Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie bardzo lubię polskie kryminały. Nie bardzo lubię tematy powojenne. "Kozła" mi polecono i nie chcąc rozczarować osoby polecającej, pełna obaw wzięłam się za czytanie.
I oto - niespodzianka. Od pierwszej strony miałam takie wrażenie, jakbym bardzo dobrze znała autora. Mroczne ścieżki jego skomplikowanego umysłu. Widziałam jego cień snujący się za główną postacią męską. To naprawdę niezłe, stworzyć coś tak plastycznego i odwołującego się do wyobraźni.
Historia bazuje na prawdziwych wydarzeniach, które same z siebie były tak pokręcone, że w żadnym momencie nie można być pewnym, co jest prawdą, a co fikcją. Wszystko jest tak samo wiarygodne. I wszystko jest tak samo niewiarygodne.
Jesteśmy oprowadzani po powojennym Szczecinie, którego topografia została odtworzona - jak się domyślam - kosztem ogromu pracy. To robi wrażenie. Postacie są niejednoznaczne i pełne sprzeczności - to też fajne. Nic tu nie jest płaskie, banalne ani przewidywalne. Książka ze swym plastycznie oddanym klimatem i drobiazgową dokładnością w opisie szczegółów jest niemal gotowym materiałem na scenariusz.
Nie będę pisać, o czym ta opowieść jest, bo to w końcu kryminał. Sami przeczytajcie. Okazało się, że naprawdę warto.
Mam takie wewnętrzne przekonanie, że kolejna część będzie równie dobra, może nawet lepsza. Ja po nią sięgnę.

Nie bardzo lubię polskie kryminały. Nie bardzo lubię tematy powojenne. "Kozła" mi polecono i nie chcąc rozczarować osoby polecającej, pełna obaw wzięłam się za czytanie.
I oto - niespodzianka. Od pierwszej strony miałam takie wrażenie, jakbym bardzo dobrze znała autora. Mroczne ś...

Rozwiń Zwiń