Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"ᴊᴇsᴛᴇśᴍʏ ɴᴀᴅᴢᴡʏᴄᴢᴀᴊ ɴɪsᴢᴄᴢʏᴄɪᴇʟsᴋɪᴍɪ ɪsᴛᴏᴛᴀᴍɪ. ᴄᴢᴀsᴇᴍ ᴏᴅɴᴏsᴢᴇ̨ ᴡʀᴀᴢ̇ᴇɴɪᴇ, ᴢ̇ᴇ ᴍᴏᴢ̇ɴᴀ ʟᴜᴅᴢᴋᴏśᴄ́ ᴘᴏʀᴏ́ᴡɴᴀᴄ́ ᴅᴏ ᴘʟᴀɢɪ, ᴘᴏ ᴋᴛᴏ́ʀᴇᴊ ᴢᴏsᴛᴀᴊᴇ ᴛʏʟᴋᴏ ɢᴏᴌᴀ ᴢɪᴇᴍɪᴀ. ɴɪsᴢᴄᴢʏᴍʏ ɴᴀsᴢᴇ śʀᴏᴅᴏᴡɪsᴋᴏ ᴛᴀᴋ ᴅᴏᴋᴜᴍᴇɴᴛɴɪᴇ, ᴢ̇ᴇ ɴᴀsᴜᴡᴀ sɪᴇ̨ ᴡɴɪᴏsᴇᴋ, ɪᴢ̇ ᴢᴏsᴛᴀʟɪśᴍʏ ᴅᴏ ᴛᴇɢᴏ ᴘᴏᴡᴏᴌᴀɴɪ"

🦖 Nareszcie! Długo wyczekiwana przeze mnie kontynuacja Parku Jurajskiego przeczytana. Czekałem na nią ponad rok, i nie zawiodłem się. Chociaż spotkałem tutaj kilka elementów powielanych z poprzedniej części, to ostatecznie nie mają one wpływu na końcowy odbiór. Cieszę się również z faktu, że film Spielberga tak bardzo odbiegał od oryginału. Dało mi to po raz kolejny kawał dobrej historii której jeszcze nie znałem.

🦖 Zaginiony świat zachwycił mnie swoją pierwotną dzikością. Dinozaury rozwinęły się poza kontrolą człowieka, stworzyły własny ekosystem gdzie żyły w symbiozie. Niestety kiedy ktoś zaczyna ingerować w coś niezachwianego, wszytko może nagle runąć niczym domek z kart. Powieść w bardzo dobitny sposób ukazuje ludzką ignorancję i wyższość nad wszystkim co go otacza. Przekonanie, że jako dominujący gatunek może pozwolić sobie na wszystko... aż chciałoby się powiedzieć że to takie ludzkie.

🦖 Po latach od tragedii na wyspie Isla Nublar, na jaw zaczynają wychodzić nowe fakty dotyczące drugiej wyspy, która rzekomo miała być wylęgarnią prehistorycznych stworzeń. Pewien bogaty paleontolog organizuje wyprawę badawczą na wyspę Sorna, w celu obserwacji i badań żyjących tam dziko zwierząt. Lecz ingerując w ich życie uruchamia łańcuch którego skutków nie da się przewidzieć. Michael Crichton po raz kolejny wkracza na grząski grunt, w którym krytykuje szeroko pojmowaną ingerencję i eksploracje natury przez człowieka. Wychodzi do nas z intrygującymi teoriami i wysnówa błyskotliwe wnioski.

