaterów, których mimo przeciwności losu, połączyło uczucie.

"więc połączyli się w Westwell, jednostkę powstałą wbrew wszelkim zasadom"

Jess i Helena, bo o nich mowa, to dwójka...

Rozwiń

Zwiń

Seria Knockemout to trochę trudna dla mnie seria. Pierwszy tom mnie nie zachwycił. Jak dla mnie był trochę przereklamowany 🤭 Drugi tom mi się podobał, nawet bardzo. Jednak dopiero ᴛᴏ, ᴄᴏ ꜱᴋʀʏᴡᴀᴍʏ ᴘʀᴢᴇᴅ śᴡɪᴀᴛᴇᴍ sprawiło, że zakochałam się w tych bohaterach i ich historiach.

Sloane to piekielnie uparta bibliotekarka. Drobna kobieta, w której drzemie wiele energii. Jest jak wulkan. Właściwie to Lucian miał dar, dzięki któremu ta kobieta stale wybuchała.

Lucjan był kiedyś pogodnym chłopakiem. Dziś jest zimnym i nieokazującym uczuć mężczyzną. Czy na pewno? Lucy, chociaż tego nie okazuje, jest też opiekuńczy i bezinteresowny w stosunku do swoich bliskich. Dba o przyjaciół i rodzinę.

Lucian i Sloane kiedyś byli przyjaciółmi. Oboje nadużyli swojego zaufania, co było końcem ich relacji. Kilkanaście lat wzajemnej nienawiści sprawiło, że nie umieli już normalnie funkcjonować w swoim towarzystwie. Przyjaźń, która kiedyś ich łączyła przestała, mieć jakiekolwiek znaczenie.

W książce mamy dwie osie czasu. Momentami wracamy do nastoletnich lat bohaterów, dzięki czemu możemy poznać głębszy sens ich wzajemnej nienawiści. Uwielbiam takie zabiegi. Autorka zrobiła to na tyle umiejętnie, że nie dało się pogubić w fabule.

"- Pamiętałeś(...)

- Pamiętam każdą sekundę nas."

Dorosła relacja Sloane i Luciana przypominana rollercoaster. Czytając tę książkę dało się czuć rosnące napięcie, jakie autorka zbudowała między bohaterami. Byli wrogami, którzy przyciągali się wzajemnie jak dwa magnesy. Flirtowali ze sobą, by za chwilę odepchnąć się nawzajem. Nie potrafili znieść obecności tego drugiego, ale nie mogli też żyć nie wiedząc nic o sobie. Troszczyli się o siebie, pragnęli się i nie chcieli mieć ze sobą nic wspólnego.

Dlaczego wszystkie książki autorki nie są takie jak ta😁 Gdyby to była pierwsza książka Lucy Score jaką przeczytałam, pewnie zakochałabym się w jej stylu. W tej książce nie ma nic do czego mogłabym się przyczepić. Naprawdę. Autorka pociągnęła wątek kryminalny z poprzednich części serii, ale wplotła także coś nowego, dotyczącego jedynie tej historii. Klimat małego miasteczka jest idealnie wyważony. Oczywiście pojawiają się bohaterowie z poprzednich tomów. Ta książka sprawiła mi wiele radości. Cudownie mi się ją czytało. Polecam wam ten tom, jak i całą serię💜

Seria Knockemout to trochę trudna dla mnie seria. Pierwszy tom mnie nie zachwycił. Jak dla mnie był trochę przereklamowany 🤭 Drugi tom mi się podobał, nawet bardzo. Jednak dopiero ᴛᴏ, ᴄᴏ ꜱᴋʀʏᴡᴀᴍʏ ᴘʀᴢᴇᴅ śᴡɪᴀᴛᴇᴍ sprawiło, że zakochałam się w tych bohaterach i ich historiach.

Sloane to pieki...

Rozwiń

Zwiń

𝓟𝓸𝓭 𝓭𝓻𝔃𝓮𝔀𝓮𝓶 𝓼𝔂𝓴𝓸𝓶𝓸𝓻𝔂 książka, którą oznaczona jako #uglycryromance dla mnie okazała się ciekawą historią, ale niekoniecznie doprowadzająca do łez.

Myślę, że mogę powiedzieć, że postać Emery była doskonale wykreowana. Autorka stworzyła bohaterkę, która nie użala się nad swoim losem. Em zaakceptowała swoje życie i właściwie starała się być "normalną" dziewczyną. Była silna i odważna, ale też cicha i spokojna.

