No dobrze, może nie są to w stu procentach zupełnie obcy dla mnie ludzie - widuję ich kilka razy w roku, ale z moim kiepskim wzrokiem i systemem rozpoznawania twarzy, do którego ewidentnie lata temu wkradł się jakiś paskudny wirus, nawet spotykając ich na ulicy, raczej ich nie rozpoznam. Mam tu na myśli sąsiadów. W moim przypadku śmiało mogę mówić o nich jako o obcych mi ludziach. Nie wiem, jak się nazywają ani gdzie pracują, nie mam pojęcia, jakimi są ludźmi i tylko w przypadku niektórych mgliście kojarzę, jak wyglądają. Najbardziej utrwaloną w mojej pamięci sąsiadką jest jedna kobieta z góry, która ostatnio zapukała do moich drzwi, żeby zapytać, czy mam zimną wodę w pionie (miałam). I to by było tyle, jeśli chodzi o kontakt z ludźmi z tej samej klatki. Nawet na schodach spotykam ich rzadko, bo po pierwsze mieszkam na parterze, więc tych stopni do pokonania nie mam zbyt wiele, a po drugie, mój hałaśliwy i wiecznie szukający zaczepki pies sprawia, że najpierw zawsze podglądam przez judasza i nasłuchuję, czy przypadkiem ktoś nie schodzi właśnie z góry, a jeśli tak jest - grzecznie przeczekujemy. Czasami czuję się jak jakiś złodziej, ukradkiem wymykając się z własnego mieszkania…

Chodzi o to, że moi sąsiedzi robią remont. Taki kompletnie generalny remont. Na tyle generalny, że są dni, kiedy mam wrażenie, iż wiercą u siebie dziurę do innego wymiaru tylko po to, żeby odkryć w nim kolejne mieszkanie do odnowienia, a w nim stworzyć kolejną dziurę i tak dalej, i tak dalej… Jeśli mieszkacie w bloku i choć raz ktoś obok Was, nad Wami lub pod Wami odnawiał osobie mieszkanie - wiecie, jak to potrafi wykończyć. Ja niemal całe swoje życie mieszkałam w domu wolnostojącym i takie koszmary były mi obce. Dlatego teraz muszę zapłacić chyba za wiele lat ciszy i spokoju, za błogie lenistwo z książką, za ten czas, kiedy luksusem było wsłuchać się w szelest przewracanych kartek, kiedy niemal słychać było, jak Ą podkula swój ogonek zlęknione moim głębszym oddechem. Płacę zatem cenę wysoką już od jakichś czterech tygodni. A może nawet pięciu? Straciłam poczucie czasu. Mam wrażenie, że ten remont trwa od zawsze i że nigdy się nie skończy. Czy ja kiedykolwiek czytałam książki? Czy cisza w ogóle istnieje? Ale przecież pamiętam, że potrafiłam leżeć otoczona książkami, z lubością wybierając jedną z nich (i z jednoczesnym poczuciem winy wobec pozostałych) i czytać całymi godzinami, ze zgrozą spoglądając pod wieczór na rozgardiasz panoszący się w całym domu i garnki, w których obiad wcale sam się nie ugotował, o czym zwodniczo przekonywały mnie kolejne, mamiące czernią i bielą rozdziały. Pamiętam jak raz, rozłożona chorobą, czytałam cały, absolutnie cały dzień, dzięki czemu od rana do nocy pochłonęłam 400-stronicową powieść. Nie wymyśliłam sobie tego - kiedyś naprawdę czytałam. Ale kiedyś sąsiedzi nie przeprowadzali dekonstrukcji swojego lokum, nie zatruwali nikomu życia i nie niszczyli niczyich czytelniczych statystyk. To były piękne czasy. Kto wie, może jeszcze któregoś dnia powrócą?

