Jednakże nie zawsze świat wyglądał tak, że człowiek miał jakikolwiek wybór. Kilka wieków temu mieszkańcy takiej Szkocji czy Rzeczypospolitej pracowali po piętnaście godzin na dobę, nierzadko zaczynali już za dzieciaka, a o bezpiecznych czy higienicznych warunkach pracy nikt jeszcze wtedy nie słyszał. W efekcie każdy dzień był podobny do poprzedniego i brakowało perspektyw na lepsze jutro. Pamiętajcie więc o tym, idąc do pracy.

„Uciekinier” Kena Folletta to historia młodego górnika Macka McAsha i zubożałej szlachcianki Lizzie Hallim. Oboje są pełni nadziei, ale każde z kompletnie innego powodu. Chłopak otrzymał właśnie od londyńskiego prawnika list, z którego dowiedział się, że nie musi pracować w kopalni aż do śmierci. Planuje więc konfrontację z właścicielem dóbr, aby zakomunikować mu o swych dalszych losach, niezwiązanych z wydobywaniem węgla. Dziewczyna natomiast jest w przededniu zaręczyn z Robertem Jamissonem, ale jej serce nieoczekiwanie skłania się ku innej osobie. Przecież nie ma nic piękniejszego niż zawierzenie miłości, prawda?

Tym razem Ken Follett rzucił nas do osiemnastowiecznej Szkocji. Z typową dla siebie drobiazgowością przybliża nam warunki pracy w kopalni, a także to, jak trudnym i odpowiedzialnym zadaniem była praca ogniomistrza. Myślę, że nie będzie w tym przesady, jeżeli napiszę, że sceny pod ziemią są najlepszymi fragmentami tej książki. Nie tylko dlatego, że mamy okazję zobaczyć, jak cienka była granica między życiem a śmiercią. Również z tego powodu, że sceny te świetnie pokazują, jak wielką kreatywnością musieli odznaczać się ówcześni robotnicy, aby wypracować skuteczne rozwiązania ratujące innych górników.

Książka podzielona jest na trzy części. Po opuszczeniu Szkocji autor rzuca naszych bohaterów do Londynu i Wirginii. Na upartego można powiedzieć, że mamy do czynienia z trzema opowiadaniami, gdyż każda część ma swoją własną dynamikę, ale byłoby to zbyt wielkie uproszczenie z mojej strony. Follett tworzy trzy historie, w których bohaterowie zmagają się z nowymi problemami, i pamięta o tym, co w tego typu książkach jest najważniejsze – o ciągłym utrzymywaniu ciekawości czytelnika. Każdy, kto sięgnął po chociaż jedną książkę tego brytyjskiego pisarza, wie, jak bardzo są wciągające i trudne do odłożenia.

Bohaterowie to w ogóle mocny punkt „Uciekiniera”. Każda wykreowana postać jest niebywale… ludzka. Ich pragnienia i potrzeby nie odbiegają od naszych, więc szybko zaczynamy im kibicować. Oczywiście Follett potrafi też tworzyć mniej lubiane postacie. I chociaż podświadomie wiemy, że dobro zostanie nagrodzone, a zło ukarane, to jednak z niecierpliwością czekamy, aż to się w końcu ziści.

Nie mam zamiaru ukrywać, że uwielbiam książki Kena Folletta. „Uciekinier” również mnie nie rozczarował. Czytałem szybko, z wypiekami na twarzy, z przyjemnością obserwując, co się zaraz wydarzy. Już wiem, że po tej lekturze nie otrząsnę się jeszcze przez kilka dni. Tak pozytywne emocje towarzyszyły mi podczas czytania. Czego i wam życzę.

Michał Wnuk