„Biada Babilonowi” to postapokaliptyczna powieść z 1959 roku. Pat Frank, jej autor, był nie tylko pisarzem i dziennikarzem, ale też doradcą Departamentu Obrony, co pozwoliło mu przewidzieć prawdopodobny rozwój wydarzeń po ataku jądrowym. Nie pokazuje ich w skali świata ani nawet całego państwa, ale w skali jednego miasteczka, jednej społeczności.

Książka napisana ponad sześćdziesiąt lat temu siłą rzeczy przedstawia nieco archaiczną rzeczywistość, gdzie komunikacja opiera się na rozmowach telefonicznych i wysyłaniu telegramów. Mimo to ludzkie zmartwienia i lęki pozostają takie same i zawsze aktualne: problemy z zaopatrzeniem, z brakiem prądu, niedoborem pożywienia i lekarstw, a wreszcie z zezwierzęceniem części społeczeństwa. Ale nie wszystkich, bo dla wielu nadal nie chodzi jedynie o przeżycie, ale też o zachowanie godności i obronę wartości, w które się wierzy.

Pat Frank pokazuje, że w kryzysowych sytuacjach najprostsze rzeczy mogą niespodziewanie zyskać na wartości: sól, słoiki, zapałki, a nawet igły to coś, czego nie doceniamy, dopóki tego nie zabraknie. Kładzie nacisk na znaczenie siły ducha, wzajemnego wsparcia i pomysłowości. Nie skupia się na emocjach, ale raczej na działaniu i rozwiązywaniu problemów. Mimo to uczucia widać pod powierzchnią ludzkich zachowań i nawet nienazwane potrafią poruszyć.

„Biada Babilonowi” to jedna z wizji życia po końcu świata, jaki znamy. Niesie ze sobą przestrogę, ale również nadzieję i wiarę w ludzi, którzy nie poddają się w obliczu tragedii i nie wyrzekają się swoich wartości.

Agnieszka Kruk