Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Dawno nie czytałam tak płytkiej i płaskiej książki. Temat bardzo poważny i ważny, ale potraktowany przez autorkę jak harlequin kryminalny. Postacie jednowymiarowe i przez to nierealne - albo złe albo dobre, a wątek... - przepraszam, ale tak nudny, że przeskakiwałam całe akapity, a mimo to ciągłości nie straciłam. Przy dotrwaniu do końca trzymała mnie tylko ciekawość, jak bohaterka wybrnie z sytuacji. I zawiodłam się.
Podsumowując - nużąca, nudna i irytująca pozycja.

Dawno nie czytałam tak płytkiej i płaskiej książki. Temat bardzo poważny i ważny, ale potraktowany przez autorkę jak harlequin kryminalny. Postacie jednowymiarowe i przez to nierealne - albo złe albo dobre, a wątek... - przepraszam, ale tak nudny, że przeskakiwałam całe akapity, a mimo to ciągłości nie straciłam. Przy dotrwaniu do końca trzymała mnie tylko ciekawość, jak...

Wróciłam do czasów licealnych i studenckich, kiedy praktycznie bezkarnie zarwałam noce pochłaniając jedna za drugą kolejne książki. Tym razem tak wciągnęło mnie Małe życie. Piękna proza, niesamowicie dopracowane postaci, rewelacyjne studium życia. Był tylko jeden moment, i stąd odjęłam jedną gwiazdkę, że byłam zirytowana i trochę zmęczona. Może zbyt dużo ciężkiego kalibru emocji... ale poza tym, szkoda było mi ominąć jakiekolwiek słowo, czy którąkolwiek linijkę. Dobrą książkę jak dobre wino, trzeba smakować i tak było z Małym życiem.

Wróciłam do czasów licealnych i studenckich, kiedy praktycznie bezkarnie zarwałam noce pochłaniając jedna za drugą kolejne książki. Tym razem tak wciągnęło mnie Małe życie. Piękna proza, niesamowicie dopracowane postaci, rewelacyjne studium życia. Był tylko jeden moment, i stąd odjęłam jedną gwiazdkę, że byłam zirytowana i trochę zmęczona. Może zbyt dużo ciężkiego kalibru...

Plastyczność. To słowo ciśnie mi się na usta po przeczytaniu pierwszej części. Opisy szesnastowiecznego Krakowa są tak wyraziste, że czytając je czujemy się tak jakbyśmy sami przemierzali ulice tego miasta. Dla mnie tym bardziej są rzeczywiste, że znam Stare Miasto jak własną kieszeń. Może i pewnie głownie dlatego z przyjemnością zabieram sie za kolejne części.

Plastyczność. To słowo ciśnie mi się na usta po przeczytaniu pierwszej części. Opisy szesnastowiecznego Krakowa są tak wyraziste, że czytając je czujemy się tak jakbyśmy sami przemierzali ulice tego miasta. Dla mnie tym bardziej są rzeczywiste, że znam Stare Miasto jak własną kieszeń. Może i pewnie głownie dlatego z przyjemnością zabieram sie za kolejne części.