Leksi, Teo i Luśka, czyli Aleksandra, Teodora i Jolanta to przyjaciółki bliskie sobie prawie jak siostry. Nic dziwnego więc, że kiedy na koniec liceum postanawiają spotykać się regularnie co pięć lat i opowiadać sobie, co się u nich zmieniło, tak naprawdę wcale się nie rozstają. Okazuje się jednak, że jest coś, co może je rozdzielić. Właściwie to ktoś – mężczyzna, który namiesza w życiu każdej z dziewczyn. Nie potrafiąc zdobyć serca Teo, postanawia uwieść jej dwie koleżanki i wzbudzić w niej zazdrość. Plan się powodzi, Aleksandra i Jolanta najpierw wpadają w sidła amanta, ale później wszystko się komplikuje i staje powodem kłótni przyjaciółek.

W historii pojawia się też urocza ciocia czarnego charakteru, która jest dyrektorką schroniska. Wraz z niż do akcji wkraczają czworonożni bohaterowie oraz grupa wolontariuszy. I tutaj nowych postaci by wystarczyło, ale autorka postanowiła uraczyć czytelnika cała galerią osobliwych postaci, przedstawianych niejednokrotnie w retrospekcjach albo historiach pozornie niezwiązanych z fabułą powieści. Przeskoki w czasie, z miejsca do miejsca i od jednej postaci do drugiej, sprawiały, że trzeba było mocno się skupiać, żeby nie pogubić koligacji. Momentami czułam się na rodzinnym przyjęciu, gdzie ktoś snuje opowieści o babkach ciotek ciotek i kuzynkach tychże a ja próbuję udawać, że przecież doskonale je znam i, co więcej, ich los szalenie mnie interesuje. Myślę, że książka spokojni mogła się obejść bez niektórych wątków pobocznych lub mogły one zostać streszczone.

Odniosłam też wrażenie, że autorka nie przepada za mężczyznami, bo prawie każdy z nich, jeśli pojawia się w książce, okazuje się „jakiś nie bardzo”. Bohaterki za to są singielkami, które jakoś nie potrafią znaleźć tych jedynych. Wplątują się w różne związki, krótkie przygody, zmieniają partnerów… Może jestem idealistką, skoro chciałabym czytać o wielkiej i jedynej miłości? Nic nie poradzę, ale wizja takiego świata, trochę jak w telenoweli, nie bardzo mi leży…

Wyraźnie widać, że autorka wyrobiła sobie swój styl, nabrała wprawy i pewnej swobody. Jej najnowszą powieść czyta się zdecydowanie przyjemniej niż pierwszą, choć poprzednie też czytało się całkiem dobrze. Książki pani Ulatowskiej nie są może wydawniczymi hitami, na które czeka cała Polska, ale przywiązują do siebie czytelników i sprawiają, że chce się przeczytać kolejne. To takie ciepłe historie na każdą okazję, dobre do czytania przy kawie, w autobusie albo poczekalni. Z pewnością umilą czytelnikom czas.

Katarzyna Marondel