A jednak piekła się boimy. Wiemy, że będzie tam czekać na nas diabeł, który z jakiegoś powodu uchodzi za „tego złego”. A co jeżeli to wyłącznie propaganda? Znów, mógłbym przytoczyć słowa Goethego z „Fausta”, ale one również są dla was doskonale znane. Jednak zastanówcie się przez chwilę. Co, jeżeli diabeł, pomimo swego starotestamentowego buntu, wcale nie jest tak zły, jak go malują?

Główny bohater „Rogów” – Ignatius Martin Perrish – budzi się rano skacowany i odkrywa, iż ma na skroni dwa wybrzuszenia, takie niezwyczajne szpiczaste wyrostki, dziwnie przypominające rogi. Od tej pory ludzie nie tylko zdradzają mu swoje najmroczniejsze sekrety, ale i bardzo szybko zapominają, że w ogóle z nim rozmawiali. Dzięki swym niecodziennym zdolnościom Ig postanawia odkryć, kto rok wcześniej zamordował jego dziewczynę. Nie podejrzewa jednak, że prawda wcale nie jest wyzwalająca.

Nie unikniemy licznych podobieństw między prozą Hilla (syna) i Kinga (ojca). I absolutnie nie traktujcie tego jako wady. Identycznie jak u znanego ojca, w „Rogach” nie chodzi o tajemnicę, a o konfrontację ze złem. Ig bardzo szybko odkrywa, kto stoi za śmiercią jego dziewczyny, dzięki czemu obserwujemy nierówną batalię pomiędzy sprawiedliwością a wiecznym potępieniem. Ponadto autor raz po raz odsyła nas do przeszłości, ukazując tym samym niezwykle istotny kontekst zmagań głównego bohatera z najbliższym otoczeniem.

Równie interesująco wypada zabawa Hilla w przeplatanie motywów diabelskich. W trakcie lektury odkrywamy, że Ig nie tylko jest odporny na ogień (w końcu jest to naturalne środowisko każdego diabła), ale i jego zdolności przestają działać, jeżeli rozmówca posiada na sobie rekwizyty „drugiej strony”, np. krzyżyk. Takich smaczków ukrytych jest więcej, ale spokojnie, więcej już nie zdradzę.

To, co naprawdę spodobało mi się w „Rogach”, to cierpliwość autora w zdradzaniu istotnych fabularnie informacji. Hill wie, jak utrzymać zainteresowanie czytelnika, co sprawia, że lektura jest wciągająca do samego, smutnego, zakończenia. Co tylko po raz kolejny pokazuje, że „Rogi” to naprawdę świetnie przemyślana książka. I mocno oddziaływająca na nasze przemyślenia po zakończeniu lektury.

Joe Hill absolutnie dał radę. Nawet pomimo tego, że gdyby ktoś na okładce zmienił nazwisko na King, to uwierzyłbym, że książkę napisał jego ojciec. Jest tutaj zbyt wiele elementów pasujących do prozy mistrza horroru. Jednakże znając prawdziwego autora, napiszę, że „Rogi”, to bardzo dobrze napisana i wyważona pozycja. A to chyba w tym wszystkim jest najważniejsze.

Michał Wnuk