Katherine Webb upodobała sobie dwutorową narrację i rozgrywanie akcji w przeszłości i współczesności równolegle. Dobrze się w tym czuje i świetnie jej to wychodzi, bo automatycznie skupia uwagę czytelnika na rozwikłaniu przewodniej tajemnicy. A tych w „Echach pamięci” jest więcej niż jedna. Głównym bohaterem jest Zach Gilchrist, niespełniony artysta, prowadzący galerię sztuki w niewielkim mieście. Galeria ma się źle, w dodatku była żona Zacha zabiera ich córkę i wyprowadza się za granicę, Zach więc jest w niewesołym momencie swojego życia. W dodatku pewnego dnia otrzymuje telefon od wydawnictwa, dla którego miał napisać książkę o słynnym malarzu Charlesie Aubreyu, którego jest wielkim fanem, żeby nie powiedzieć znawcą. Ponaglenie skutkuje i za chwilę Zach jest już w drodze do Blacknowle, miasteczka, w którym artysta spędzał każde lato i stworzył swoje najsłynniejsze obrazy. Pragnie dowiedzieć się czegoś nowego o nim od mieszkańców Blacknowle, a przy okazji może rozwikłać zagadkę: czy sam jest wnukiem Aubreya. Aubrey nie stronił bowiem od przelotnych romansów, a babka Zacha utrzymuje, że była z nim w krótkim związku. Postać Aubreya zdominowała „Echa pamięci” i, pisząc o głównym bohaterze, wcale nie jestem pewna czy to Zach. Ale może też nie Aubrey, a raczej Mitzy, czyli Dimity Hatcher, jedna z muz artysty, która – na szczęście Zacha – jeszcze żyje. Zach nawiązuje nić porozumienia ze zdziwaczałą Dimity i namawia ją do opowiedzenia o swojej znajomości z Aubreyem. Za jej sprawą przenosimy się więc 70 lat wstecz i kawałek po kawałku razem z Zachem odkrywamy kolejne fakty z życia Aubreya i kolejne sekrety Mitzy. Tyle, że Zach musi polegać na tym, co mówi Mitzy, a czytelnik zostaje wpuszczony także do jej umysłu, w którym ta sama historia przedstawia się nieco inaczej. Dimity co innego mówi, w co innego wierzy, a jaka jest prawda, do tego musimy dojść sami. Momentami kolejne wydarzenia i zaskakujące Zacha fakty zdają się być, co prawda, zbyt przewidywalne (choć autorka bardzo dobrze opanowała sztukę tzw. cliffhangerów, czyli zawieszania akcji), ale nie odbiera to bynajmniej satysfakcji z lektury. Autorce udało się wykreować świat, w którym czytelnik znajduje zapomnienie i zupełnie się zatraca. Świat bardzo wiarygodny, choć nie sielankowy, a mimo to wzbudzający tęsknotę za miejscem, gdzie życie wydaje się prostsze, ale i ciekawsze. „Echa pamięci” to powieść rozbudowana, rozpięta aż na 500 stron, bo autorka w żadnym momencie nie idzie na skróty. Tworzy wyraziste i kompletne postaci, misternie konstruuje fabułę, nie pozwalając sobie na niekonsekwencję czy nielogiczność.

Podobnie jak w debiutanckiej powieści Webb, motyw dziedzictwa jest w „Echach pamięci” także obecny. Webb ponownie przypomina też, że bolesne, trudne wspomnienia zostają w pamięci na zawsze i odbijają się echem, czy tego chcemy, czy nie. Popełnione zło nigdy nie da o sobie zapomnieć i prześladuje do końca. Przede wszystkim są jednak „Echa pamięci” powieścią o wielkiej, niespełnionej miłości, która przeradza się w obsesję i pozbawia skrupułów. Jest to obraz bardzo sugestywny, wzbudzający niedowierzanie, ale i współczucie. Katherine Webb udało się więc powtórzyć sukces pierwszej powieści, bo to kolejna poruszająca i emocjonalna książka w jej dorobku, prezentująca, jak na powieść obyczajową głównego nurtu, bardzo wysoki poziom.

Malwina Sławińska