„My” to opowieść o małżeństwie, rodzinie i trudnych relacjach z bliskimi. Całość oscyluje wokół niezwykłej podróży, którą Douglas Petersen organizuje przed wyjazdem swojego syna na studia jako ostatnie wspólne wakacje. Wkrótce okazuje się, że wycieczka po Francji, Holandii, Niemczech i Włoszech ma być nie tylko nauką dla wkraczającego w dorosłość syna, ale także próbą uratowania małżeństwa.

Lubię podróże, dlatego z chęcią czytam książki, które mogą przenieść mnie w nieznane kraje, a także w te miejsca, w których już byłam, by „pobyć” w nich ponownie. Tym razem jednak podróż przez Paryż, Amsterdam czy Wenecję nie jest wcale nastrojowa. Autor przyćmiewa atmosferę tych miejsc przewodnikowymi atrakcjami i dziełami sztuki. Mało tu typowej wakacyjnej magii. Ale jest to zabieg celowy. Bo takie właśnie są wakacje Petersenów, przebiegające zgodnie ze ściśle ustalonym planem Douglasa, planem, z którym wielokrotnie walczy jego żona Connie i przeciwko któremu ostatecznie buntuje się jego syn Albie.

Mimo usilnych starań Douglasowi nie wychodzi bycie dobrym mężem, ojcem i przewodnikiem. Działa według przyjętego planu, wychowuje syna według twardych reguł. Jest apodyktyczny, zawsze chce mieć rację. Jednak dzięki pierwszoosobowej narracji sympatyzujemy z nim. Dzięki jego punktowi widzenia nie do końca przekonuje nas wyluzowane podejście jego żony. W gruncie rzeczy Douglas i Connie stanowią dość dziwną parę. Wielokrotnie zastanawiamy się, czy w ogóle do siebie pasują. Tych dwoje naprawdę dużo przeszło. Łączy ich bardzo wiele, ale równocześnie pragną żyć zupełnie inaczej.

Jest to ponoć książka o małżeństwie. Nie każdym, bo nie wszystkie związki są tak skomplikowane i tworzone przez tak skrajnie różnych małżonków. To również książka o macierzyństwie, o trudach komunikacji z własnym dzieckiem, międzypokoleniowym zrozumieniu. To, co z początku wydaje się banalną historią – podróżą, która ma ratować małżeństwo i która w założeniu czytelnika pewnie skończy się happy endem, bo Connie na pewno nie oprze się jakiemuś pięknemu widokowi z Paryża czy Wenecji – staje się nietuzinkową opowieścią o podróży w głąb siebie. To historia o tym wszystkim, czym jest rodzina, co trzyma ją razem i co może ją uratować. To miła i inspirująca książka. Jest ciekawie napisana, przyjemnie się czyta i na pewno wielu będzie czekać na przeniesienie jej na duży ekran. To podróż nie tyle po Europie, co w czasie. To podróż po życiu.

Monika Samitowska-Adamczyk