Po raz drugi Bonhomme sięga do legendy (komiksowego) Dzikiego Zachodu i przetwarza ją na swój sposób. Poprzedni jego album pt. "Człowiek, który zabił Lucky Luke'a" jawił się nieco jako "Lucky Luke" dla dorosłych (a może w zamierzeniu taki miał być), inny w tonacji, do której przyzwyczaiła nas główna seria zapoczątkowana przez Morrisa. Ten mocniej się o tę główną serię ociera, choćby za sprawą widocznych autoparodystycznych akcentów. Album wydaje mi się też bogatszy w pomysły, staranniej przemyślany niż poprzednik. Świetnie wypada spotkanie głównego bohatera z trzema siostrami, które zabiegają o jego względy, ale natrafiają na (praktyczną) obojętność. Wzajemne interakcje całej czwórki są świetnie rozpisane. W dodatku niegrzeczni ludzie dworują sobie z naszego bohatera, że odbiera sobie powagę, trzymając w ustach kwiatuszek, a to przecież źdźbło trawy... A przy tym wszystkim "kowboj, który strzela szybciej od własnego cienia" jest - ku swojemu zaskoczeniu - poszukiwany żywy lub martwy i oczywiście nie brakuje chętnych do zgarnięcia okrągłej sumki wyznaczonej za jego głowę. W tym pewnego mściciela i człowieka, który okazuje się mieć coś wspólnego z Daltonami. Tak, sporo się tu dzieje, a przy tym nie brakuje humoru. W warstwie graficznej kreska Bonhomme'a mocno się broni; podoba mi się również zabieg autora z ujednolicaniem kolorów. Mam nadzieję, że ta autorska seria będzie kontynuowana.

Po raz drugi Bonhomme sięga do legendy (komiksowego) Dzikiego Zachodu i przetwarza ją na swój sposób. Poprzedni jego album pt. "Człowiek, który zabił Lucky Luke'a" jawił się nieco jako "Lucky Luke" dla dorosłych (a może w zamierzeniu taki miał być), inny w tonacji, do której przyzwyczaiła nas główna seria zapoczątkowana przez Morrisa. Ten mocniej się o tę główną serię...