„Mademoiselle Coco” to powieść biograficzna. Fani tradycyjnych biografii mogą nie być zachwyceni fabularyzacją życia projektantki. Jednak uczynienie Coco bohaterką powieści wydaje się ciekawym zabiegiem, zważywszy na historie, które ona sama snuła na swój temat. Towarzyszymy Chanel od dramatycznego momentu nagłej śmierci mężczyzny jej życia, Boya Capela, do chwili wielkiego triumfu, gdy prezentuje światu najdroższe i najbardziej ekskluzywne perfumy na świecie – Chanel No 5. Droga jest długa, nie zawsze usłana różami, czasami mało zajmująca, ale ostatecznie satysfakcjonująca.

Marly wykonała pokaźną pracę, gromadząc materiały, które pozwoliły jej utkać tę historię na wzór powieści. Jak sama pisze w Posłowiu, bazowała głównie na sprawdzonych źródłach dotyczących osób z otoczenia projektantki, uznając je za bardziej wiarygodne niż biografie powtarzające opowieści wymyślone przez samą Chanel. W efekcie otrzymujemy klasyczny portret kobiety sukcesu: zatracającej się w pracy, trawionej ciągłym niespełnieniem, szukającej czułości w ramionach kolejnych kochanków, zmagającej się z samotnością i kompleksem niskiego pochodzenia oraz rywalizującej o względy bohemy z jedyną „przyjaciółką”. Portret ten, choć szczegółowy i dogłębny, nosi znamiona za daleko posuniętej kreacji literackiej. Zdaje się, że autorka przedobrzyła – napisała o kilka psychologizujących zdań za dużo i osiągnęła efekt właściwy raczej początkującym pisarzom, którzy tak bardzo chcą popisać się znajomością ludzkiej psychiki, że wychodzi im postać przerysowana, a przez to niewiarygodna.

Chanel nie jest jedyną bohaterką powieści. Niemal równie często występuje jej przyjaciółka i znana mecenaska sztuki Misia Sert. Choć sama w sobie jest postacią barwną i interesującą, fragmenty jej poświęcone stanowią zbędny wypełniacz fabuły. Powieść nic by nie straciła, gdyby wyciąć te rozdziały z nią w roli głównej. Ponadto książkę tłumnie zaludniają inne znane nazwiska: Picasso, Strawiński, Diagilew, Coty, Cocteau, Romanowowie. Jednak w tym wszystkim – wielkiej sztuce, nietuzinkowych postaciach, historii ogromnego sukcesu – tkwi niczym drzazga w palcu jakaś suchość, powierzchowność, lapidarność. W opowiadaniu brakuje iskry, która wznieciłaby prawdziwe zainteresowanie losami wszystkich bohaterów i tym, jak wpływają na życie Chanel. Trudno stwierdzić, czy to wina warsztatu autorki, czy przekładu. Historia „miłości zaklętej w zapachu” nie porywa i nie oczarowuje, napędza ją tylko opisywany – skądinąd ciekawy – fragment dziejów światowej mody.

Ewa Jemioł