Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Druga część serii z aspirantem Przeworskim to solidny kryminał historyczny, gdzie wątek wyjaśniania, co zdarzyło się w latach 40-tych wyraźnie przeważa nad śledztwem w sprawie współczesnego zabójstwa. Znów czuć fajny małomiasteczkowy klimat Nowego Warpna, wątki się logicznie zazębiają, autor poważnie traktuje czytelnika, jeśli chodzi o prawdopodobieństwo zdarzeń i funkcję, jaką zwykły dzielnicowy może pełnić w śledztwie w sprawie morderstwa, ale czegoś mi w porównaniu z pierwszą częścią brakowało. Może finał jest trochę za bardzo przegadany, może zabrakło jednego lub dwóch zwrotów akcji? Stąd jedna gwiazdka mniej.
PS. Zwróciliście uwagę, że prawie wszyscy bohaterowie powieści używają w dialogach NA KOŃCU zdania właściwie niespotykanego już (przynajmniej przeze mnie) w życiu codziennym zwrotu "wie pan" lub "wiesz"? Pytanie, czy tak się mówi w Nowym Warpnie, czy redaktor nie zauważył.

Druga część serii z aspirantem Przeworskim to solidny kryminał historyczny, gdzie wątek wyjaśniania, co zdarzyło się w latach 40-tych wyraźnie przeważa nad śledztwem w sprawie współczesnego zabójstwa. Znów czuć fajny małomiasteczkowy klimat Nowego Warpna, wątki się logicznie zazębiają, aut...

Rozwiń

Zwiń

Całkiem niezły kryminał, którego styl skojarzył mi się trochę z powieściami Małgorzaty Rogali. Tu też mamy dwoje policjantów bez skazy prowadzących czynności śledcze, a w przerwach - romansujących ze sobą. I właśnie owa jednowymiarowość głównych bohaterów nieco razi. Zagadka jest dość ciekawa, ale niestety bardzo szybko można odgadnąć, kto jest mordercą. Tylko ta osoba bowiem spośród przedstawionych postaci pasuje (resztę autor w ten czy w inny sposób wykluczył z grona podejrzanych).

Widać też, że autor dopiero zaczyna swoją przygodę z pisaniem. Świadczą o tym zarówno pewne usterki narracyjne (w tej samej scenie "patrzenie oczami" więcej niż jednego bohatera) jak i używanie niekiedy sformułowań, które brzmią... hm... dość dziwacznie jak na kryminał (np. "Takie wyznania czyniły go więc najszczęśliwszym człowiekiem na świecie i bardzo trudno było mu to ukryć" czy "Co on bredzi? Dzieciom opowiada bajkę na dobranoc? To nie zabawa w podchody na harcerskim obozie").

Ale generalnie na plus.

Całkiem niezły kryminał, którego styl skojarzył mi się trochę z powieściami Małgorzaty Rogali. Tu też mamy dwoje policjantów bez skazy prowadzących czynności śledcze, a w przerwach - romansujących ze sobą. I właśnie owa jednowymiarowość głównych bohaterów nieco razi. Zagadka jest dość ciek...

Rozwiń

Zwiń

Muszę przyznać, że John Grisham był moim pierwszym ulubionym autorem „dorosłych” powieści. „Taki fajny, taki amerykański”. Ale to było prawie 30 lat temu. Po kilku bardzo dobrych początkowych książkach autorowi pokończyły się pomysły na fabuły i regułą zaczęły być powieści przeciętne lub słabe (pamiętacie „Zawodowca” czy „Czuwanie”?). Po kilkunastu latach postanowiłem dać Grishamowi nową szansę i chyba nie było warto. „Czas łaski” to w zasadzie powtórka „Czasu zabijania”. Różnią się szczegółami, ale ma się wrażenie, że autor poszedł na łatwiznę i po prostu przepisał swoją książkę sprzed kilku dekad. Tutaj już nie było jednak zaskoczenia, prawie nie było zwrotów akcji, a zakończenie jest jakby żywcem wyjęte z telenoweli. Powieść wydaje się też być przynajmniej dwukrotnie za długa, bo została wypełniona „pod korek” zbędnymi opisami zwykłych, codziennych aktywności bohaterów oraz zupełnie nieistotnymi szczegółami. Na plus jedynie to, iż po lekturze człowiek jeszcze bardziej docenia, że żyje w rzekomo „przegniłym” europejskim systemie gospodarczo-ustrojowym, a nie w „cudownej” Ameryce (z jej prywatną służbą zdrowia, odpłatnymi studiami, powszechnym dostępem do broni, wybieralnością sędziów, prokuratorów i szefów lokalnej policji, ławą przysięgłych, kulturą pozywania wszystkich za wszystko, itd.).

Muszę przyznać, że John Grisham był moim pierwszym ulubionym autorem „dorosłych” powieści. „Taki fajny, taki amerykański”. Ale to było prawie 30 lat temu. Po kilku bardzo dobrych początkowych książkach autorowi pokończyły się pomysły na fabuły i regułą zaczęły być powieści przeciętne lub s...

Rozwiń

Zwiń