Jakże miło pośród natłoku wampirów (czyt. modnej od dłuższego czasu literatury wampirzej) natknąć się na starą, dobrą czarownicę. Osiemnastoletnia Elyria, córka grupy komediantów, zostaje obdarzona mocą, lecz nijak nie potrafi nad nią zapanować. Gdy wraz z kapitanem Królewskich Wilków, Ardanem, próbują umknąć przed przerażającymi Łowcami Czarownic, dowiadują się o prastarym pergaminie, który odegra niebagatelną rolę nie tylko w ich życiu. Czy to w oczach Elyrii płoną ognie Dziewiątego Piekła i czy to właśnie ona uwolni swoją magię w postaci wszystko niszczącej pożogi i tym samym przyniesie światu wybawienie lub pogrąży go w wiecznej ciemności? Czym jest Świetliste Naczynie i czego chce Czarny Król?

„Elyria. Polowanie na czarownice” to pierwsza powieść niemieckiej pisarki Brigitte Melzer przetłumaczona na język polski. Jej magia jest zupełnie inna, niż magia sami-wiecie-których dzieł J. K. Rowling czy „czarownicowej” twórczości Anne Rice (że pozwolę sobie użyć takich porównań). O ile wyżej wymienione panie specjalizują się w budowaniu złożonych, wielopoziomowych, dopracowanych w każdym szczególe konstrukcji, o tyle Melzer ma do opowiedzenia w istocie dość prostą (wszak nie prostacką) historię, której istotnym, miejscami wręcz najistotniejszym składnikiem jest wątek miłosny. Historię z jednej strony pokrzepiającą i pełną uczuć, z drugiej, za sprawą mniej lub bardziej drastycznych scen, mrożącą krew w żyłach.

Główna bohaterka to postać zarysowana mocną kreską. Bezustannie targają nią silne emocje – raz jest śmiertelnie przerażona czymś, nad czym nie ma kontroli, innym razem pochopnie podejmuje całkiem bezsensowne decyzje. Najważniejsze jednak, że nie brak jej wyrazistości. Fabuła jako całość również nie zawodzi. Autorka potrafi – a przynajmniej zdarza jej się – wzbudzić ciekawość, wręcz zmuszając czytelnika do przewracania kolejnych stronic. Wymyślony przez nią świat, choć nie brak mu pewnych luk, pochłania i ciekawi. Minusem jest fakt, że niektóre rozdziały składają się prawie wyłącznie z opisów, co może zniechęcić mniej wytrwałych czytelników.

Przyznać trzeba, że książkę czyta się przyjemnie i szybko (lektura na dwa – trzy wieczory lub, jak kto woli, jedną długą noc). Dzieło pani Melzer bez wątpienia nie jest literaturą najwyższych lotów (niedociągnięcia charakterologiczne, infantylności, chwilami nieco drażniący, patetyczny styl). Nie znajdziemy w niej żadnych odkrywczych pomysłów. Jednak miłośnicy fantasy, szczególnie ci nastoletni, bo to głównie dla nich pisze Melzer, powinni być w pełni usatysfakcjonowani. A jeśli nie – cóż, można chociaż popatrzeć na ładną okładkę.

Marta Gęsigóra