Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jak wiele każdy z nas skrywa w swoich czterech ścianach?
Wystarczy się uśmiechać, dostosowywać do sytuacji. Wystarczy milczeć.
Tak żyją bohaterowie książki Marty Malinowskiej " Kroki na strychu".
Poddają się pozorom, które tworzą potwory przybierające postać ich bliskich. Tłamszą w sobie cierpienie i marzą o lepszej przyszłości, która nie mając litości ciągle nie nadchodzi, a nawet jeśli to robi to boleśnie małymi krokami. A może wystarczy jeden drastyczny ruch, by zmienić wszystko?
Patrycja zostawia za sobą przeszłość i wyjeżdża do Wrocławia. Nowa praca, która wciąga ją w wir obowiązków nie pozostawia wiele czasu na życie prywatne. Znaleziony przypadkowo pamiętnik i spotkanie z sąsiadką powoduje,że wszystko zwalnia, a głowę zaczynają jej zaprzątać myśli o skrywanych tajemnicach sprzed lat.
"Kroki na strychu" odbieram jako powieść obyczajową z nutą thrillera. Mieszanka gatunków, który mi się spodobał. Prostym językiem prowadzi czytelnika przez trudne życie bohaterów, zagłębiając się w nie coraz bardziej, starając się zrozumieć, argumentując wybory bohaterek i chwilami denerwując się na ich brak odwagi, ale i podziw. Mimo, że zakończenie mnie nie zaskoczyło, to z zaciekawieniem brnęłam przez ich niełatwe, smutne i życie wyczekując chwili, która wszystko zmieni.

Jak wiele każdy z nas skrywa w swoich czterech ścianach?
Wystarczy się uśmiechać, dostosowywać do sytuacji. Wystarczy milczeć.
Tak żyją bohaterowie książki Marty Malinowskiej " Kroki na strychu".
Poddają się pozorom, które tworzą potwory przybierające postać ich bliskich. Tłams...

Rozwiń Zwiń

Cierpienie, ból, udręka, zrezygnowanie, wręcz wylewały się z każdej tej strony książki.
Oparta na prawdziwej historii opowieść o nastoletniej Sage, która brana za siostrę bliźniaczkę została siłą zamknięta w Szkole Publicznej Willowbrook. Przebywając tam, dziewczyna przekonała się,że szkoła, była tylko nazwą, w rzeczywistości był to zakład dla osób z niepełnosprawnością. Miejscem, gdzie bezdusznie obdzierano ich z godności i szacunku. To świat, w którym dni zlewały się w jedną całość, a płynący czas nie miał znaczenia. Każdy dzień napiętnowany był głośnym, dręczącym lamentem, który nigdy nie milkł, tylko przybierał na sile. Tysiące osób z niepełnosprawnością oraz zwyczajnie odrzuconych i zapomnianych przez bliskich zamykanych w pomieszaniu bez okien, bez jakichkolwiek godnych warunkach bytowych. Miejsce to przypomniało morze kiwających się, zawodzących,targanych spazmami, umęczonych ludzkich istnień. I wśród nich ona. Sage, która przybywa do Willowbrook,by odnaleźć zaginioną siostrę.
Bliska załamania wytrwale dążyła do tego,by uwolnić się z trwającej tam męczarni. Tylko jak miała dalej żyć? Ze świadomością,że za ścianami zakładu egzystencja zamkniętych tam osób zamieniła się w gehennę. Bici, poniżani, brudni, niedożywieni, narażani na eksperymenty medyczne trwali nie łudząc się na jakiekolwiek nadzieję,że ich los mógłby się odmienić.
Jednak pomyłka, która zaszła podczas umieszczenia Sage w Willowbrook odmieniła wszystko. To dzień, który zmienił życie dziewczyny w koszmar, ale również odmienił życie pensjonariuszy.
"Zaginione z Willowbrook" jest naszprycowana emocjami, które są tak namacalne,że nie sposób czytać ją obojętnie, ale równie trudne jest oderwanie się od niej. Polecam bardzo 🖤

Cierpienie, ból, udręka, zrezygnowanie, wręcz wylewały się z każdej tej strony książki.
Oparta na prawdziwej historii opowieść o nastoletniej Sage, która brana za siostrę bliźniaczkę została siłą zamknięta w Szkole Publicznej Willowbrook. Przebywając tam, dziewczyna przekonała się,że szko...

