W samem zaraniu minionego stulecia, w roku 1801, roku wojny, żegluje mały stateczek francuski przez czterdzieści dni i przez czterdzieści nocy po falach nieskończonego Oceanu ku Indjom Wschodnim. Na podróż taką ważyli się wówczas tylko najśmielsi ze śmiałków, jako—że angielskie fregaty przepływały morze we wszystkich kierunkach, czyhając na zdobycz w postaci statków pod napoleońską banderą. Na pokładzie, wpośród oficerów, poszukiwaczy przygód, komisarzy i kupców, wpośród tłumu bezdomnych, którzy z własnej woli, czy gnani zrządzeniem losu, puszczali się w niebezpieczną drogę, dwie kobiece postacie tuliły się do siebie, patrząc z bojaźnią na fale, co jak wściekle zwierzęta rzucały się na pokład. Były to dwie słabe i wątłe istoty, czternastoletnie dziewczątko, jasnowłose i nikłe, o twarzyczce madonny i stroskana kobieta — jej matka. Burze wstrząsają kruchym stateczkiem, zwrotnikowe słońce praży ściągnięte żagle, gdy wśród bezwietrznej ciszy wątła łupina chwieje się bezsilnie na drgających w ciężkiem, upalnem powietrzu falach. Od czasu do czasu mała próbuje śpiewać stare romanze cienkim, srebrnym głosikiem, aby pocieszyć matkę i udawać wesołość, mimo że własne jej serduszko pełne jest smutku i trwogi. Ta czternastoletnia, jasnowłosa dziewczynka, żeglująca pod obcem niebem, to Marcelina Desbordes, znana później pod podwój nem nazwiskiem Marceliny Desbordes-Valmore, jako największa z poetek Francji. - (fragment książki)