(Nie)idealne życie

Recenzent, jak każdy czytelnik, ma swoje sympatie i lubi sięgać po książki autorów, na których do tej pory się nie zawiódł. Dlatego też ucieszyłem się z najnowszej powieści Doroty Glicy pod tytułem „Kłamstwa mojej żony”. Ukazała się ona nakładem wydawnictwa Filia. Do tej pory recenzowałem wszystkie książki tej autorki i wszystkie mi się podobały.

Czy tak samo było tym razem? Odpowiedź na to pytanie brzmi: tak. Oczywiście dostrzegam pewne mankamenty, niemniej jednak „Kłamstwa mojej żony” to powieść, która przykuwa naszą uwagę od pierwszej do ostatniej strony. Siła książek Doroty Glicy tkwi w ich prostocie. Odnosimy wrażenie, że opisywane historie mogłyby się przydarzyć każdemu z nas. Zachowując jednak recenzencką uczciwość, zwracam uwagę na niezbyt fortunny tytuł, który już zdradza nam sporo fabuły i wartościuje bohaterów. Ale po kolei.

Pewnego dnia, gdy Tomasz wraca z pracy, zastaje pusty dom. Nigdzie nie ma jego żony ani dziecka. Zaniepokojony mężczyzna wzywa policję. Jego dziecko jest przewlekle chore, tymczasem w domu zostały wszystkie lekarstwa. Dochodzenie szybko przybiera nieoczekiwany obrót. Czy to możliwe, że za zaginięciem Anety i Alka stoi sam Tomasz?

Tymczasem po kilku dniach Aneta się odnajduje. To nie kończy jednak sprawy. Po pierwsze, kobieta niczego nie pamięta. Po drugie, nie ma z nią dziecka. Gdy wraca ze szpitala do domu, czuje się zagubiona i nie umie się odnaleźć w roli żony. Tomasz jest zły i poirytowany tym, że nadal nic nie wiadomo o Alku. Z każdym dniem na jaw wychodzą kolejne tajemnice, które rzucają zupełnie nowe światło na zaginięcie Anety i Alka.

„Kłamstwa mojej żony” to powieść o zwykłych ludziach, którzy krok po kroku zaplątują się w pajęczynę własnych kłamstw i sekretów. Pierwsze kłamstwo rodzi kolejne i kolejne, aż bohaterowie tracą nad nimi kontrolę. Wbrew tytułowi nie tylko Aneta okłamuje najbliższych. Zrozumiemy to, poznając historię Tomasza, Anety, Barbary i Ewy. To właśnie ci bohaterowie są narratorami powieści. Każdy z nich opowiada tę samą historię ze swojej perspektywy.

Oczywiście ktoś może zarzucić autorce pójście utartym schematem. Piękny dom i idealne małżeństwo – czy to prawda, czy tylko iluzja stworzona na potrzeby sąsiadów? Pieczołowicie skrywane kłamstwa w końcu wychodzą na jaw, zmieniając życie każdego z bohaterów. Jednak dla mnie to nie jest zarzut. Dorota Glica pisze prosto, ale w sposób niezwykle sugestywny i przemawiający do czytelnika. W jej powieściach nie ma niepotrzebnej brutalności, wulgarności czy erotyzmu. Są natomiast prawdziwi ludzie, bardzo często zagubieni i nieradzący sobie ze swoimi emocjami i uczuciami. Historia Anety jest tego najlepszym przykładem. Kobieta miała męża i dziecko, mieszkała w pięknym domu i niczego jej nie brakowało. Była szczęśliwa, powiedzielibyśmy. Dlaczego zatem stało się to, co się stało? Zdanie po zdaniu poznajemy motywy każdego z bohaterów. Wiele ich czynów wywoła w nas prawdziwe oburzenie – i słusznie. Tymczasem autorka nie ocenia, osąd zostawiając czytelnikom.

Zachęcam wszystkich do sięgnięcia po „Kłamstwa mojej żony”. To kolejna książka Doroty Glicy, która przypadła mi do gustu. Jestem pewien, że autorka na tym nie poprzestanie.

Wojciech Sobański