Sposób, w jaki była ukazana jej choroba, bardzo do mnie przemówił. Właściwie chyba pierwszy raz czytałam książkę z takim podejściem do wątku choroby. Autorka nie ubierała tego w piękne słowa. Przedstawiła cierpienie Emery w obrazowy, surowy sposób, jednocześnie nie było to przytłaczające dla czytelnika."

Bo Kaiden jest... Kaidenem. Moim Kaidenem. Osobą, której potrzebuje w życiu (...)
Nikt nie może się z nim równać.
Nikt nie będzie miał na to szans."

Kaidren to skryty, zamknięty w sobie chłopak. Nosi w sobie wiele bólu i smutku. Pod maską żartów i szkolnej popularności zakrywał to, co naprawdę go trapiło. Na początku trochę inaczej wyobrażałam sobie tego bohatera, ale ta wersja bardzo mi się spodobała.

"Kocham cię, Myszo"

Ta dwójka okazywała sobie wiele wsparcia. Byli przyjaciółmi. Może nie nazwałbym tej relacji #slowburn ale zdecydowania była bardzo naturalna. Kaiden był bardzo opiekuńczy, chociaż nie zawsze było to widać na pierwszy rzut oka. Traktował Em jak każdą inną osobę. Nie postrzegał jej jako chorej dziewczyny.

Autorka też świetnie pokazała problemy, jakie występowały w rodzinie Em. Śmierci siostry, brak wsparcia, depresja, rozpad rodziny. To wszystko było na drugim planie, jednak ani trochę nie było pomięte w całej historii.

A sykamora... Drzewo na fioletowej polanie, które wiele znaczyło dla tej dwójki. Było ich miejscem ucieczki. Miejscem, gdzie nie mieli żadnych zmartwień. Gdzie mogli pomilczeć i pomyśleć. Jednak to nie wszystko, nie mogę więcej zdradzić by niespojlerowac.

Książka niestety nie sprawiła, że się wzruszyłam. Czegoś zabrakło. Żałuję, że nie mamy tutaj #dualpov. Chciałabym poznać jego punkt widzenia w wielu momentach książki. Myślę, że to znacząco wpłynęłoby na mój odbiór. Zabrakło mi też więcej emocji w kulminacyjnym momencie. Kaidena i pozostałych "w tekście" i "po". Myślę, że ten fragment został za szybko pociągnięty i zakończony.

Mimo tych małych wad uważam książkę, za dobrą. Pod drzewem sykomory to pewnością historia cudownej przyjaźni, pierwszej miłości. Styl autorki jest lekki, wciągający. Wiele razy łapałam się na tym, że przez strony dosłownie płynęłam. Tak więc polecam Wam🧡

𝓟𝓸𝓭 𝓭𝓻𝔃𝓮𝔀𝓮𝓶 𝓼𝔂𝓴𝓸𝓶𝓸𝓻𝔂 książka, którą oznaczona jako #uglycryromance dla mnie okazała się ciekawą historią, ale niekoniecznie doprowadzająca do łez.

Myślę, że mogę powiedzieć, że postać Emery była doskonale wykreowana. Autorka stworzyła bohaterkę, która nie użala się nad swoim losem. Em zaa...

Rozwiń

Zwiń

To nie jest zła książka, ale niestety nie mogę powiedzieć, że ją pokochałam i jest cudowna. Dla mnie to taki dobry średniak, w którym znalazłam to, co bardzo dobre i to, co mniej mi się podobało. Tą książką pobiłam rekord wzruszenia się, bo zrobiłam to po 3 stronach. Ale to chyba dlatego, że zawsze bałam się, że będę musiała otworzyć komuś takiemu drzwi💔

W chwili, kiedy Ember otrzymuje wiadomość o swoim ojcu, rozpada się jej życie. W sekundę poczuła, że to ona powinna być odpowiedzialna za rodzinę. O każdego się troszczyła, dbała o wszystko. Jednak nikt nie opiekował się nią. Josh był osobą, która okazała zainteresowała się tym co ona czuje. Był jej "czymkolwiek zechce".

Podobała mi się postać Josha. Trzeba przyznać, że Yarros tworzy świetnych męskich bohaterów. Jego wsparcie okazywało się mieć ogromne znaczenie dla Ember. Kiedy jej świat się rozpadał on zachęcał ją do szukaniu planu B, w którym to ona będzie centrum. Dziewczyna pierwszy raz nie układała sobie życia pod innego chłopaka. Z kolei Josh trzymał się swojego planu na przyszłość nie naciskając na Ember.

Nie zaliczyłabym tej książki do #slowburn To nie jest to samo co poprzednie książki autorki. Tutaj relacja bohaterów jest znacznie szybsza. W niektórych momentach powiedziałabym, że za szybką. Trochę zabrakło mi jej rozbudowy. To chyba stanowiło dla mnie największy minus książki.

