„Wracam do domu” to finał tej niezwykle dzikiej historii. Bo Jana jako bohaterka sama w sobie jest dzika jak szwedzka przyroda, zimna i bezwzględna, a jednocześnie poszukująca nawet małego kawałka ciepła, żeby się ogrzać. Jest niezwykłą bohaterką, jedną z takich, które zapadają w pamięć. Ba, pokuszę się nawet o stwierdzenie, że jest to jedna z najlepszych kobiecych postaci, o których miałam szansę czytać. Już dla niej samej warto sięgnąć po tę historię.

A po tym wszystkim, co spotkało ją w poprzednich tomach, czytelnik może się zastanawiać, czy to teraz czas na ciepłe i szczęśliwe zakończenie. Bo przecież jak długo można torturować tych ludzi, jak mroczne może okazać się życie? Smirnoff udowadnia, że bardzo. W pewnym momencie zaczęłam myśleć, kto jest tu bardziej bezwzględny – Jana czy sama autorka?

To z pewnością najtrudniejszy tom z wszystkich trzech. Najbardziej zawiły i skomplikowany. Pomijając już wybrakowaną interpunkcję i zapis, do którego czytelnicy mogli się przyzwyczaić w poprzednich tomach. Tutaj Karin Smirnoff dodatkowo żongluje narracją, wywraca ją na lewą stronę i bawi się czytelnikiem jeszcze bardziej niż samymi bohaterami. Do przeczytania tej książki potrzebne jest maksimum skupienia i wypoczęta głowa.

No ale powiecie – dobra, poklepałaś po pleckach, ale jak ci się właściwie to zakończenie podobało? Będę szczera, nie będzie to mój ulubiony tom. Raczej plasuje się tu na równi z pierwszym, a totalnie moim ulubieńcem będzie dwójka (tu klątwa drugiego tomu zdecydowanie nie ma zastosowania). Dlatego powiem wprost, czytajcie. Trzy tomy, trzy razy na tak.

Kinga Kolenda