... widziałam, jak traktujesz swój personel w Ośrodku, po prostu jak jakieś figurki, nawet nie w szachach, a w warcabach, robisz z nimi, co chcesz, posługujesz się nimi, rozsyłając przyklejone uśmiechy, jak gwiazda filmowa, oczywiście, kiedyś myślałam, że robisz to wszystko dla ich własnego dobra, miałam cię za majestatycznego starca, kogoś w rodzaju Zeusa, podobałeś mi się w pewien sposób, w każdym razie imponowałeś mi, coś w tym rodzaju, bo gdyby nie to, nie przemogłabym się, nie przyszłabym do ciebie nawet po to, żeby cię błagać o pomoc dla Piotra, ale kiedy w końcu zdobyłam się na to i przyszłam, to od razu, po pięciu minutach, wiedziałam, jaki jesteś, patrzyłeś na mnie jak na cenny mebel albo na rasowe zwierzę, zastanawiałeś się, ile też mnie będzie kosztować ta kobieta, a potem, kiedy zaczęłam prosić, bełkotać właściwie, żebyś go wyciągnął z więzienia, bo tylko ja wiedziałam, czym więzienie jest dla niego, kruchego jak szklanka, a udającego nie wiem co, bohatera, zresztą tak trzeba, inaczej to by było funta kłaków warte, le jednak nie chciałam, żeby dłużej tak cierpiał, i nie chciałam już czekać i chodzić z paczkami, i być przezywaną panią Dopak, więc już nie mogłam dłużej wytrzymać, i kiedy ci o tym wszystkim powiedziałam, to na twojej twarzy odmalowała się taka ulga, jakbyś dostał wyścigowego konia za darmo, ale to nie było dokładnie to, tylko po prostu poznałeś już cenę...