Dlatego do zbioru opowiadań Daphne du Maurier podchodziłam jak pies do jeża. Bardzo chciałam go przeczytać, bo z jednej strony du Maurier to jedna z takich autorek, których przeczytam prawdopodobnie wszystko. Więc teoretycznie nie było czego się bać. A z drugiej strony to wciąż miał być zbiór sześciu krótkich tekstów. Jasne, przez wielu ocenianych jako genialnych, ale wciąż – ja naprawdę potrafię iść na przekór wszystkim chyba tylko dla samego faktu zademonstrowania własnego zdania. A że jestem dość prostym stworzeniem czytelniczym, to ostatecznie machnęłam ręką na wszystkie moje czytelnicze obawy i usiadłam do czytania. Co będzie, to będzie.

Na jednym z pewnością się nie zawiodłam. I jak możecie się spodziewać, nie zawiodłam się na klimacie. Daphne du Maurier robi to po prostu fenomenalnie. Jeśli szukacie lektury na mroczne listopadowe wieczory pełne mgły i deszczu, to lepiej nie możecie trafić. Ta pisarka zaledwie kilkoma zdaniami potrafi sprawić, że do waszego ciepłego pokoju wkradnie się aura niepokoju, która pachnie wilgocią starego zatęchłego domu. Każde skrzypnięcie i stuknięcie spowoduje wzdrygnięcie.

No ale klimat klimatem. Jak wyszło to całościowo? Na pewno zachwyciłam się tą pozycją bardziej niż na przykład „Kozłem ofiarnym” czy „Oberżą na pustkowiu”. Tych dwóch powieści z bólem serca nie mogę niestety zaliczyć do swoich ulubionych utworów tej autorki. Moje serce dalej należy do „Rebeki” i „Mojej kuzynki Racheli” – du Maurier doskonale radzi sobie z kreowaniem nieoczywistych kobiecych postaci. Z kolei „Ptaki i inne opowiadania” to taki zbiór, w którym każdy znajdzie coś dla siebie. Pełen niepokoju, mrocznej atmosfery i strachu, który autorka skrywa między kolejnymi zdaniami.

Kinga Kolenda