Żeby ludziom udało się skontaktować z obcą cywilizacją, sami muszą się dostatecznie rozwinąć. Na płaszczyźnie astronomii, biotechnologii, matematyki, psychologii i zbrojenia. Inaczej spotkanie nigdy się nie odbędzie albo po prostu otrzymamy sygnał, którego nie będziemy w stanie zrozumieć, a co do tego na niego odpowiedzieć. Zresztą nawet przy wydawałoby się wysokim stopniu zaawansowania zawsze coś może zaskoczyć.

„Ślepowidzenie” stawia pytania o kontakty zarówno te obce, jak i międzyludzkie, jak również dokąd mogą prowadzić. Porusza problem człowieczeństwa oraz kwestie poprawiania naszej wewnętrznej i zewnętrznej natury, po której możemy się stać bardziej „czymś” niż „kimś”.

Dziwne sygnały zsyłane na ziemię zmuszają do wysłania w kosmos wysoko rozwiniętego statku badawczego o nazwie Tezeusz. Ekipę stanowią najlepsze jednostki. Jest pośród nich Siri - syntetyk i obserwator, który ma za zadanie informowanie góry o wszystkich dokonaniach. Tezeusz spotyka obcą inteligencję, również przypominającą statek, nazwaną przez siebie Rorschach. Zarówno pierwszy kontakt, jak i próba porozumienia się wkrótce przyjmie zaskakującą formę.

Świat, o którym równoległe opowiada Siri to również kraj wampirów, istot niebezpiecznych, nieprzeniknionych i obcych. Nie ma tutaj Edwarda ze świecącą klatą, ani niczego do niego mniej lub bardziej podobnego. Być może dlatego wampiryzm opisany przez Wattsa jest równie intrygujący co ziemia, którą zamieszkują. Gdyż oprócz owych istot są jeszcze ludzie, choć i oni mają już niewiele wspólnego z naszym gatunkiem. Wprawdzie nadal mózg należy do kluczowych organów, ale za to ciało można rozszczepiać, zmieniać, poddawać licznym retuszom czy usuwać w nim wszelkie genetyczne skazy. W tej jakże wysokiej technologii niemal zniknęły naturalne uczucia jak: przyjaźń, współczucie czy bliskość. Dlatego też dialogi między postaciami wyglądają dość specyficznie, a opisywane zdarzenia zarówno na ziemi, jak i na Tezeuszu są jedynie suchą, bezbarwną narracją. To właśnie takie dialogi i monologi czynią „Ślepowidzenie” powieścią wyjątkową. Gdyż jak widać wysoki rozwój często idzie w parze ze znieczulicą i ogólnym brakiem świadomości.

Ponadto Watts pokazuje coś przewrotnego: rozwijając się niemal w każdej dziedzinie nauki i techniki, sami staliśmy się nieznaną formą. Niezrozumiałą, jednocześnie intrygującą i odpychającą. Taką równomierną pozbawioną defektów, idealną tkanką. Jedna z konkluzji jaka mi się nasunęła? Przy wysokim rozwoju niepotrzebni nam są obcy, gdyż sami się, prędzej czy później, nimi staniemy.

 * Cytat pochodzi z recenzowanej książki.

Katarzyna Barańska