Książkę napisała Lori Haskins Houran, autorka ponad 50 publikacji, która od dziecka czytała na drzewach (pozostało jej to do dzisiaj!), potem pracowała w wydawnictwie, a potem sama zaczęła pisać. Na pracy nad książkami zna się więc jak mało kto. Z kolei ilustrację do „Zamknij oczka” narysowała Sydney Hanson, która wychowywała się nie tylko z braćmi, ale i licznymi zwierzakami. Dorastała w zimnej Minnesocie, więc gdy tylko nie przedzierała się przez śnieżne zaspy, rysowała. W swoich ilustracjach chce ukazać swoją miłość do zwierząt i zdecydowanie jej się to udaje. Te rysunki pełne są ciepła, żywych kolorów, a wszystkie malutkie (i bardzo śpiące) zwierzaki mają okrągłe kształty i futerka, które wydają się taaakie mięciutkie. Ilustracji Sydney Hanson zdecydowanie nie da się nazwać dziwnymi – na pewno więc nie zaskoczą, nie przestraszą żadnego malucha. Wręcz przeciwnie – patrzenie na nie sprawia estetyczną przyjemność.

„Zamknij oczka. Książeczka do zasypiania” to opowieść o wieczornych rytuałach, prowadzących prosto właśnie do zaśnięcia. Jej tekst jest bardzo prosty, więc dziecko nie powinno mieć żadnego problemu z jego zrozumieniem, a zapewne zaśmieje się przy nim (sprawdzone info) tak samo jak dorosły. Lektura tej publikacji wprowadzi malucha w pełną bezpieczeństwa i ciepła atmosferę, stwarzając idealne warunki do pogrążenia się w śnie.

Najmłodsi mogą zresztą solidaryzować się z bohaterami „Zamknij oczka” – młode zwierzątka, podobnie jak dzieci, za nic nie chcą spać. Mają przecież tyle ciekawszych rzeczy do zrobienia! W końcu jednak i im zamykają się oczka, więc jeśli nie chcesz, młody czytelniku czy młoda czytelniczko, zapaść jak one w beztroski sen, lepiej nie patrz na nie! W końcu zwierzęce maluchy słuchają kołysanek, przytulają rodziców albo mięciutkie kocyki, zwijają się w kulkę. No aż trudno nie zasnąć razem z nimi!

No właśnie – czy książeczka zadziała? Czy rodzicielski wkład w czytanie książeczki okaże się „opłacalny” i dziecko szybciej dzięki niej zaśnie? Przekonajcie się sami i same – ja znam niemało rodziców, cioć, babć i dziadków, którzy tę lekturę bardzo sobie chwalą. Dołączam do tego grona!

Anna Sierant