W skład Co czytałem umarłym miały wejść również teksty z wcześniejszych tomików rozpowszechnianych przez Władysława Szlengla w getcie warszawskim ("Wołanie w nocy", "'Donos poetycki", "Zahlen bitte"). Niektóre z tych wierszy autor uznał za słabe poetycko (jak "Trzy listy o wąsach i bródce" czy "Pożegnanie z czapką" i inne, pisane z dnia na dzień do „Żywego Dziennika”, w pośpiechu). Co do niektórych obawiał się, że mogą nie zostać przyjęte ze zrozumieniem przez polskiego czytelnika „zza murka” i uważał, że należy poczekać z ich publikacją do czasu, gdy będzie można się zdobyć na wyzbyte uprzedzeń rozrachunki sąsiedzkie (np. wiersze "Rzeczy", "Okno na tamtą stroną" oraz "Klucz u stróża"). Inne znów, jak np. "Legendy wigilijne", były niezrozumiałe dla wielu ze słuchaczy Szlengla w getcie warszawskim. Dziś jednak wszystkie są cenne. Te w duchu swym kabaretowe — w całej ich niedoskonałości — jako źródło, świadectwo, ślad życia; więc zamieszczamy je w "Dodatku". Pozostałe — jako probierz, czy runął mur.