Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Są godziny, kiedy nić Ariadny zostaje przerwana: staje się ciśniętą w pustkę nerwowością, nie wiem już, czym jestem, czuję głód, jest mi zimno i chce mi się pić. W takich chwilach odwołanie do woli, nie miałoby sensu. Liczy się wstręt do przejawów życia, wstręt do tego, co mógłbym powiedzieć, napisać i co mogłoby mnie wiązać: moja wierność ma mdły smak. Wyjściem nie są już sprzeczne zachcianki, które rozdzierając mnie, przysparzają satysfakcji. Wątpię: dostrzegam w sobie jedynie pęknięcia, niemoc, daremne wzburzenie. Czuję się przegniły, jak przegniłe jest wszystko, czego dotykam.

Są godziny, kiedy nić Ariadny zostaje przerwana: staje się ciśniętą w pustkę nerwowością, nie wiem już, czym jestem, czuję głód, jest mi zimno i chce mi się pić. W takich chwilach odwołanie do woli, nie miałoby sensu. Liczy się wstręt do przejawów życia, wstręt do tego, co mógłbym powiedzieć, napisać i co mogłoby mnie wiązać: moja wierność ma mdły smak. Wyjściem nie są już sprz...

Jedną z własności choroby jest lekkomyślność -jesteśmy wtedy wyrzutkami - a lekkomyślności właśnie potrzeba nam, by czytać Shakespeare'a. Nie chodzi o to, żebyśmy czytając, podrzemywali, ale o to, że kiedy jest się w pełni sił mentalnych, jego sława onieśmiela i nudzi, a poglądy krytyków tłumią w nas ową błyskawicę przekonania, która, jeśli nawet jest złudzeniem, to jest złudzeniem pomocnym, przyjemnością obfitą, mocnym impulsem do tego by czytać.

Jedną z własności choroby jest lekkomyślność -jesteśmy wtedy wyrzutkami - a lekkomyślności właśnie potrzeba nam, by czytać Shakespeare'a. Nie chodzi o to, żebyśmy czytając, podrzemywali, ale o to, że kiedy jest się w pełni sił mentalnych, jego sława onieśmiela i nudzi, a poglądy krytyków tłumią w nas ową błyskawicę przekonania, która, jeśli nawet jest złudzeniem, to jest złudze...