Nie da się. Po prostu nie da się, nie ma takiej opcji, to niewykonalne, koniec kropka. Próbowałam - na różne sposoby, ale zawsze z tym samym skutkiem. Hałas jest tak ogromny i tak uciążliwy, że żadna drukowana treść nie jest dla mnie przyswajalna. Przestałam rozumieć gazetki Tesco i ulotki reklamujące wymianę drzwi. Wyjętą ze skrzynki korespondencję rzucam na biurko i czasami, przechodząc obok niej, wydaje mi się, że już, już zaczynam rozpoznawać zapisane na kopercie słowa, ale później wybuchająca gdzieś nad moją głową wiertarka sprawia, że litery zlewają się w jeden gigantyczny decybel, który tańczy na blacie biurka. Raz zdawało mi się, że jest podobny do Shakiry, ale kiedy chciałam mu się przyjrzeć z bliska, wszystko nagle ucichło, a ja - cudowna chwilo! - przeczytałam to, co było napisane na kopercie. Cieszy, ale krótko, bo już po chwili wszystko rozbrzęczało, rozwyło i rozdudniło się od nowa. W tym hałasie nie tylko nie jestem w stanie nic czytać i czerpać przyjemności z lektury, ale także nie słyszę, które książki mnie wołają i które najintensywniej aktualnie wibrują. Próbowałam więc wygrać tę wojnę, wciskając w uszy słuchawki i zagłębiając się w audiobooka, żeby dokarmić niedawno wyhodowanego potwora. Niestety niewiele udało mi się usłyszeć. Próbowałam wychodzić i wtedy słuchać, ale ile można spacerować? Poza tym teraz jest na zewnątrz albo zbyt upalnie na dłuższe wędrówki albo za zimno.

Rano! Bardzo wcześnie rano nie wiercą! Ale rano moje oczy są tak zaspane, że nie są w stanie czytać - wykonując codzienne czynności, słucham więc tego audiobooka, ale brakuje mi intymności związanej z czytaniem papierowej, tradycyjnej książki. Poza tym nie ma jeszcze 8.00, kiedy rozpoczyna się cudowny koncert przeplatany grubiańskim zrzucaniem poszczególnych elementów mieszkania z balkonu. W nocy! W nocy przecież nie wiercą! Ale ponieważ wstaję dość wcześnie, jestem wieczorem na tyle zmęczona, że ledwo przeczytam kilka zdań i zasypiam. Bukowski pod moją poduszką leży już chyba miesiąc. A ja coraz częściej, kiedy słyszę z góry odgłosy apokalipsy, mam ochotę się napić. Przynajmniej tyle mnie łączy z pisarzem... Żeby obcy ludzie mogli tak wpłynąć na naszą pasję! To doprawdy zdumiewające, zwłaszcza że oni o niczym nie wiedzą. Nie znamy się, nic o sobie nie wiemy, a oni nie pozwalają mi czytać! Czuję się niemal ubezwłasnowolniona.

A jeśli to tylko kiepska wymówka? A jeśli mam po prostu czytelniczy kryzys związany z nadchodzącą jesienią i tylko tłumaczę się sama przed sobą remontem u sąsiadów? Teraz, w końcu, nastała chwila ciszy i mogę na spokojnie to przemyśleć. Chyba tak - chyba tylko zmyśliłam sobie to wszystko, żeby znajome mole nie wytykały mnie palcem, mówiąc, jak bardzo zapuściłam się w czytaniu, żeby nie zerkały na mnie z dezaprobatą. Ale nie z takimi kryzysami przecież sobie radziłam, więc podołam i tym razem. Co tam jesień, kiedy za oknem świeci słońce, a letnie ubrania są wręcz obowiązkowe podczas takiej temperatury. Co tam zastój i niemoc, jeśli na półkach jest tyle książek, a pod poduszką, na parapecie i w torbach drugie tyle! Taki kryzys to coś, co zależy ode mnie, coś, czemu mogę stawić czoła. Biorę więc książkę i moszczę się na kanapie, słuchając niespokojnego uderzania pazurków o podłogę - psu znów coś się śni, znów gdzieś biegnie lub coś goni. Zatapiam się w nowy rozdział, w spójne zdania i zrozumiałe słowa. Uśmiecham się i relaksuję.

I nagle potężny ryk wiertarki znów przeszywa całą, tak pięknie rozstawioną po kątach ciszę. Każde osobne stuknięcie panoszy się na marginesach, każdy rumor rozrywa litery, a ja doskonale wiem już, co Tuwim miał na myśli, kiedy pisał, że:

I -- zgubiło kropeczkę,
H -- złamało kładeczkę,
B -- zbiło sobie brzuszki,
A -- zwichnęło nóżki

Żaden to zatem kryzys, żadna jesienna chandra i żadna czytelnicza niemoc. To tylko obcy ludzie nie dają mi czytać. Czy wam się to także kiedyś zdarzyło?