,, - Jaki zapadł wyrok?
- Dożywotnie galery.
- Boże, pomóż mu! - rzekł ze wzruszeniem starzec.
Wówczas młodzieniec, który towarzyszył Józefowi, lecz dotąd stał za nim niezauważony, położył na ziemi siekierę, zbliżył się bezszelestnie do studni, wziął z cembrowiny dzban z wodą i nim strażnicy zorientowali się w sytuacji, pochylił się nad więźniem, podsuwając mu naczynie do ust.
Skazaniec ocknął się, czując na ramieniu dotyk serdecznej dłoni. Podniósł wzrok i ujrzał twarz, której nigdy już nie miał zapomnieć; twarz młodzieńca w jego wieku, ocienioną lokami kasztanowych włosów, a zarazem rozjaśnioną przez oczy tak łagodne, przejmujące, pełne miłości i głębi, że nic nie mogło się oprzeć bijącej od nich mocy.
Duch młodego Żyda ciężko doświadczony doznanymi cierpieniami, przeżarty goryczą, coraz bardziej łaknący pomsty na całym świecie, odzyskał pod spojrzeniem nieznajomego dziecięcą czystość. Więzień przywarł ustami do dzbana i pił łapczywie; nikt nie ośmielił się mu przeszkodzić."