Dwie przedwojenne (1937 - 1938) powieści Michała Rusinka, częściowo z wątkami autobiograficznymi, łączące się osobami bohaterów. W Plutonie z Dzikiej Łąki autor odmalował życie Krakowa pod koniec I wojny światowej i w przededniu odzyskania przez Polskę niepodległości. Dużą wartość mają żywe i plastyczne opisy krakowskich zwyczajów i codziennego życia. Ziemia miodem płynąca, będąca kontynuacją losów głównego bohatera po przeprowadzce z Krakowa do stolicy, jest zasadniczo powieścią środowiskową, opisującą monotonne i szare życie urzędników magistrackich.