"Kazdym skrawkiem duszy" nie jest złe, ale uważam ją za jedną z tych słabszych książęk Yarros. Miałam wrażenie jakbym czytała debiut autorki. Widać jak zmienił się jej styl pisania. Jak się rozwinęła. Jeśli jesteście jej fanami, przeczytajcie książkę bo historia jest godna poznania. Niestety ciut gorzej jest w wykonaniem 💙

To nie jest zła książka, ale niestety nie mogę powiedzieć, że ją pokochałam i jest cudowna. Dla mnie to taki dobry średniak, w którym znalazłam to, co bardzo dobre i to, co mniej mi się podobało. Tą książką pobiłam rekord wzruszenia się, bo zrobiłam to po 3 stronach. Ale to chyba dlatego, ...

Rozwiń

Zwiń

Morana to samotna księżniczka jednej z mafijnych rodzin. Choć nie można powiedzieć, że nie jest typową dziewczyną w tym środowisku. Wyczuła, że może sprzeciwić się ojcu i notorycznie to robiła. Na początku książki była wzmianka mówiąca, że Morana jest bardzo inteligentna. Niestety ja tego nie czułam. Czasami miałam wrażenie, że jest wręcz przeciwnie. Ok Morana to też freak komputerowy. W nich odnalazła szczęście i na nie przelała swoją miłość, ale to tyle...

Tristan, tytułowy Predator, Drapieżnik. Tajemniczy, zamknięty w sobie, cichy i budzący respekt. Mężczyzna, którego niebieskie oczy stałe przeszywały bohaterkę (autorka nie dała mi o tym zapomnieć🤭) Przez dużą część książki szukałam jakiegoś potwierdzenia dla jego #nickname Dopiero pod koniec historia się wyjaśniła. Otrzymał je w dość tragicznych okolicznościach. Wiele rzeczy nabrało wtedy sensu, jednak nie na tyle, żebym postrzegała go jako groźnego bohatera.

Ich relacja to #enemiestolovers i #forbiddenlove Nie mam tutaj jakichś zastrzeżeń. Jest to całkiem dobrze pociągnięta relacja. Była nienawiści, było pożądanie, trochę tajemnic. Krótko mówiąc, było to coś, czego się spodziewałam. Jedynie nie do końca czułam, że ich związek jest zakazany.

Największy dla mnie minus Predatora? Takiej ilości powtórzeń w jednej książce chyba jeszcze nigdy nie widziałam. Morana, która ciągle ściąga łopatki, zadziera brodę, unosi brwi czy zaciska pięści, to potrafi irytować. Do tego Tristan, którego oczy pojawiają się co kilka stron i głos brzmi jak stuletnia whisky. O ile można znaleźć wyjaśnienie dla jego oczu (dzięki nim Morana widziała zmiany w jego zachowaniu), to reszta jest po prostu irytujące. Przez to czasami miałam wrażenie, jakby autorka powielała tekst, zmieniając szyk zdań, ale nie wnosząc za wiele nowego do fabuły.

Ale wiecie co jest najlepsze w tym wszystkim. Mimo że znalazłam w tej książce wiele rzeczy, które mnie denerwowały, to fabularnie Predator mi się spodobał. Trzecioosobowa narracja w ogóle mi nie przeszkadzała, a książka właściwie wciągnęła mnie od samego początku.

Predator to książka mafijna w trochę innym wydaniu. Każdy istotny element struktur czy korelacji rodzinnych zostaje wyjaśniony, ale autorka nie zagłębiała się w ten wątek aż tak bardzo. Główną rolę grają bohaterowie, a nie świat porachunków między ich rodzinami. To też mi się spodobało.

Było parę aspektów, do których znowu mogłabym się przyczepić, np szukanie tajemniczego kodu, które myślałam, że będzie istotnym wątkiem, a stało się pobocznym. Jednak oceniając książkę jakoś całość, myślę, że było dobrze. Może nie super, ale ok. Pewnie przeczytam kolejny tom. Jeśli macie ochotę czytajcie. Jeśli nie to nie, dużo was nie ominie🫢

Morana to samotna księżniczka jednej z mafijnych rodzin. Choć nie można powiedzieć, że nie jest typową dziewczyną w tym środowisku. Wyczuła, że może sprzeciwić się ojcu i notorycznie to robiła. Na początku książki była wzmianka mówiąca, że Morana jest bardzo inteligentna. Niestety ja tego ...

Rozwiń

Zwiń