Tak, książka Teresy Anny Aleksandrowicz zdecydowanie nie jest z półki „zapychaczy czasu”, które czyta się dla zabicia czasu. Ją czytałam, już od pierwszych stron, dla niej samej. Cóż, recenzja nie jest chyba do końca obiektywna, skoro składa się z samych zachwytów...

Trudno odpowiedzieć na pytanie, kim są bohaterowie, tytułowe anioły. To... ludzie, zwyczajni, z problemami i sprawami, z jakimi każdy z nas spotyka się każdego dnia. Tytułowy Stasiek jest aniołem, ale nie ma pierzastych skrzydeł i aureoli. Nie ma też ciepłej kurtki, mimo mrozów, a do tego mieszka na ulicy i pije. Podobnie jak Halucynacja, Złotóweczka, Doktor i wielu innych. Są też starsze panie, przeurocze staruszki, tak bardzo różne od siebie. Jest zakochana w książkach (i nie tylko...) Natalia, skarżąca się na setkę wymyślonych chorób Wanda i dokarmiająca biednych Marysia o złotym sercu. Jest nawet Michał Anioł! A jego syn, znany pianista, porywa pewnego pięknego dnia Natalię i... tak zaczyna się niezwykła historia.

Jestem pełna podziwu dla lekkiego, serdecznego stylu, jakim posługuje się Autorka. Podziw rośnie, kiedy pomyślę, że od 26 lat mieszka w Niemczech, a jej polszczyzna jest nadal tak wspaniała. Opisy, które stworzyła, czyta się z przyjemnością. Jednak prawdziwe perełki to dialogi między wiekowymi przyjaciółkami. Niejednokrotnie zaśmiewałam się do łez, czytając komentarze hipochondrycznej i przygłuchej Wandy, zabawne rozmowy telefoniczne pań czy przekomarzanki Michała i Natalii. Pozostaje mi tylko napisać, że czekam na kolejne powieści.

Dlaczego tę książkę czyta się tak dobrze? Może dlatego, że jest napisana pięknie? Może jest pełna ciepła i humoru? Tak, ale przede wszystkim dlatego, że pozwala wierzyć, iż obok nas też żyją anioły...

Katarzyna Marondel