„Fale” Virginii Woolf to modernistyczne arcydzieło oparte na strumieniach świadomości głównych bohaterów. Ta eksperymentalna powieść łączy w sobie poezję i prozę. Akcji nie wytyczają tu kolejne wydarzenia, ale raczej przemyślenia i odczucia bohaterów. Tak naprawdę nie widzimy tego, co się dzieje, ale to, co oni nam opowiadają. A każde z szóstki bohaterów patrzy inaczej i dostrzega co innego, dzięki czemu poznajemy sześć subiektywnych spojrzeń na świat, ulotnych i zmiennych, pulsujących w rytmie fal.

Bernard nie rozstaje się z notatnikiem, w którym gromadzi frazy do swojej przyszłej powieści. Delikatny i chorowity Neville bardziej ceni poezję. Louis, syn australijskiego bankiera, choć czuje się wyobcowany, stara się być taki, jak pozostali. Jinny marzy o uwadze i podziwie mężczyzn. Susan nienawidzi szkoły z internatem, tęskni za życiem na wsi. Rhoda jest z nich najbardziej marzycielska, niedopasowana, zawsze na marginesie. Patrząc na to samo, dostrzegają co innego, ponieważ na ich postrzeganie wpływają kompleksy, marzenia i lęki. Ci młodzi ludzie, którzy właśnie „napoczynają swoje zapasy życia” przez lata wiele zyskają i wiele stracą, zmienią się, ale pod wieloma względami pozostaną tacy sami.

W powieści zwraca uwagę relacja między bohaterami a otaczającym ich światem. Opis kolejnych pór dnia wyznacza upływ ich życia. Potrafią poświęcić uwagę najdrobniejszym szczegółom otoczenia i zachwycić się przyrodą. Widzimy ich interakcje w różnych sceneriach: w szkole z internatem, college’u, na łonie natury, w pociągu, w restauracji. Jest wiele powieści, w których trudno nam zgłębić uczucia bohaterów, bo skupieni na akcji właściwie nie mamy wglądu w ich myśli i poglądy. Tu jest wręcz przeciwnie. Cała powieść stara się ukazać, kim jest człowiek, choć często on sam tego nie wie.

Choć narracja prowadzona techniką strumienia świadomości nie jest zbyt przystępna w odbiorze, to można się do niej przyzwyczaić, trzeba tylko dać się ponieść wznoszącym się i opadającym falom zdań. Warto zdobyć się na ten wysiłek dla pięknego języka, poruszających opisów i głębokich przemyśleń. Dla poezji dorastania i przemijania.

Agnieszka Kruk