Jesteśmy społecznością, która kocha książki

O zależności między cierpieniem, a kanonem lektur szkolnych słyszał pewnie każdy. Nie mając względem tej książki żadnych oczekiwań postanowiłem wesprzeć córkę w pokonaniu tej lektury. Czytałem tylko jakieś fragmenty, wyrwane ze środka opowieści, a i tak byłem nią zachwycony. Postanowiłem przeczytać ją w całości. Nie wiem kiedy ta pozycja stała się lekturą, ale z moich szkolnych czasów nie kojarzę nic takiego. Było więc to moje pierwsze spotkanie, nie tylko z książką i autorką, ale chyba i z takim typem literatury.
Ależ jestem tą książką zachwycony. Od teraz będzie to dla mnie wzorzec jak powinna wyglądać lektura. Jest miejscami dowcipnie, jest się czego domyślać (przynajmniej na początku). Świetnie ujęte jest osadzenie historii w stanie wojennym. To świetny punkt zaczepny do rozmowy o co tam chodzi. A jak się nie ma z kim porozmawiać, a właściwie jak ktoś dorosły nie wyjaśni dziecku o co w tym chodzi, to i tak opowieść nic nie traci. Idealne proporcje. Kwestia opisywania uczuć, różnych spojrzeń na tę samą sytuację, to wszystko może być świetnym punktem odniesienia do uświadomienia młode człowieka, jak to wygląda. A tak pozytywnie na mnie to oddziałuje, bo odnoszę to pewnych własnych doświadczeń sprzed kilkunastu, lub może już powinienem powiedzieć kilkudziesięciu :), lat. Jestem zachwycony.

O zależności między cierpieniem, a kanonem lektur szkolnych słyszał pewnie każdy. Nie mając względem tej książki żadnych oczekiwań postanowiłem wesprzeć córkę w pokonaniu tej lektury. Czytałem tylko jakieś fragmenty, wyrwane ze środka opowieści, a i tak byłem nią zachwycony. Postanowiłem przeczytać ją w całości. Nie wiem kiedy ta pozycja stała się lekturą, ale z moich...

Na początku czyta się całkiem nieźle. Znajomy styl plus ciekawość jak to się rozwinie. Im dalej, tym gorzej. Książka napisana bardzo przewidywalnie. Powtórzenia stają się na tyle męczące, że gdy się pojawiały, odbiegałem myślami do rozważań, dlaczego autor chce, żeby czytelnik tracił tak niepotrzebnie swój czas.
W ogóle nie przemawia do mnie konstrukcja postaci. Wymyślone postacie z wymyślonymi cierpieniami osadzeni w tak tragicznych czasach. I po co? Żeby kogoś pouczyć? Nie, tu nic takiego nie było. Zbyt tendencyjne te historie. Obawiam się, że jedyne o co autorowi chodziło, to wzburzenie u części czytelników. Jednak jest to na tyle bezrefleksyjne, a przez to widoczne, że patrzę na to z politowaniem.
Zupełnie straciłem zainteresowanie autorem. Nie daję niższej oceny, bo początek był OK.

Na początku czyta się całkiem nieźle. Znajomy styl plus ciekawość jak to się rozwinie. Im dalej, tym gorzej. Książka napisana bardzo przewidywalnie. Powtórzenia stają się na tyle męczące, że gdy się pojawiały, odbiegałem myślami do rozważań, dlaczego autor chce, żeby czytelnik tracił tak niepotrzebnie swój czas.
W ogóle nie przemawia do mnie konstrukcja postaci. Wymyślone...

O ile wywiady z Lemem świetnie mi się czyta to jego książki ciężko mi wchodzą. Tu męczyłem się niesamowicie na jej początku. Potem niespodziewanie złapałem rytm. Być może przyzwyczaiłem się do czegoś. Od pewnego momentu czytało się świetnie. Przy końcowych opowiadaniach żałowałem, że to już koniec. Choć przecież faktycznie koniec tej książki nie jest końcem opowiadań.

O ile wywiady z Lemem świetnie mi się czyta to jego książki ciężko mi wchodzą. Tu męczyłem się niesamowicie na jej początku. Potem niespodziewanie złapałem rytm. Być może przyzwyczaiłem się do czegoś. Od pewnego momentu czytało się świetnie. Przy końcowych opowiadaniach żałowałem, że to już koniec. Choć przecież faktycznie koniec tej książki nie jest końcem opowiadań.