"ᴊᴇsᴛᴇśᴍʏ ɴᴀᴅᴢᴡʏᴄᴢᴀᴊ ɴɪsᴢᴄᴢʏᴄɪᴇʟsᴋɪᴍɪ ɪsᴛᴏᴛᴀᴍɪ. ᴄᴢᴀsᴇᴍ ᴏᴅɴᴏsᴢᴇ̨ ᴡʀᴀᴢ̇ᴇɴɪᴇ, ᴢ̇ᴇ ᴍᴏᴢ̇ɴᴀ ʟᴜᴅᴢᴋᴏśᴄ́ ᴘᴏʀᴏ́ᴡɴᴀᴄ́ ᴅᴏ ᴘʟᴀɢɪ, ᴘᴏ ᴋᴛᴏ́ʀᴇᴊ ᴢᴏsᴛᴀᴊᴇ ᴛʏʟᴋᴏ ɢᴏᴌᴀ ᴢɪᴇᴍɪᴀ. ɴɪsᴢᴄᴢʏᴍʏ ɴᴀsᴢᴇ śʀᴏᴅᴏᴡɪsᴋᴏ ᴛᴀᴋ ᴅᴏᴋᴜᴍᴇɴᴛɴɪᴇ, ᴢ̇ᴇ ɴᴀsᴜᴡᴀ sɪᴇ̨ ᴡɴɪᴏsᴇᴋ, ɪᴢ̇ ᴢᴏsᴛᴀʟɪśᴍʏ ᴅᴏ ᴛᴇɢᴏ ᴘᴏᴡᴏᴌᴀɴɪ"

🦖 Nareszcie! Długo...

Rozwiń Zwiń

"ɴɪᴇɴᴀᴡɪśᴄ́ ᴛᴏ ᴋᴡᴀs, ᴋᴛᴏ́ʀʏ ᴘʀᴢᴇᴢ̇ᴇʀᴀ ᴅᴜsᴢᴇ ʙᴇᴢ ᴡᴢɢʟᴇ̨ᴅᴜ ɴᴀ ᴛᴏ, ᴄᴢʏ sᴀᴍᴇᴍᴜ sɪᴇ̨ ɴɪᴇɴᴀᴡɪᴅᴢɪ, ᴄᴢʏ ᴊᴇsᴛ sɪᴇ̨ ɴɪᴇɴᴀᴡɪᴅᴢᴏɴʏᴍ"

🌃 Nigdy nie zastanawiałem się nad tym jak to jest być obywatelem świata, będąc wszędzie a jednocześnie nigdzie, być kimś, a jednak nikim. Kiedy zostaje się odczłowieczonym, pozbawionym jakich kolwiek praw i współczucia. Erich Maria Remarque w bardzo sugestywny, sposób pokazuje nam kulisy wojny i dyktatury, tego jak jednostka ma się wobec rządowej machiny, która sieje zniszczenie, śmierć i zapomnienie. Przerażające jest to, gdy człowiek pozostaje zostawiony samemu sobie, w świecie ogarniętym chaosem, bez perspektyw na jaką kolwiek pomoc.

🌃 To powieść pełna smutku i bólu, tęsknoty za ojczyzną i miłością. Ale przede wszystkim to obraz wielkiej samotności. Jak zwykle napisana wspaniałym językiem, znajdziemy tu także piękne opisy i oczywiście genialną narrację.
"Noc w Lizobnie" to głębia uczuć, od skrajnie przytłaczających do bardzo szczęśliwych. Wydaje się być bardzo autentyczna. Być może dlatego że sporo czytałem o Erichu, stąd wiem jak trudna była jego droga przed i po wojnie. Dlatego w każdej jego postaci, widzę jego samego. Czy to Paula z "Na zachodzie bez zmian" czy chociażby Józefa Schwarza z powyżej opisywanej powieści. To jeden z powodów dla którzy wydźwięk jego powieści staje się bardziej namacalny.

"ɴɪᴇɴᴀᴡɪśᴄ́ ᴛᴏ ᴋᴡᴀs, ᴋᴛᴏ́ʀʏ ᴘʀᴢᴇᴢ̇ᴇʀᴀ ᴅᴜsᴢᴇ ʙᴇᴢ ᴡᴢɢʟᴇ̨ᴅᴜ ɴᴀ ᴛᴏ, ᴄᴢʏ sᴀᴍᴇᴍᴜ sɪᴇ̨ ɴɪᴇɴᴀᴡɪᴅᴢɪ, ᴄᴢʏ ᴊᴇsᴛ sɪᴇ̨ ɴɪᴇɴᴀᴡɪᴅᴢᴏɴʏᴍ"

🌃 Nigdy nie zastanawiałem się nad tym jak to jest być obywatelem świata, będąc wszędzie a jednocześnie nigdzie, być kimś, a jednak nikim. Kiedy zostaje się o...

Rozwiń Zwiń