Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Na pewno nie jest to literatura poważna, wytworna czy ekskluzywna; nie jest to powieść dla konkretnej grupy odbiorców, lecz dla ogółu. Czy zatem przez jej naiwny, prozaiczny charakter możemy przekreślać jej szansę na rozgłos? Czy z powodu elementów niewątpliwie kiczowatych powinniśmy ostracyzować powieść fantasy, którą jest chętnie czytana? Czy możemy zapomnieć o trudzie jaki włożył autor w pisanie, o podłożu historycznym i o zaletach, które jednakowoż można w książce znaleźć? Nie, ponieważ to co tworzy niewątpliwie gatunek fantasy to zasada o ciekawej i prostej treści, która swobodnie oplecie umysł czytelnika. A powieść Ritus tego dokonała z łatwością. Co mogę poradzić? Kicz jest poczytny.

Na pewno nie jest to literatura poważna, wytworna czy ekskluzywna; nie jest to powieść dla konkretnej grupy odbiorców, lecz dla ogółu. Czy zatem przez jej naiwny, prozaiczny charakter możemy przekreślać jej szansę na rozgłos? Czy z powodu elementów niewątpliwie kiczowatych powinniśmy ostracyzować powieść fantasy, którą jest chętnie czytana? Czy możemy zapomnieć o trudzie...

Książka poczytna - jak zwykłem nazywać każdy przeczytany przez siebie thriller. Z dreszczowcami wiążę pewną specyfikę, otóż nigdy nie odmawiam sobie ich lektury choćby nie wiem jak źle się zapowiadały; czytam z zaciekawieniem, lecz kiedy skończę wszystkie podzielają ten sam los - zapomnienie. Powieść Markusa Schulte von Dracha nie zasłużyła na odmienne traktowanie. Mimo ciekawego stylu autora i interesujących zagadnień oraz faktów jest to nadal prozaiczna książka, niewymagająca wysiłku intelektualnego ze strony czytelnika.
Nie próbuję oczywiście deprecjonować utworów sensacyjnych, jednakże nie natrafiłem jeszcze na przykładny egzemplarz thrillera, którego nie wstydziłbym się umieścić w pamięci obok Szekspira, Sienkiewicza czy Victora Hugo.

Książka poczytna - jak zwykłem nazywać każdy przeczytany przez siebie thriller. Z dreszczowcami wiążę pewną specyfikę, otóż nigdy nie odmawiam sobie ich lektury choćby nie wiem jak źle się zapowiadały; czytam z zaciekawieniem, lecz kiedy skończę wszystkie podzielają ten sam los - zapomnienie. Powieść Markusa Schulte von Dracha nie zasłużyła na odmienne traktowanie. Mimo...

Ubóstwiam!
Jedyne co przychodzi mi na myśl o tej książce to potok bałwochwalczych komentarzy i komplementów. Jest genialna! Każdy element jest wspaniały! Zaczynając od inspiracji Victora Hugo, poprzez cudowny język, niezwykłe postacie, opisy architektury i krajobrazów, aż po Quasimodo i zakończenie, czytelnik ma do czynienia tylko i wyłącznie z dziełem sztuki!

Ubóstwiam!
Jedyne co przychodzi mi na myśl o tej książce to potok bałwochwalczych komentarzy i komplementów. Jest genialna! Każdy element jest wspaniały! Zaczynając od inspiracji Victora Hugo, poprzez cudowny język, niezwykłe postacie, opisy architektury i krajobrazów, aż po Quasimodo i zakończenie, czytelnik ma do czynienia tylko i wyłącznie z dziełem sztuki!

Książka jest genialna! - mam ochotę wykrzyczeć te słowa w twarz każdemu kto myśli inaczej. Debiut Palahniuka przerósł moje najśmielsze oczekiwania co skutkowało umieszczeniem go na stałe w osobistym kręgu powieści ulubionych. Czym sobie na to zasłużył? Otóż zdobył moje, skore do egzaltacji, serce krytyką współczesnego społeczeństwa; ukazaniem prawdziwej i obmierzłej twarzy naszej epoki, oszpeconej niezwykle przez konsumpcjonizm, podążanie za źle zdefiniowanymi ideałami i deprecjacje indywidualizmu.
Poza tym książka jest także świetnie napisana i wciągająca dzięki czemu czyta się ją z przyjemnością.

Książka jest genialna! - mam ochotę wykrzyczeć te słowa w twarz każdemu kto myśli inaczej. Debiut Palahniuka przerósł moje najśmielsze oczekiwania co skutkowało umieszczeniem go na stałe w osobistym kręgu powieści ulubionych. Czym sobie na to zasłużył? Otóż zdobył moje, skore do egzaltacji, serce krytyką współczesnego społeczeństwa; ukazaniem prawdziwej i obmierzłej twarzy...