Rozwiń Zwiń

Gorzka była ich relacja, a przy tym popękana, nieszczelna i oblepiona żalem.

Antarę i jej matkę ponownie łączy choroba Alzheimera. Matce zabiera pamięć, pozwala niemalże się wybielić, zapomnieć o tych wszystkich momentach, gdy jej miłość do córki była wynaturzona.

Ona jednak pamięta wszystko, mimo, że bardzo by tego nie chciała. Trwa przy matce podczas rozwijającej się choroby prowadząc wewnętrzną walkę z traumatycznym dzieciństwem.

Ta książka była plątaniną uczuć, czasem tak bardzo zawikłaną, że rozplątanie jej wydawać by się mogło nierealne. Skupiała się wokół tego, co lubię – więzi międzyludzkiej. Tym razem miałam okazję płynąc przez historię, która swoje ogniwo miała w miłości między córką i matką.
Ten rodzaj miłości z natury powinien być piękny, ale jak dobrze wiemy, nierzadko bywa wypaczony. Pozbawiony podstawowych wartości. Ta miłość zamienia się w coś, co ciężko jest nazwać. W wielką niewiadomą, która ze zdziwienia czasem otwiera nam szeroko oczy.
Chciałbym również zwrócić uwagę na postawę Antary, która dorastając w uszkodzonym świecie, sama gdy ma stać się matką zwyczajnie się tego boi. Ten strach ją obezwładnia, nie jest pewna czy sprosta tej roli. Nie miała bowiem przykładu, a jedyne czego pragnie dla córki, to inne dzieciństwo niż miała ona.

„Gorzki cukier” to delikatnie płynąca historia, gdzie przeszłość miesza się z teraźniejszością. Nie znajdziemy tu pędzącej akcji, ale mnóstwo przemyśleń, które otulają czytelnika.

Gorzka była ich relacja, a przy tym popękana, nieszczelna i oblepiona żalem.

Antarę i jej matkę ponownie łączy choroba Alzheimera. Matce zabiera pamięć, pozwala niemalże się wybielić, zapomnieć o tych wszystkich momentach, gdy jej miłość do córki była wynaturzona.

Ona jednak pamięta wszy...

Rozwiń Zwiń

Tworzymy kawałki światów, które składają się na jeden rozległy. Bez przerwy jednak o siebie zahaczamy, wpływamy na nasze życia, decyzje, poczucie szczęścia. Zależy od nas tak niewiele, a zarazem wiele.
Czy jakbyśmy się na chwilę zatrzymali i rozejrzeli dookoła, to bylibyśmy w stanie zauważyć kogo unieszczęśliwiamy?

Czy może bylibyśmy jak ten chłopiec z "Heaven" i jego przyjaciółka?

Połączyły ich listy i rozbudziły w nich nadzieję, która wypychała z serca przygnębienie i strach. Zaczęli wierzyć,że jeszcze wszystko może być dobrze. Mogli wreszcie stać się sobą, nie cieniem dziecka błąkającym się po szkolnym korytarzu, gnębionym przez rówieśników.
Nie dzieckiem, które wraca do pustego domu, chłodnego, obojętnego, dalekiego od miłości. Domu, w którym jednym dźwiękiem wypełniającym ściany jest telewizor.

Z bolącym sercem czytałam o losach chłopca. Chłopca, którego imienia nawet nie poznałam. "Maroko" - tak nazywali go rówieśnicy. Ci sami, którzy zrobili sobie z jego życia plac zabaw. Nie licząc się z jego uczuciami eksperymentowali, szydzili, bili, wyzywali i porzucali.
Nie da sie obojętnie czytać tej książki. Chwilami przyspieszał mi oddech, miałam ochotę obronić chłopca, krzyczeć gdzie są dorośli, dodać mu odwagi,by się przeciwstawił.
Jednak historia okrutnie toczyła się dalej.
Jak wiele osób podziela jego los?
Jak wiele musimy się jeszcze nauczyć?
Całkowicie wchłońmy w nasze życie empatię. Pozwólmy żyć sobie i innym.

Tworzymy kawałki światów, które składają się na jeden rozległy. Bez przerwy jednak o siebie zahaczamy, wpływamy na nasze życia, decyzje, poczucie szczęścia. Zależy od nas tak niewiele, a zarazem wiele.
Czy jakbyśmy się na chwilę zatrzymali i rozejrzeli dookoła, to bylibyśmy w stanie zauwa...

Rozwiń Zwiń