Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Główni bohaterowie - Renata, Gustaw i Paweł - nieustannie odczuwają bolesne rozczarowanie codziennością i swoim własnym życiem. Miotają się w rozterkach, niepewnościach i frustracjach. Czytanie powieści to intensywna przeprawa przez najbardziej skrywane wnętrza ich umysłów, poznawanie najgłębszych przemyśleń, odkrywanie szczegółów ich skomplikowanej osobowości.
Nie brak tu wątków mocnych i kontrowersyjnych, jak samobójstwo matki bohatera czy uczucie Renaty do Jana Pawła II, zakrawające na miłosne zauroczenie.
Kuba Wojtaszczyk opowiada historię w czasie teraźniejszym, dynamicznie, tak niesamowicie dokładnie i szczegółowo, że bez problemu można by przekształcić ją na scenariusz. Opisuje każdy detal i każdy ruch bohatera, każdą barwę i każdą emocję. Swobodne, naturalne dialogi, pisane potocznym stylem, kontrastują z barwnymi językowo, niemal lirycznymi opisami. Każda strona powieści przepełniona jest metaforami, rozbudowanymi porównaniami i epitetami. Niektóre z nich, dość oryginalne, mogą dziwić i może nawet śmieszyć – jak 'mokra ulica lśniąca w świetle latarni niczym przełyk oświetlony latarką lekarza' albo 'cisza, która rozpruwa zasklepione rany poczucia winy jak brak witamin A i E boleśnie rozrywający pęknięcia na piętach'. Odrobinę razi dramatyzm wciskany w każde opisywane wydarzenie. Bohaterowie – trochę jak w starych filmach komediowych – przewracają się, wpadają na siebie, krzyczą, niszczą przedmioty, upuszczają to, co trzymają w rękach. Prawie każda rozmowa kończy się teatralną awanturą albo rzucaniem przedmiotami. To schematyczne, mało prawdopodobne i na pewno nienaturalne.
Spójność historii burzy poczucie, że wątki nie zostały poprowadzone do końca. Wszystko zdaje się zmierzać do puenty, wyjaśnienia, momentu kulminacyjnego – i wtedy autor porzuca losy bohaterów, nie poznajemy zakończenia. W najważniejszym momencie jedyne co nam pozostaje, to domysły.

Główni bohaterowie - Renata, Gustaw i Paweł - nieustannie odczuwają bolesne rozczarowanie codziennością i swoim własnym życiem. Miotają się w rozterkach, niepewnościach i frustracjach. Czytanie powieści to intensywna przeprawa przez najbardziej skrywane wnętrza ich umysłów, poznawanie najgłębszych przemyśleń, odkrywanie szczegółów ich skomplikowanej osobowości.
Nie brak tu...