Drugi tom „Pana Lodowego Ogrodu” to nadal świetna rozrywka, choć tempo akcji zdecydowanie zwalnia. Pojawiają się również dłużyzny i przestoje, a świat wykreowany staje się mniej zaskakujący niż przy pierwszym spotkaniu. Wprawdzie perypetie głównych bohaterów wciągają, a oni sami nadal budzą sympatię czytelnika, jednak odnoszę wrażenie, iż postacie kobiece wykreowane przez Grzędowicza okazują się mało interesujące i zostały potraktowane dość stereotypowo.

Wróćmy jednak do momentu, w którym rozpoczyna się akcja powieści. Nasz stary znajomy Vuko znajduje się w wyjątkowo nieciekawej sytuacji. Zamieniony przez szalonego van Dykena w drzewo bohater musi przypomnieć sobie, jak używać dawnych mocy, a będzie to oczywiście nie lada wyzwanie. W tym samym czasie przebywający na wygnaniu potomek Władcy Tygrysiego Tronu, Filar, razem z wiernym Brusem udają się w długą, pełną niebezpieczeństw wędrówkę.

Najmocniejszą stroną opowieści pozostaje tworzący świat przedstawiony klimat mrocznej baśni. Ma on oczywiście niewiele wspólnego z typowymi bajkami dla dzieci, wypełnia go bowiem przemoc, zaś przy czytaniu o rozgrywających się w nim okrucieństwach czytelnika niejednokrotnie przepełnia wstręt i odraza.

Niestety mogłabym jeszcze trochę ponarzekać na drugi tom „Pana Lodowego Ogrodu”. Jeśli podobał wam się, drodzy czytelnicy, wątek Cyfral, rozumiem wasze zdanie. Mnie ów motyw obdarzonej mocami małej „wróżki”, przypominającej trochę Dzwoneczka z „Piotrusia Pana”, wydawał się nieco zbyt infantylny i psuł spójność powieści.

Czy zatem po księgę drugą warto sięgnąć? Jeśli spodobały wam się wcześniejsze przygody Vuko i Filara, powinniście przekonać się o tym sami. Być może opowieść rozgrywająca się w świecie Midgaardu traci impet, jednak dla fana fantasy jest to ciągle pozycja warta poznania.